Fálkinn - 12.12.1962, Side 66

Faðir iiiinn ...
Framh. af bls. 42. -±0
hans kom í heimsókn einu sinni á ári.
sem sé á jólunum. En sem átti það sam-
merkt öðru fullorðnu fólki, að fyrir
smávaxinn fjósamann þýddi lítið að
yrða á hann.
Jónka var kunnugt um komu Frelsar-
ans. Honum hafði meira að segja verið
kennt, að til Hans, eins og þríeins, ætti
hann að snúa bænum sínum.
Hann hafði því komizt upp á að segja
Miðsvetrargestinum alla skapaða hluti.
Eða þó því sem næst.
Það eitt var áreiðanlegt, að hann sagði
Frelsaranum, eða hver hann nú var,
fleira, en hann þorði að segja nokkrum
öðrum.
Hins vegar virtist Gesturinn mikli
meta orð hans að vettugi, enn sem kom-
ið var. Að líkindum hlustaði hann ekki
á aðra en fullorðið fólk.
Enda kunnu þeir, sem komnir voru
til vits og ára, að sjálfsögðu betur að
haga orðum sínum.
Það var þar á ofan ósköp skiljanlegt,
að Guð almáttugur gæti ekki annað öllu.
Sjálfsagt var honum auk þess jafn-
ljúft og öðrum, að hlusta á krakka og
kvabbið í þeim. Jón litli skildi það
mætavel.
En hann hafði í hyggju að vanda til
orða sinna er á liði. Var staðráðinn í að
leggja sig allan fram. Fermingin væri
ekki svo fjarska langt undan, og upp
úr því hlyti Jólaguðinn að fara að leggja
eyrað einnig við bænum hans.
Og þá hafði Jónki í hyggju —!
Ja, hvað hafði hann eiginlega í
hyggju? ....
Þegar þar að kæmi skyldi að minnsta
kosti ýmislegu verða breytt til hins
betra hér í Eyrarsveit.
Allt í einu heyrði hann að kallað var
á hann framan úr göngunum. Og þar
sem hann vissi, hve skepnum er illa við
hvers konar óþarfa ónæði, flýtti hann
sér að mæta kallaranum.
Að það væri engill af Guði sendur
var sjálfsagt vonlaust mál?
Enda reyndist það vera ein af stúlk-
unum.
Ætti Jónki að vera fyllilega einlægur,
varð hann að játa, að hann hafði raunar
kannazt við röddina. Kannski ekki alveg
undireins, en mjög fljótlega.
Stúlkan var hálfgröm við hann, eða
svo lét hún.
Fullorðnir finna stundum upp á því
að gera sér upp merkilegheit gagnvart
börnum og unglingum. Það er ekki allt-
af auðgert að vita hvað þeim býr í
brjósti.
Hvað á það að þýða, að vera að fela
sig og láta ekki sjá sig tímunum sam-
an? ávítaði vinnukonan hann: En það
uppátæki! Að setja sig út til að hræða
allt heimilisfólkið. Enginn hafði neina
hugmynd um, hvað af þér var orðið,
strákurinn þinn, Jónki.......Snáfaztu
upp á pall og láttu ekki bíða lengur
eftir þér. Húsfreyjuna langar til að
kanna, hvað þú kannt af kvöld- og
morgunbænum.
Hættu þessu rausi, Manga mín —
þú vekur kýrnar, þaggaði fjósamaður-
inn lágvaxni niður í henni og var skapi
næst að leggja lófa sinn á munn henni.
Nú er mér nóg boðið, gall Magga við
og lét sem sér væri skemmt: Ætli það
endi ekki með því, að maður verði að
ganga í klaustur til þess að vera þess
verðugur, að snerta við þessum dýr-
mætu beljum hans?
Þetta var nú bara sæmilegt hjá ykkur,
krakkar mínir, sagði húsfreyja og sneri
sér að Jónka, benti honum að setjast á
skemil við fætur sér; bað hann lofa sér
að heyra, hvort hann kynni bænirnar
sínar.
Um leið og Jónki settist niður, sá
hann fyrir augum sér mynd af Frels-
aranum við fætur hinna skriftlærðu í
musterinu.
Ósjálfrátt spennti hann greipar. Það
var greinilegt, að nú voru jólin komin.
Ó, það voru komin jól! .... Hátíðin
mikla snart hann sælum svima.
Með einlægri eftirvænting mætti
hann augnaráði húsfreyju, sem að vísu
hafði farið hjá að nefna hann sínu rétta
nafni, en líklega mundi að andartaki
liðnu fara að kalla hann Nonna.
Þetta var gott hjá þér, Nonni minn,
var hún vís til að segja og klappa hon-
um á kollinn.
Hitt fólkið var í því efni vant að
fara að dæmi hennar.
Engin önnur hátíð jafnast á við bless-
uð jólin. Nú loksins var allt orðið eins
og það átti að vera. Allir menn góðir og
vingjarnlegir, af því að Frelsarinn ein-
borinn var kominn hingað í kynnisför.
Ósýnilegur að vísu. en varð vart svo um
munaði eigi að síður.
Byrjaðu, væni minn, sagði húsfreyja:
Þú manst þó vonandi faðirvorið þitt?
Jónka varð litið á heimabörnin.
Þau sátu eins og brúður. Auðséð á
þeim, að þau höfðu staðið sig vel.
Jónki samfagnaði þeim innra með
sér, og hóf fjálglega þulu sína:
Faðir minn, þú sem ert á himnum —
Hvað segirðu, barn?
Húsfreyju varð svo um, að hún missti
prjónana úr höndum sér, sem svo einnig
sigu niður í kjöltu hennar.
Jónki steinþagnaði. Vissi ekki hvaðan
á sig stóð veðrið.
Það varð hljótt í baðstofunni. Líkast
því, að fólkið héldi niðri í sér andanum,
höggdofa.
Hvað hafði komið fyrir? Ofurlítið
smiltur heyrðist í heimakrökkunum-
en þau kingdu því von bráðar.
Hugsaðu þig vel um, væni minn —
það er með bænirnar sem lífið, að það
er upphafið, sem öllu ræður, sagði hús-
freyja hnípin og var þungt niðri fyrir.
Útlitið var ekki sem bezt, enda þótt
hún nefndi hann ekki Jónka. Ef til vill
þess vegna áttáði hann sig ekki. en hóf
að þylja á ný, vonglaður:
Faðir minn, þú, sem ert á himnum —
Hann gaut til hennar auga. Gat það
verið betra?
Lengra komst hann ekki í bænalestr-
inum.
Hendur húsfreyju voru ekki lengur
í iamasessi af undrun og skelfingu —
hún rétti honum löðrung, sem sannfærði
EINANGRUNAR
20 ára reynsla
hérlendis sannar ágæti
K«K
UTVEGUM
IVIEO STUTTUM
FYRIRVARA
EGGERT KRISTJÁNSSON & CO. H.F.
SÍIVIAR 1-14-00
62 FÁLKINN