Fálkinn - 09.12.1963, Blaðsíða 49

tiarmsaga
Framhald af bls. 46.
hjarðmærin, „þetta er geisla-
baugur listarinnar. Hann gerir
allt dýrðlegt og ummyndar
allt.“ Húsbóndinn slökkti nú
kertaljósið, og með sjálfs-
ánægðu brosi teygði hann sig
upp í ljósakrónuna. Rétt í því
^r hann var í þann veginn að
^krúfa fyrir gasið, leit litli
íistamaðurinn upp og sá hjarð-
nneyha, —. aðeins eitt íangt
íugnatillit, en fullt af undrun
9g aðdáun; augu þeirra mætt-
Úst og í þeirri svipan skildu
áu hvort annað fullkomlega.
myr.krinu, alla nóttina, lék
hann 'henhi unaðsleg lög hinn-
ar fegurstu tónlistar, sem opn-
Uðu fyrir henni útsýn til blárra
himna og appelsínulunda; því
áð hann var frá Ítalíu, þar sem
sjálft andrúmsloftið hlaut að
Vera þrungið ljóðum og ást,
Óð því er hjarðmærin hélt.
Hann sagði henni yndislegar
Sögur með fiðluleik sínum.
Ymist fyllti hann huga hennar
íjneð tunglskini og álfum eða.
óljósum trega svo að hehni lá
ýið að gráta. Hvílík töfrandi
ftótt! Silfurhitaður tunglsgeisli,
Sem gægðist inn um brotna
rim í gluggahleranum, lá þar
grafkyrr og alveg heillaður. í
þögnunum milli fiðluleiksins
mátti heyra gipsvængina á
Psyche .titra. og hjarðmærin
fánn éinhvern óiýsaniegán un-
að streyma inn í sál sína og
vekja hjá henni hinar furðu-
legustu tilfinningar, sem hana
hafði aldrei nokkurn tímann
dreymt um, ekki einu sinni í
sínum djörfustu hugarórum.
Öll skilningarvit hennar voru
allt í einu orðin frábærlega
skörp. „Þarna hlýtur að vera
hjarta, sem er að því komið
að springa," hugsaði hún með
sér. „Hvílíkar tilfinningar! Hve
mikið hlýtur hann ekki að
finna til, hann, sem með einu
stökki boga síns getur gjör-
breytt heiminum. Það er hann!
Loksins! Loksins!"
Jóladagsmorguninn rann upp
í allri sinni dýrð. Eyrstu sólar-
geislárnir sem þrengdu sér inn
í stofuna fíúttu með sér óminn
af vögnum, sem óku á snjón-
um, einstaka óp og köll nokk-
urra næturhrafna, er loks voru
á leið heim til sín og við þau
blandaðist óljós kliður af rödd-
um árrisulla kirkjugesta. En
hverju skipti þetta litlu hjarð-
meyna? Dagurinn, sem hafði
nú runnið upp fyrir hana var
miklu stórfenglegri en jólin.
Hana hafði ekki verið að
dreyma. Nei, þarna stóð hann,
og hann brosti til hennar.
þessu eftirvæntingarfulla brosi
þeirra, sem ná loks aftur
saman.
„Það er eins og þú sért í
þann veginn að hefja þig til
flugs, þú fallega, bláeygða
stúika. Syífðu þingað. n.iður til
min,‘í; óg'; ég’ skalr gríþá ~þig 'í’
fangið,11'' ságði hann; en við það
kaf'róðnaði litia hjarðmærin.'
„Kannski elskar þú mig ekki
núna þegar þú sérð mig í dags-
birtunni.“
Hún var að því komin að
svara einhverju mjög gáfulegu
á þá leið, áð. hún væri ekki
hrædd við að koma!til dyranna
eins og hún væri klaedd, af því
að hún hefði alla ævi fyrir-;
litið blekkingar, þegar dyrnár
opnuðust skyndilega og hús-
bóndi hennar læddist Inn:
H.ann gekk’að borðinu og virtí
fyrir sér eftiriaetisgriþ sinn með
aðdáun unt stundarkorn/ Síðan;
tok : hiuin' .hnnn , Úpp, og; úpp-
‘ j|p.tyaóí ;þá ’áö l.itiaYáu&jf keriið.
var iáust 'í ' lárviðárköróivunm.
'l’egár hann.tJireyfSÍ' fiðiúleik-
aránn til, hajiaðist kertið á,
ýms^a' vegu. Þá l.agði"- hann
hánri aftur 'á bórðið,1 tök var-
lega um i’stytturia': pg' skrúfaði
kórónuna, ásainf;: ke.rtinuyi af
höfðinu og har Jivpru tyeggja.
inn í naegta herþergjj. y.Meðan,
þessu; fór frpm flaug hjarð-,
íneynni-, snjallyaeði í yhug ,og-
álivað • hún -í-j sijmu,.;andrá að
koma- því í' framþriemd: .Hún;
kippti aðy sér; vinstin ; fætinxnn
og ,rykktl„í pjlgið,. og þarna stóð;
hún á brúriinni á arinhiliyjnni,;
f.rjáls. Hún gaf litla-hjarðsvein-
inum hornauga, en hann horfði.
á-, þessar, aðfarir með öndina i.
hálsinum,-. Verá. má .að hún'haf k
einnig bj'osað kankvíslega til
svþrtu kiukkunnar. Að svo
búnu tók hún saman pilsin með
báðum höndum og stökk niður.
Þetta var stórkostleg stund.
Elskendurnir stóðu og horfð-
ust í augu.
„Astin mín,“ sagði hann, „nú
ertu loksins mín. Ég hef beðið
þín árum saman og nú ertu
komin!“
Og litla hjarðmæriri sté upp
á bók nokkra og hélt korn-
blómasveignum yfir höfði hans.
„Ég hef engan lárviðarsveig
handa þér,“ sagði hún yið
hann, „en ég mun krýna þig
trausti minnar sönnu ástar.“
Hún -tyllti sér á tá og hall—
aði sér enn þá lengrá áfrarii
til að gá betur að. Hyað gat
hún hafa séð — Hvaðvaf það
sem slökkti bjarmann í aug-,
Um hennar — þessúiri leiftr-;
anái augum, sem höfðú ein-!
sett sér að sjá allt?
Sannleikurinn var sá, að
undir lárviðarsveignum var
allt holt; það var alveg hola,
niður að mitti. Þar sem hjarta
hans hefði átt að vera ^sá hún
fíngert ryk, sem gaf af sér
fúalykt, og vængi af daúðum'
flugum. Henni sörtnaðifyrir
augum. Var þetta þá allt og
surnt? Og tónlistin, hvaðan
hafði hin unaðsiega tónlist
komið? Þetta var síðasta íhug-
un hjarðmeynnar. Hún fann
bókina gefa undan fótutn sét;
E'amhald á næsfu Síðu.
Hjá SókfcUi
ER BÚKBANDIÐ
BEZT
HVtKHSGOiU 18 - SIMI 11906
FALKINN 48