Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 11

Njótið þér einhverrar vernd-
ar? Ég á við, hafið þér lífvörð?
— Nei.
Ég fann, að hann sagði satt.
Að minnsta kosti vorum við
tveir einir í skrifstofu hans
ásamt ljósmyndaranum. En
þótt ég reyndi að ráða hugs-
anir hans, gat ég ekki séð,
hvernig þessar spurningar ork-
uðu á hann. Nema hvað hann
svaraði með einsatkvæðisorð-
um.
Hvaða skoðanir hafið þér á
utanríkisinálum, til dæmis
ástandinu í Suður-Víetnam?
— Það sem máli skiptir, er,
að við höfum tekið á okkur
ákveðnar skuldbindingar. Og
mér finnst nauðsynlegt, að við
stöndum við þær. Ekki aðeins
í Suðaustur-Asíu, heldur um
allan heim.
Þér eigið við, að ef þið látið
undan í Víetnam, þá munið
þið smám saman neyðast til að
láta undan ...
— Ekki aðeins það. Ég held,
að ef við bregðumst loforðum
okkar í Víetnam, þá muni menn
efast um ákveðni okkar ann-
ars staðar í heiminum í öðrum
málum og um orðheldni okkar.
Það skiptir afar miklu máli,
að við stöndum við það, sem
við höfum sagt.
Munduð þér vilja segja eitt-
hvað sérstakt við lesendur okk-
ar á íslandi?
— Mig hefur lengi langað til
að koma þangað. Það stóð til,
að ég færi þangað, mig minnir
það hafi verið 1963. En þá kom
til einhverra erfiðleika í sam-
bandi við kynþáttavandamálin,
svo að ég komst ekki. En mig
mundi langa til að fara til ís-
lands. Samvinna íslendinga og
Bandaríkjamanna hefur alltaf
verið náin, og mér finnst þýð-
ingarmikið, að við sækjum hver
aðra heim, ekki sízt unga fólk-
ið. Ég mundi líka hafa mikinn
áhuga á menningarskiptum
milli þjóða okkar. Við Banda-
ríkjamenn höfum margt lært
af íslendingum, af menningu
þeirra og sögu. Og það er ósk
mín, að með auknum samskipt-
um og gagnkvæmri virðingu
geti vinátta þjóða okkar enn
farið vaxandi á komandi ár-
um.
Kjörtímabili yðar lýkur árið
1970, er það ekki?
— Jú, það er rétt.
Hafið þér ákveðið, hvað þér
ínunuð gera þá?
— Ég ætla að bjóða mig
fram til öldungardeildarinnar.
En 1972, í forsetakosningun-
um þá?
— Ég hef engar ráðagerðir
varðandi þær kosningar.
En ef þér viljið halda áfram
stefnu bróður yðar, er þá ekki
eðlilegast...
—- Ég hef aðeins ákveðið að
bjóða mig fram aftur í næstu
kosningum til öldungadeildar-
innar. Hvað síðan tekur við,
það veit framtíðin ein.
Ég vona, og ég veit, að marg-
ir landa minna eru sama sinnis,
að þér verðið næsti forseti
Bandaríkjanna.
— Þakka yður kærlega fyr-
ir.
SAMTALI okkar var lokið.
Við gengum saman út úr
skrifstofunni. Hann kvaddi
starfsfólk sitt með handabandi.
Síðan fylgdumst við að út að
lyftunni, og vopnaður lögreglu-
maður fylgdi okkur út á göt-
una. Robert Kennedy stanzaði
sem snöggvast og veifaði til
fólksins, sem hafði safnazt
saman við glugga næstu húsa,
Svo gengum við saman í átt>
ina að Fifth Avenue. Þegar
þangað var komið, rétti hann
mér höndina, brosti, og snerist
á hæli. Hann hvarf mér inn í
mannþröngina hröðum skref-
um með báðar hendur á kafi
í buxnavösunum. Þarna fór
maður, sem óttaðist ekkert. Ég
stóð kyrr og horfði á hann
hverfa í manngrúann. Þeir,
sem næstir honum voru, settu
upp undrunarsvip, þegar þeir
báru kennsl á hann. Kannski
þeir hafi hugsað eins og ég,
að þarna sæju þeir ef til vill
næsta forseta Bandaríkjanna.
(Copyright by
Njörður P. Njarðvík.)
Robert F. Kennedy ásamt Ethel, eiginkonu sinni, og sjö börnum. Hann er þekktur fyrir fjölskyldurækni og umhyggju fyrlr
börnum sínum. Ljósm. USIS.