Fálkinn - 09.12.1963, Qupperneq 57

Henni fannst nefniiega að
timi væri til kominn að ég íæri
að gifta mig og hún viidi gefa
mér eitthvað í búið.
Það var áður en ég fékk mér
ibúð. Þá hokraðist ég bara i
einu risherbergi vestur í bæ.
Ekkert skil ég í honum
Grími, þessum stórglæsilega
manni að hafa kvænzt annarri
elns herfu og henni. Mér er
8ama þó svo hún hafi átt pen-
ihga.
Hann Grímur er stórglæsi-
légur enn þann dag í dag þrátt
fyrir skallann og þessa pínu-
litiu istru, sem er að koma á
hann. Fyrir þrjátíu árum —
því þau hafa verið gift í rúm
þrjátíu ár hann Grímur minn
og Sigríður — hlaut hann að
hafa verið glæsilegri en nokk-
ur kvikmyndastjarna.
Svo er kerlingarálkan naut-
heimsk. Það veit ég, því hún
hefur stundum talað við mig á
skrifstofunni, ef Grímur var á
„íundi“, þegar hún kom að
heimsækja hann.
Nei, hún er svo heimsk, að
hún hefur ekki haft vit á að
gera kaupmála. Hún er hingað
komin til að semja við mig.
Veslings konan vill reyna að
haida hjónabandi sínu góðu.
En ég elska hann Grim og hann
Grimur elskar mig og ég skal
sko ekki sleppa honum.
Ég ætia að giftast sem fyrst,
því ég er orðin þrjátíu og fimm
ára..
Ég fór með bakkann inn í
stofu og þarna sátum við sín
hvorum megin við sófaborðið,
ég í sófanum, sem hann Grím-
ur gaf mér og hún í rauða stóln-
um.
Eins og rautt klæddi hana
illa. Sumir hafa sko engan
smekk.
Við töluðum um veðrið. Þið
vitið. Það er kalt úti núna. Já,
það má nú segja það. Svoleiðis
dellu.
Ætlaði kerlingaráikan aldrei
að komast að efninu?
Loks gat ég ekki þagað
lengur, svo ég spurði:
„Hvað vilduð þér spyrja
mig um?“
„Það er dálítið erfitt að koma
orðum að því,“ sagði frúin
Eins og hún hafi nokkurn tíma
orðið orðlaus um ævina! Annað
eins kjaftagat. „Mig hefur
nefnilega langað til að spyrja
yður um dálítið alveg síðan ég
komst að því, að þér og Grím-
ur — nú að þið Grímur —
jæja, að hann Grímur —“
TROÐ
á loftinu hjó Eymundssyni
og njótið góðra veitingo í
kyrrlótu og þægilegu um-
hverfi í hjarta Miðbæjarins
Mœlið
ykkur
mót
i
TRÖÐ
Lengra komst hún ekki.
Ég veit að það hlýtur að vera
erfitt fyrir konu, sem eiskar
manninn sinn út af lífinu að
tala við hjákonu hans. Grimur
hefur margsinnis fullvissað
mig um, að hún Sigríður myndi
aldrei gefa sér eftir skilnað,
svo mikið elski hún sig.
En ég get ekki skilið, hvaða
heimild kerlingarálkan hafði
til að eyðileggja allt fyrir okk-
ur Grími með því að segja
þetta, sem hún sagði og láta
mig sjá hann Grím í allt öðru
ijósi, en ég hafði gert hingað
til.
Hún spurði nefnilega:
„Ekki vilduð þér víst gera
mér þann mikla greiða, Val-
gerður að segja mér, hvað
þér sjáið eiginlega við hann
Grím?“
Kiaftaverkið
Framh. af bls. 41.
fyrir hendi til þess að byggja
nýjan einstakling. Hvernig svo
þessi einstaklingur litur út, fer
eftir því hvaða litninga hann
hefur fengið í vöggugjöf. Hann
fær 23 frá móðurinni og 23 frá
föðurnum. í báðum tilfellum
eru þessir 23 litningar valdir af
handahófi af þeim 46 litning-
um sem finnast í frumum
beggja kynjanna. Þannig fer
móðir náttúra að því að stokka
spiiin í þróunarleik tegund-
anna. Sumir einstaklingar fá
þessi spil á hendi meðan aðrir fá
önnur. Þetta er auðvitað ekkert
annað en hugvitsamlegt bragð
hjá móður náttúru til þess að
velja þau gen úr, sem bezt
reynast hæf til áframhaldandi
þróunar og lífs. Þeir einstakl-
ingar, sem beztu spilin fá,
standa sig auðvitað bezt í lífs-
baráttunni, fjölga sér því mest,
og á þann hátt auka fjölda
hinna dýrmætu gena.
Stundum kemur það fyrir, að
tveir eða fleiri einstaklingar
verða nákvæmlega eins, það er
að segja hafa fengið nákvæm-
lega sömu litninga og sömu
gen i vöggugjöf. Þetta eru hin-
ir svokölluðu eineggja tvíbur-
ar eða þríburar o. s. frv. Ein-
ungis vegna þess að þeir hafa
sams konar DNA mólekúl í
frumum sínum, verður öll lík-
amsbygging þeirra nákvæm-
lega eins. Sannar þetta á sinn
sérstaka hátt hve maðurinn er
háður hinum litlu genum sem
íinnast í byggingarsteinum
hans, frumunum.
DNA er langt i frá að vera
nýuppgötvað efni. Árið 1869
var það fyrst einangrað og
Myndin sýnir módel af hinu
hringstiganiyndaða DNA móle-
kúli. Súlan í miðjunni tilheyr-
ir þó ekki mólekúlinu og er
aðeins notuð sem uppistaða.
Má sjá hvernig þrepin hringa
sig upp á við ásamt hinum
tveimur handriðum.
smám saman urðu vísindamenn
sannfærðir um, að það hefði
að geyma erfðaeiginleikana.
Aðferðin sem þeir notuðu til
þess að sanna það er miklu
líkari sakamálasögu heldur en
læknisfræðilegum rannsóknum.
Þeir vissu að bakteríur höfðu
DNA í iðrum sínum og þess
vegna ákváðu þeir að fram-
kvæma rannsóknir sínar með
þeim. Þeir notuðu tvenns konar
bakteríur af sömu tegund.
Annar hópurinn þoldi ekki
ákveðið eitur, meðan hinum
hópnum varð ekkert meint af
þvi. Vísindamennirnir álykt-
uðu sem svo, að ef hæfileiki
seinni hópsins til þess að stand-
ast eitrið væri vegna ákveð-
inna erfðaeiginleika, sem skráð-
ir væru í DNA, ætti að vera
hægt að gera fyrri hópinn
sömuleiðis ónæman fyrir eitr-
Framh^ld á bls. 61.
FÁLKINN 57