Fálkinn - 09.12.1963, Síða 43

er veikt
iem hún hélt á í höndunum.
Loks tókst mér, af því a8 ég
var þekktur á pósthúsinu, að
teija hana á að senda mér bréf-
in næsta dag í staðinn fyrir
annað betra.
Ég átti langt í land með að
verða maður. Þegar ég opnaði
fyrsta bréf Mörtu, braut ég um
það heilann, hvernig henni
hefði tekizt þetta kraftaverk,
ástarbréf. Ég gleymdi, að af
öllum aðferðum við að skrifa
bréf er þetta sú auðveldasta,
maður þarf bara að vera ást-
íanginn. Mér fannst, að bréfin
væru aðdáunarverð og eins góð
og þau beztu, sem ég hafði
lesið. Samt sagði Marta ósköp
venjulega hiuti og lýsti kvöl
einni að þurfa að lifa án mín.
Það vakti furðu mína, að mín
eigin afbrýðisemi skyldi ekki
vera meiri. Ég fór að hugsa um
Jacques sem eiginmann.
Smám saman gleymdi ég, hvað
hann var ungur og fór að líta
á hann sem gamlan skarf.
Ég skrifaði Mörtu ekki, það
hafði of mikiar hættur í för
með sér. Þegar öllu var á
botninn hvolft, gladdi það mig,
að ég gat ekki skrifað henni og
íannst eins og þegar ég byrjaði
á einhverju nýju, að ég væri
ekki fær um það og óttaðist, að
bréf mín myndu valda henni
skelfingu eða að henni fyndist
þau barnaleg.
Svo bar við eftir tvo daga
vegna eigin kæruleysis, að eitt
af bréfum Mörtu týndist, en
ég hafði lagt það á borðið.
Næsta dag var það komið aftur
á borðið. Það kom ruglingi á
óform mín að uppgötva þetta
bréf; ég hafði notfært mér leyfi
Jacques til að láta fjölskyldu
mína halda, að það, að ég dvald-
ist heima, þýddi að ég væri að
missa áhugann á Mörtu. í
fyrstu hafði ég verið dálítið
montinn yfir að foreldrar mínir
vissu, að ég ætti ástmey, en nú
fór ég að óska, að þau hefðu
færri sannanir. Og nú hafði fað-
ir minn komizt að raunverulegu
ástæðunni fyrir hinni góðu
hegðun minni.
Ég notaði þessar fristundir
vel og fór aftur í teikniskólann.
í nokkurn tíma hafði ég notað
Mörtu sem fyrirmynd að nekt-
armyndum mínum. Ég veit
ekki hvort faðir minn gizkaði á
þetta, en hinsvegar þóttist hann
verða hissa á því, hvað fyrir-
myndir minar væru líkar og
hann gerði það ekki án illgirni
óg það hleypti roða í kinnar
mínar. Ég fór því aftur i
Grandé-Chaumiére og vann
baki brotnu til að safna nógu
miklum teikningum fyrir það,
sem eftir væri ársins. Ég gerði
áætlun um að endurnýja þess-
ar birgðir þegar eiginmaður-
inn kæmi næstí heimsókn.
Ég hitti líka René aftur. Hann
hafði verið rekinn úr Henri IV
og gekk nú í Louis-le-Grand. Ég
sótti hann þangað á hverju
kvöldi eftir að ég hafði verið í
Grand-Chaumiére. Við hittumst
i laumi, því að síðan hann hafði
verið rekinn úr Henri IV og
sérstaklega síðan ég fór að vera
með Mörtu höfðu foreldrar hans
bannað honum að hitta mig,
en þau höfðu áður álitið mig
góða fyrirmynd.
Ást í þessum ástarleik fannst
Réné óþarfa baggi og hann
gerði grín að þrá minni eftir
Mörtu.
Þar sem ég var ekki fær um
að standast háð hans var ég
nógu auvirðilegur í mér til að
segja honum, að ég væri ekki
raunverulega ástfanginn af
henni. Aðdáun hans á mér, sem
hafði minnkað dálítið upp á
síðkastið, jókst.strax.
Hugur minn fór að verða
sljór af þessari ást til Mörtu.
Það, sem kvaldi mig mest, var
sú fasta, sem tilfinningar minar
héldu. Ástand mitt líkt-
ist píanóleikara, sem sviptur er
píanói sínu eða reykingamanni
sem á ekki sígarettu.
René, sem tók létt á málun-
um, hafði samt orðið fyrir á-
hrifum af konu, sem hann hélt
að hann elskaði ekki. Þetta
þokkafulla litla dýr, ljóshærð
spönsk stúlka, var eins liðug
og hún kæmi úr sirkus. Þótt
hann gerði sér upp kæruleysi,
var René ákaflega afbrýðisam-
ur. Hann sárbændi mig hálf-
hlæjandi, hálfkjökrandi, að
gera sér undarlegan greiða.
Greiðinn var þeim, sem kunn-
RAYMOND
RADIOOET
ugir eru skólalífi,'einkennandi
fyrir skólapilt. Hann vildi fá
að vita hvort þessi kona væri
sér trú. Þess vegna átti ég að
leita á hana til að komast að
þvi.
Þessi bón olli mér vandræð-
um. Feimni rriín kom aftur til
sögunnar. En ég vildi ekki fyrir
nokkra muni sýnast feiminn
og konan, sem um var að ræða
sparaði mér ómakið. Hún var
svo skjót að gefa mér undir
fótinn, að feimnin, er kemur í
veg fyrir suma hluti og neyðir
mann til að gera aðra, hindraði
mig í að virða René og Mörtu.
Ég vonaðist að minnsta kosti til
að hafa einhverja ánægju af
því, en ég var eins og reykinga-
maður sem var vanur ákveð-
inni tegund. Þannig skildi þetta
ekkert annað eftir hjá mér en
iðrun fyrir að hafa svikið René,
en ég sór honum, að ástmær
hans hefði staðizt alla áleitni
mína.
Af því er Mörtu varðaði fann
ég ekki til neinnar iðrunar. Ég
reýndi það. Þó að ég segði við
sjálfan mig, að ég myndi aldrei
fyrirgefa henni, . ef hún sviki
mig, gat ég ekki sannfært sjálf-
an mig um að ég hefði gert
rangt. „Það er ekki það sama,“
var sú afsökun sem ég hafði
gagnvart sjálfum mér með
þeirri miklu sjálfsánægju, sem
sjálfselskan vekur upp. Á svip-
aðan hátt fannst mér það alveg
eðlilegt að skrifa Mörtu ekki,
en ef hún hefði ekki skrifað
mér,hefði mér fundizt það sönn-
un þess, að hún elskaði mig
ekki.
Samt styrkti þetta litla fram-
hjáhald aðeins ást mína.
XIV
Jacques botnaði hvorki upp
né niður í hegðun konu sinnar.
Marta sem var venjulega ræðin,
talaði ekki lengur við hann. Ef
hann spurði hana, hvað væri að,
svaraði hún: „Ekkert.“
Frú Grangier lenti oft saman
við aumingja manninn. Hún á-
sakaði hann fyrir að hafa eyði-
lagt hlutina af klaufaskap og
sagðist sjá eftir að hafa gefið
honum dóttur sína. Hún sagði,
að klaufaskap Jacques væri um
að kenna hina skyndilegu breyt-
ingu á framkomu Mörtu. Hún
vildi, að hún færi heim. Jacques
féllst loks á það og nkkrum dög-
um eftir að hann kom heim,
fylgdi hann Mörtu heim til móð-
Framh. i næsta blaði.
FÁLKINN 43