Fálkinn - 12.12.1962, Blaðsíða 54

Jólasveínai*
i Framhald af bls. 33.
leysi mínu og viti menn, ég er færður
í jólasveinabúning og dembt inn í sal„
og hvað sé ég þá: Fullan sal af börnum,
heilmikið jólatré og hljómsveit. Það var
skrúfað frá og ekkert hægt að gera,
bara skella sér í þetta. Að sjálfsögðu
tók jólasveinninn að sér stjórn á öllum
skaranum, hljómsveitinni og krökkun-
um. En sagan, það fór skrítilega með
hana, ég hafði ekki lært hana nógu vel
og varð svo að semja nýja, hvernig
sem það nú gekk. Þannig var nú það.
— Hvar hefur þú átt heima sem jóla-
sveinn?
— Síðan ég kom hingað suður hef
ég sagzt eiga heima í Dyngjufjöllum.
— Ert þú hættur að standa í þessu?
— Já, svona að mestu. — En þú mátt
segja þeim, að við jólasveinarnir séum
farnir að eldast, það vanti nýja.
★
Við heimsóttum Valdimar Helgason
leikara eitt kvöldið. Hann kom sjálfur
til dyra þegar við hringdum.
— Valdimar, okkur langar að fá af
þér mynd með jólasveinahúfu.
— Nú já, einmitt það. Það ætti að
vera hægt. Komið inn fyrir og fáið ykk-
ur sæti.
Við göngum inn fyrir og myndin er
tekin.
— Þú hefur verið jólasveinn í út-
varpinu?
— Já, ég var það tvisvar. Tvo daga
í röð hvoru sinni, svo hef ég verið þetta
á barnaskemmtunum nokkrum sinnum.
— Manstu hvaða jólasveinn þú
varst?
— Ég er víst búinn að gleyma því,
það er svo óskaplega langt síðan. Ætli
ég hafi ekki bara verið jólasveinninn.
Ég man, að þegar ég var þetta í útvarp-
inu fór ég með heilmikið prógramm
sem Loftur Guðmundsson hafði samið,
söngur og texti.
— Og áheyrendurnir?
— Það voru börn útvarpsstarfs-
manna. Þetta var hálfgerð jólatrés-
skemmtun fyrir þau.
— Þau hafa ekki verið með neinar
erfiðar spurningar?
—- Nei, ekki það ég man. Þau voru
svona eins og börn eru oft með spurn-
ingar en ekkert það er ekki væri hægt
að svara.
— Hvernig er að skemmta fyrir
börnin?
— Það er mjög ánægjulegt að
skemmta fyrir börnin. Þau eru beztu
áhorfendur sem maður fær, mjög ókrít-
isk og kunna að njóta augnabliksins og
taka þátt í þessu af lífi og sál. Stundum
eru þau kannski aðsópsmikil. Ég hef
alltaf haft gaman af að skemmta fyrir
börnin.
— Ert þú í nýja barnaleikritinu?
— Nei, ég er ekki í þessu, en ég hef
verið í öllum barnaleikritum sem sýnd
hafa verið í Þjóðleikhúsinu til þessa.
Æfingar á barnaleikritinu stóðu sem
hæst og okkur ahlaði að ganga illa að
ná í Árna Tryggvason leikara. Loks
náðum við þó tali af honum í síma og
hann sagði okkur að mæta daginn eftir
í matarhléinu, sagðist mundi vera uppi
í búningsherberginu.
Og svo lá leiðin daginn eftir í Þjóð-
leikhúsið. Bergur dyravörður sagði
okkur, að Árni væri í herbergi númer
6 og þangað lögðum við leið okkar. Dyr
stóðu opnar og fyrir innan voru þeir
Árni og Jón Sigurbjörnsson.
— Eruð þið að leita að Lilla klifur-
mús, sagði Jón. Hann er hér eins og
þið sjáið uppá klæddur. Og Jón brosti
um leið og hann benti á Árna.
— Nú, eruð þið komnir, sagði Árni.
— Hér er húfan, sögðum við.
— Nei, áttu nú að vera jólasveinn,
sagði Jón. Það á við þig, ég held bara
að þú þurfir ekki húfu. Þú ert ágætur
svona, og Jón gekk brosandi út.
— Bíddu við, Jón, þangað til röðin
kemur að þér, kallaði Árni á eftir
honum, setti síðan upp húfuna og kvaðst
albúinn til myndatöku og yfirheyrslu.
— Segðu okkur þegar þú varst jóla-
sveinn í útvarpinu.
— Það er nú lítið að segja frá því.
Ég var þetta einu sinni eða tvisvar,
eða var ég það þrisvar? Ég man það
ekki, þetta er orðið svo langt síðan.
Þetta var á sokkabandsárum mínum í
leiklistinni. Hvernig ég kunni við það?
