Fálkinn - 12.12.1962, Blaðsíða 70

Faðir minn ...
Framh. af bls. 63.
logaði á því, hvíslaði yngsta dóttirin í
eyra henni:
Það er honum sjálfum að kenna,
mamma mín!
Húsfreyja kveikti aftur á kertinu, og
ekki laust við, að henni rynni í skap,
sagði fastmælt:
MYNDAMÚT H.F.
S i / —
MORGUNBLAÐS
HÚSINU
* > 1 I 7. hœd
\ !/
\ S f/
Framleiða allar
i 11
gerðir of:(| |
MYNDAMÚTUM
3« i
I *
Vönduð vinna
Fljót afgreiðsla
I *
PRENTMYNDAGERÐIN
MYNDAMOT H.F.
MORGUNBLAÐSHÚSINU - SÍMI 17152
Þér var gefið þetta kerti, drengur
minn, til þess að þú létir loga á því í
kvöld og nótt til sæmdar syni Guðs.
Þarna sat Nonni litli með vettlingana
sína og jólaheitið langþráða, og var að
horfa á það, að kertið dýrmæta styttist
þumlung eftir þumlung án nokkurs
árangurs í allri ljósadýrð kvöldsins heil-
aga en svo endingarlitla.
Það var ekki langt liðið á vökuna,
er hann bað um að mega hátta, í von
um, að þá mundi honum líðast að
slökkva á kerti sínu.
Honum var leyft að hátta, en það var
ekki því að heilsa, að hann hefði nokk-
■uð upp úr því.
Húsfreyja tók það fram: hann gæti
komið kertinu fyrir á rúmstuðlinum.
en hann gæti látið loga á því. Hér væru
nógu margir vakandi til að sjá um, að
það kveikti ekki í, þó svo skyldi fara að
hann sofnaði frá því óútbrunnu. Svo
væri ekki annars hátíðasiður. — En
hann um það.
Nonni reyndi að halda sér vakandi,
ef svo kynni að æxlast, að hann síðar
um kvöldið eða nóttina gæti bjargað
þumlungsstúf, þó ekki væri meira.
En um leið og hann var lagztur fyrir,
varð þreytan honum yfirsterkari. Áður
varði var hann steinsofnaður.
Og er hann vaknaði að morgni var
ekki annað en ofurlítill tólgarhnúður
eftir á rúmstuðlinum.
Þá var ekki laust við, að honum
vöknaði um augu.
Það var nú samt ekki eingöngu vegna
kertismissisins.
Svo stóð á, að hann um kvöldið hafði
orðið þess áheyrzla, að hún Rannveig
litla, sem honum leizt svo vel á, hafði
jafnvel hugsað til sem æskilegs konu-
efnis, þegar þar að kæmi, að hann hefði
kastað leppalúðahaminum, hafði hvíslað
að móður sinni:
Heyrðu, mamma — ég held bara að
hann sé nízkur, hann Nonni.
Eina huggunin var, að hún hafði not-
að jólanafnið hans.
Hefði hún skákað í því skjólinu, að
hann heyrði ekki til hennar og kall-
að hann Jónka, það hefði verið sýnu
verra.
En það var svo sem nógu slæmt —
að hún skyldi hafa svona lítið álit á
honum.
Að vísu hafði hún áður en hann
sofnaði lofað honum að narta í súkku-
laðiplötuna sína. En hún hafði ekki
boðið honum að bíta í hana aftur, enda
þótt hann varla kæmi við hana.
Líklega hafði hún ekki veitt því eftir-
tekt, hvað hann var siðsamur?
Að minnsta kosti var Jónka þungt
innanbrjósts. Einkum tók það hann
sárt að eiga ekki kertisstúf að kveikja
á, ef aftur skyldi syrta í álinn.
Endirinn varð að hann gleymdi fóta-
ferðinni og sofnaði frá harmi sínum.
Undrunin mesta beið hans framundan.
Þegar hann loksins vaknaði, klæddi
sig í hendingskasti og með vettlingana
nýju á höndunum ætlaði að þjóta ofan,
angraður af að hafa sofið yfir sig, mætti
hann í uppgöngunni bónda — og sá
var allt annað en beiskyrtur:
Geymdu þér vettligana þína þangað
til á morgun, Nonni minn, sagði hann:
Það er búið að bera vatn í fjósið, og
Mundi gerði það fyrir mig að moka
flórinn. Ég á fyrir því að þú hlaupir
upp um hálsinn á mér og óskir mér
gleðilegrar hátíðar.
Það lét Nonni ekki segja sér tvisvar.
— Alskeggið gerði að hann lokaði aug-
unum á meðan.
Um nafngiftina fór hins vegar eins
og hann hafði séð fyrir, eða að minnsta
kosti ekki verið grunlaus um:
Nonnaheitið entist ekki lengi; eigi
heldur sú jólablessun, að aðrir önnuðust
verkin hans. Sem varla var von.
Húsbóndinn sá að vísu um vatnsburð-
inn einnig annan dag jóla. Bar því við,
að frostið væri svo napurt. Síðan ekki
söguna meir.
Næst varð það til tíðinda, að Jónki
nokkrum dögum síðar á kvöldvökunni
spurði upp úr eins manns hljóði — al-
gerlega út í loftið:
Það líður þó aldrei svo ár, að jólin
bregðist? —- því er hægt að treysta, eða
hvað?
Þá var nú hlegið heldur en ekki.
Munda hafði ef til vill sárnað, að vera
settur í að moka flór — að minnsta
kosti varð hann fyrir svörum:
Sá stígur ekki í vitið fremur en vant
er! Skrattakornið sem hann er ekki allt-
af sami skýjaglópurinn. Ég á við hann
Jónka okkar, blessaðan bjánann.
Að Mundi brá honum um heimsku
var vel þolandi. Hann vissi með sjálf-
um sér, að hann var ekki vitminni en
Mundi.
Það mátti líka kalla hann Jónka,
blessað fólkið, fengi hann aðeins að
njóta réttnefnis á jólunum. Og helzt
hafa hamskipti yfir í sjálfan sig einnig
aðra hátíðisdaga.
Hitt var öllu lakara, að hann var
farinn að standa sig að því að segja Fað-
ir minn, þar sem honum að Guðs eigin
boði bar að segja Faðir vor. — Það gat
naumast verra verið.
Honum hafði reynzt svo auðvelt að
breyta til. Hafði ekki mismælt sig eitt
einasta kvöld fram á þrettándann eða
jafnvel lengur. Það var eins og hann
þyrfti ekki á beinum aukaföður að
halda, á meðan hann var Nonni. Væri
ekki neitt sérstakt um að vera, entist
honum föðurnefnan sem hann átti
hérna utar með fjallinu. Og vissulega
mundi hann fá að njóta réttnefnis að
minnsta kosti flesta þá jóladaga, sem
framundan voru, ef ekki alla.
Þá hafði hann og grun um, að þar
hlyti að koma, að Guð birtist mönnun-
um í miklu kertaljósi, ekki aðeins ör-
fáar nætur og daga, heldur endanlega
og til öruggrar frambúðar: Settist að
mitt á meðal þeirra.
Vonina um það hélt Jón litli fast í
dauðahaldi. Hana skyldi engum takast
að ræna hann. Hann var staðráðinn í
því.
66 FÁLKINN