Fálkinn - 12.12.1962, Blaðsíða 59

OmHRYPTON
ur. En kosningar eru dýrar og við vild-
um helzt komast hjá þessu. Þess vegna
er það, að Kristján bróðir er á kjör-
stjórnarfundi í kvöld.
— Er ekki reimt hér, Sveinbjörn?
— Ég hef aldrei séð draug, en það
kom hér stundum fyrir áður fyrr, að ef
maður fór fram í bæinn var maður ekki
einn á ferð og það brást ekki að daginn
eftir bar gest að garði. Nú skeði það fyr-
ir nokkrum árum að ég fékk fyrir
hjartað og má þess vegna ekki hrökkva
við og þá er ég ekkert að því. Síðan hef-
ur þessi tilfinning horfið að mestu. Þó
kom það fyrir hér ekki alls fyrir löngu
er ég skrapp út eitt kvöldið að þessi
tilfinning kom yfir mig. Ég fann það
greinilega að ég var ekki einn þarna
úti, og viti menn. Daginn eftir ber þrjá
gesti að garði sem við alls ekki áttum
von á. Þá vissi ég hvers kyns var.
— En Mórar?
— Það var nú eitt sinn einn slíkur
hér í sveitinni. Sumir þóttust sjá hann,
en það gerði ég aldrei. Einu sinni hef
ég þó sennilega orðið var við hann. Það
var á útmánuðum að ég og Kristján
bróðir fórum út í fjós og sem við nú
komum þangað liggur kálfur einn þar í
bás sínum eins og dauður. Þá segir
Kristján: „Ætli kálfurinn sé dauður?“
Og það var hann. Bandið þrengdi ekki
að honum og engan áverka var að sjá.
Þegar við erum að bera kálfinn út, mæt-
um við í dyrunum einum af þeirri ætt,
sem Móri fylgdi. Sá hafði ekki ætlað að
koma, en sú ákvörðun hans breyttist
skyndilega og þá var ekki að sökum
að spyrja. Þeir voru alltaf hættulegastir
Mórarnir, ef menn ætluðu ekki að koma,
en komu svo.
— Við höfum heyrt ávæning af sögu
um mann sem var á ferð í Kerlingar-
skarði á bíl og flutti þar eitthvað af
óæskilegum farþegum. Kannast þú við
þá sögu?
— Já, ég kannast við þá sögu og mann-
inn líka. Hann er nú reyndar látinn.
Það var þannig, að hann var á leið suð-
ur yfir Kerlingarskarð, og þegar hann
er á uppleið að norðan, sér hann allt í
einu mann í bílljósunum á veginum
fyrir framan bílinn. Hann reynir að
sveigja frá, en það hefur lítið að segja,
því maðurinn færir sig fyrir bílinn. Og
svona gengur það að þegar hann reynir
að sveigja frá, fer maðurinn fyrir, þar
til hann sér manninn fara undir bílinn.
Honum bregður að vonum og fer út til
að athuga þetta. Þá var þar engan
mann að sjá og engin spor í snjónum,
en þarna var nýfallin mjöll. Honum
verður ákaflega illa við, flýtir sér inn
í bíl og ætlar að aka sem skjótast suður
yfir, þótt styttra hefði verið að snúa
við. En þegar hann er seztur inn í bíl-
inn, sér hann að maðurinn er kominn
í framssetið hjá honum og þegar hann
lítur aftur eftir bílnum er bíllinn þétt-
setinn farþegum. Maðurinn varð auð-
vitað alveg frá sér af skelfingu og ók
sem óður væri og það skildi hann ekki
síðar, hvernig hann hefði komizt þetta
án þess að fara út af. En þegar hann
var kominn suðuryfir var bíllinn tóm-
ur. Hann var lengi miður sín út af
þessu.
— Það hefur komið fyrir menn, þeg-
ar þeir hafa farið í tóftir eða hús að þeir
hafa ekki fundið dyrnar. Kannast þú við
þannig sögur?
— Nei ekki geri ég það.
— Árni Þórarinsson segir mikið af
draugasögum héðan.
— Já, hann kunni mikið af sögum,
en menn hafa nú kannski gengið á lagið
því Árni var sagður trúgjarn maður.
— Þú þekktir sér Árna, var það ekki?
— Jú, ég þekkti hann. Hann var á-
kaflega skemmtilegur maður eins og
þetta fólk er allt. Sagði mikið af sögum
og þetta fólk er allt gætt mikilli frá-
sagnargáfu.
— Er lesið mikið hér í sveitinni?
— Það er nú alltaf eitthvað. En ég
held það sé minna síðan útvarpið fór
að vera með svona stóra dagskrá. Hér
einu sinni var lesið á hverju kvöldi
ein saga eða meir, en nú er þetta hætt.
— Lesið þið ungu skáldin hér?
— Þið skuluð spyrja Kristján um
það. Hann les mikið:
Það er komið framundir miðnætti,
þegar Kristján kemur. Við spyrjum um
Sjá næstu síðu.
FÁLKINN 55
MAR« TR/VniMf. COMPANV