Þetta var alveg voðalega erfitt, það al-
erfiðasta sem ég hef lagt út í. Maður
kom þarna inn — þetta var í gamla
útvarpinu — söng og sagði sögur. Þetta
var að vísu undirbúið áður þ. e. a. s.
prógrammið, en maður hafði ekki lært
sögurnar alveg nógu vel og þurfti því
að skálda inn í. Ég er alveg búinn að
gleyma hvaða jólasveinn ég var eða
hvar ég átti heima.
— Samdir þú þetta sjálfur?
— Nei, blessaður vertu. Einu sinni
söng ég vísur eftir Þorstein Ö. og seinna
eftir Ragnar Jóhannesson. En þetta var
alveg voðalega erfitt og ég var þeirri
stund fegnastur þegar þetta var búið.
Annars er eitt sem gjarna má koma
fram og það er, að mér finnst vanta
menn sem geta samið gott prógramm
fyrir blessuð börnin. Það er leiðinlegt
að standa í þessu, ef maður er ekki
með gott prógramm. Mér finnst að jóla-
sveinarnir hafi verið miklu betri í
gamla daga þegar ég var strákur heima.
— Hefur þú ekki verið jólasveinn á
skemmtunum?
— Jú, einu sinni í Iðnó og það geri
ég aldrei aftur. Þetta ætlaði mig lifandi
að drepa og ég bjóst varla við að lifa
það af. Húsið var yfirfullt og ægileg
þrengsli og svo urðu mörg börnin
hrædd þegar ég kom inn, því gerfið
var svo slæmt. Þau sem ekki voru
hrædd ætluðu bókstaflega að rífa mig
í sig. Þá var ég nú hræddur, maður,
og geri þetta aldrei aftur.
— Leikur þú Lilla klifurmús í barna-
leikritinu?
— Já, og þetta er skemmtilegt leik-
50 FÁLKINN
rit. Mér finnst það að mörgu leyti
skemmtilegra en Kardimommubærinn.
Ég held að börnin skilji þetta leikrit
betur.
— Er gaman að skemmta fyrir börn?
— Börn eru skemmtilegustu áhorf-
endur ef maður er með gott prógramm,
en þau eru nú einu sinni þannig, að þau
vilja hafa dálítið frjálsar hendur og
gjarna taka þátt í þessu að verulegu
leyti.
Svo kveðjum við sannfærðir um að
börnin eiga eftir að hafa gaman af Árna
í gerfi Lilla klifurmúsar.
★
Ekki ætlaði okkur að ganga betur að
ná í Lárus Ingólfsson leiktjaldamálara
heldur en Árna. Við sátum lengi fyrir
honum og loks gekk hann í gildruna
og átti engrar undankomu auðið. Við
króuðum hann af í gangi í Þjóðleikhús-
inu, settum húfuna á höfuð honum og
báðum hann að segja okkur frá þegar
hann var jólasveinn í útvarpinu.
— Þið segið mér fréttir, þykir mér,
var ég einhvern tíma jólasveinn í út-
varpinu, er ekki voða langt síðan? Jú,
þetta er víst rétt hjá ykkur, ég man
það núna, en voðalega er langt síðan,
ég hefði verið búinn að gleyma þessu
ef þið hefðuð ekki minnt mig á það.
En nú skal ég ekki gleyma því aftur.
Það eina sem ég man með vissu er, að
þetta var í gamla útvarpssalnum og
þarna var ógurlegur fjöldi af börnum
og þrengslin eftir því. Ég hef sennilega
sungið eitthvað fyrir krakkana og
kannski sagt þeim smá sögu. En nú
hef ég ekki verið jólasveinn lengi, hef
haft svo anzi mikið að gera í öðru, en
það er eins og mig minni, að þeir hafi
verið að biðja mig um þetta af og til.
— Þú ert í barnaleikritinu?
-—■ Já, annars er maður hættur þessu
að mestu leyti. Það er bara í barnaleik-
ritunum sem maður er með. Það er svo
gaman að skemmta fyrir börnin.
— Hvað leikur þú í þessu leikriti?
— Við Anna Guðmundsdóttir erum
einu manneskjurnar í leiknum. Sko
við stelum litlum bangsa, sem við ætl-
um að selja í dýragarð eða eitthvað
svoleiðis, og þá koma hin dýrin að
hjálpa bangsa. Við heitum bara maður
og kona. En þið megið ekki halda að
við Anna séum neitt vond, við ætlum
bara að græða svolítið á bangsa. Það
er aldrei neitt vont í leikritunum hans
Egneres.
— Er þetta skemmtilegur leikur?
— Já, þetta er skemmtilegur leikur,
ég held mér sé óhætt að segja að hann
sé ekki síðri en Kardimommubærinn.
★
Ólafur Magnússon frá Mosfelli er hús-
vörður í Heilsuverndarstöðinni og þar
hittum við hann að máli og báðum hann
að segja okkur frá starfi sínu sem jóla-
sveinn. Hann mun víðförlastur allra
jólasveina. Sem Kertasníkir Flugfélags-
ins hefur hann ekki aðeins ferðast víða
Framh. á bls. 52.