Fálkinn - 09.12.1963, Qupperneq 67

á móti óskaði ég þess að hann
hefði haldið áfram að horfa é
mig.
Þá sagði hann:
— Nei, það er ekkert verk-
stæði hér í grennd. Ég skal
skipta um dekk fyrir yður.
Auðvitað reyndi ég að mót-
mæla — af kurteisisástæðum
■— en hann skeytti því engu.
— Hafið þér tjakk?
— Það veit ég sannarlega
ekki, en það liggja einhver
verkfæri í skottinu.
— Þér getið sezt inn í minn
bíl á meðan, sagði hann vin-
gjarnlega, þegar hann hafði náð
í verkfærin.
Hann hafði mjög aðlaðandi
bros.
Ég sat í bilnum hans, á með-
an ■ hann skipti um dekk fyrir
mig, og gat ekki fengið mig til
að hætta að horfa á hann. Hann
Var ijóshærður, með blá augu
og tvær ákveðnar línur sitt
hvorum megin við fallegan
munninn. Hann var ekki sú
tegund af mönnum sem fólk
snýr sér við eftir á götunum —
eins og Paul — en andlit hans
hafði mjög sterk áhrif á
mig. Ég mundi alltaf muna
eftir því. Ég mundi h'ka eftir
því að hann hafði haft breiðar
Undir gráa jakkanum, og sömu-
leiðis að hann hafði haft fín-
gerð ljós hár á handarbökun-
um.......
Þegar það var orðið allt í
lagi með hjólið, kom hann og
settist við hliðina á mér í bíln-
um á meðan hann þurkaði sér
um hendurnar á tvistdruslu,
sem hann dró fram úr hanzka-
hólfunum.
— Þér fenguð glerbot í dekk-
ið og þér skulið láta gera við
það eins fljótt og mögulegt er,
því aukahjólið er nefnilega ekki
í svo góðu lagi heldur. Hann
brosti og hélt áfram:
— Kannske mætti bjóða yð-
ur kaffi? Ég er með slatta á
hitabrúsa. Hann snéri sér við
og tók litla körfu upp úr bak-
sætinu, og tók síðan fram hita-
brúsann, sykur, tvo bolla og
tvær teskeiðar. Tveir bollar —
alveg eins og hann hefði búizt
við gesti.
— Því miður hef ég engan
rjóma, afsakaði hann sig. Og
ég sem hafði ekki hina minnstu
löngun í svart kaffi svaraði á
samri stundu:
— Það gerir ekkert til. Ég
drekk kaffið yfirleitt án rjóma.
Eftir að hann hafði bæði hellt
í bollana og kveikt í sígarett-
unum okkar, sátum við og
drukkum kaffið þegjandi. Ég
hugsaði með sjálfri mér, að ef
ég hefði setið með einhverjum
öðrum en honum, heíði ég í
óðagoti reynt að halda uppi
samræðum og fundizt þögnin
óþolandi. En nú gerði ég það
ekki. Ég óskaði aðeins eftir að
við gætum setið svona um ald-
ur og ævi.
— Ég ætla að vona að það
springi ekki meira hjá yður.
Þar með teygði hann sig fram
fyrir mig og opnaði bilhurðina,
svo að ég neyddist til að fara
út.
— Já þakka yður kærlega
örtTlJl
sagði ég um leið og ég steig
út.
Ég hafði orðið fyrir vonbrigð-
um og var nú sannfærð um að
ég myndi aldrei sjá hann aítur.
Því hvernig í ósköpunum
gat ég vitað það, að það var
alls engin tilviljun, að við hitt-
umst þarna á þjóðveginum?
Þess vegna gekk ég líka svo
auðtrúa í gildruna einn sept-
embersdag þremur vikum
seinna, þegar ég hitti Johnny
í annað sinn.
(Framh. í næsta blaði).
Ef yður langar tíl dæmis að vita,
hvað orðið „kapítalisti“ þíðir ... j
^ÁLKINN 67