Fálkinn - 12.12.1962, Blaðsíða 42

~(alai fii jclaMeiHiHH í A 'wa
Óli, Inga, Gunna og Pétur hafa öll hringt til jólasveinsins
til að tala um jólagjafirnar við hann. En þau geta vitaskuld
ekki talað öll við hann í einu. Getur þú, án þess að nota
blýant eða fingur, heldur aðeins með því að fylgja línunum
með augunum, séð hvert barnanna er svo heppið að ná sam-
bandi við 'hann?
JÓLIN OG YNGSTU
LESENDURNIR
^kut^NAÍHH
Það var víst árið, sem ég
var á níunda árinu, að mér
hugkvæmdist það á Þorláks-
messu, að í þetta skipti yrði
ég að gefa jólagjafir eins og
aðrir gáfu mér, að minnsta-
kosti yrði ég að gefa blessun-
inni henni mömmu eitthvað.
Af því að hann yngri bróðir
minn og ég áttum sparibauk-
inn saman þá varð ég að segja
honum frá áformi mínu og fá
samþykki hans. Sparibaukur-
inn okkar var ekki þannig, að
hægt væri að komast í hann
hvenær sem var, ónei, þetta
var grís úr gleri og þessvegna
var okkur nauðugur einn
kostur að slátra honum í þágu
hins góða málefnis. í magan-
um á honum reyndust vera
fimmtíu aurar, og með þessi
auðæfi upp á vasann lögðum
við upp í kaupferðina.
Við vorum ekki í neinum
vafa um hvað við ættum að
kaupa. Svo lengi höfðum við
vitað um sykurgrísinn í
glugganum hjá bakaranum og
svo oft höfðum við staðið við
gluggann og skoðað hann. Við
gátum ekki hugsað okkur
neina meiri sælu en að verða
eigendur að slíkum fyrir-
myndar grís. Og núna, þegar
við höfðum peningana upp á
vasann, þurftum við ekki að
standa fyrir utan gluggann,
klemma nefinu á rúðuna og
gægjast, — heldur gátum við
farið beint inn í búðina og
skoðað. Þar voru margir grísir
saman komnir og mjög líkir
þeim, sem var í glugganum
og loks völdum við einn úr
— þann sem okkur sýndist
vera feitastur. Við fórum
heim með grísinn og eftir að
við höfðum látið skrjáfa ræki-
lega í umbúðunum til þess að
gera mömmu forvitna fólum
við grísinn í gömlum kopar-
katli.
Við höfðum aldrei verið
gerðir leiðir á sælgæti, og ég
get vel trúað ykkur fyrir því
að mér var ómögulegt að sofna
um kvöldið, því að ég var
alltaf að hugsa um góðgætið
í koparkatlinum. Bróðir minn
svaf eins og steinn, en ég háði
grimmilega baráttu við sjálf-
an mig og henni lauk með því,
að ég læddist fram úr rúminu
og fram i felustaðinn og vakti
grísinn af værum blundi. Ég
ætlaði bara að skoða hann dá-
litla stund — ekki gat það
skaðað neitt. Ég skoðaði hann
lengi og komst loks að þeirri
niðurstöðu, að rófunni væri
eiginlega alveg ofaukið, mér
væri óhætt að éta hana, því
enginn mundi taka eftir þótt
hana vantaði. Og þetta gerði
ég og lagði svo grísinn rófU-
lausan ofan í ketilinn, skauzt
svo inn í rúmið aftur og var
svo heppinn að sofna áður en
sykurbragðið var horfið af
tungunni á mér.
Þegar ég vaknaði morgun-
inn eftir hafði ég ekki sem
bezta samvizku, leit út undan
mér til bróður míns og eftir
að hafa sannfærzt um að hann
hafði ekki orðið var við ferða-
lag mitt, ákvað ég að fara og
skoða grísinn nú við dags-
birtu líka. En ég var sem
skelfingu lostinn þegar ég sá,
að nú vantaði aðra afturlöpp-
ina á grísinn líka. Þegar ég
kom inn og snéri mér við sá
ég að bróðir minn teygði yfir-
sængina sína upp yfir höfuð.
Ég gleymdi nú alveg því, sem
mér hafði orðið á kvöldinu
áður, og áfelldist hann nú
með mikilli háværð — sem
komst alla leið í gegnum
þykkustu yfirsæng — og
sagði að nú hefði hann gjör-
eyðilagt jólagjöfina. Hvað ætli
hún mamma kærði sig um
Framh. á bls. 68.
CplaAktfur jctaAVeiHamwm
Jólasveinamamma hefur bakað eplaskífur handa allri fjöl-
skyldunni. Hún hefur bakað 50 skífur, og þær eru allar borð-
aðar. Börnin borða hvert um sig helmingi meira en köttur-
inn. Jólasveinapabbi, sá mathákur, borðar jafnmikið og bæði
börnin að viðbættum helming þess, er kötturinn borðar. Jóla-
sveinamamma borðar jafnmargar og kötturinn og annað barn-
ið. Hve mikið borðar hver?
FÁLKINN
38