Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 12

Halló, halló. Komdu sæl og
blessuð Hilda mín, nú hef ég
þó heldur sögu að segja þér.
Ég fór í myndatöku í gær.
Nei, ekki andlitsmyndatöku,
heldur innvortis og hef ég
aldrei upplifað þvílíkt á minni
ævi fyrr.
Ég varð svo særð og miður
mín, að ég var bara eins og
aumingi, þegar ég kom út.
Allan daginn í gær var ég að
jafna mig eftir þetta og er ekki
búin að því enn.
Þú spyrð, hvort það hafi ver-
ið svona sárt. Nei, ekki var
það, en hlustaðu nú á.
Dagurinn byrjaði svo sem
nógu vel. Ég var komin á fæt-
ur kl. 7 og veðrið var svo guð-
dómlegt, einn þessara björtu,
tæru haustmorgna. Blakti ekki
hár á höfði, og ég gat verið
í mínu fínasta skarti. Borgin
var enn ekki vöknuð, en eftir
hálftíma mundi kliður starfs-
ins byrja og mundi endast fram
undir kvöldmat, því þetta er
að verða stórborg, en nú var
hún enn þögul og dásamleg,
þegar ég fór með átta vagnin-
um. Já, mikið var morguninn
friðsæll. Það var ekki hægt að
kvíða neinu á svona morgni.
Ég gekk í hægðum mínum frá
stöðinni, því að tíminn var
nógur. Stundvís, eins og fyrri
daginn!
Á spítalanum varð ég fyrst
að bíða góða stund, en það var
nú ekki neitt til að gera veður
út af. Loks var mér hleypt
inn í ágætan klefa, þar sem
ég afklæddist til hálfs og og
beið lengi, lengi.
Næsti; myndatakan fer fram
i stóru, skuggalegu herbergi.
Geysistórar vélar hanga neðan
úr loftinu, en ég er hvergi
smeyk. Og nú birtist í einu
horninu uxi, mikill og digur,
en vantar þó halann og er þar
kominn myndatökudoktorinn.
Framstefnið er hulið þykkri
gúmmíyfirbreiðslu og fálmar-
arnir löngum vettlingum úr
sama efni og ekki má gleyma
sundgleraugunum. Þegar nær
kemur, minnir hann meir á
12 FÁLKINN
framsetta söltunarkerlingu, en
uxa í rökkrinu. Einhvern veg-
inn fór hann strax í mig, lík-
lega fínu taugarnar, eða undir-
vitundina, svo að ég hélt mér
saman, sagði ekki einu sinni
góðan dag, og ekki sagði hann
neitt heldur, blessaður smiðju-
belgurinn. Þá segir aðstoðar-
stúlkan, að ég skuli fara upp
á borðið, og ég svara því til,
að ég sé ekki góð í leikfimi,
hvort hún hafi ekki eitthvað
til að stíga upp á. En hún hef-
ur víst ekki heyrt, hvað ég
sagði, að minnsta kosti gerði
hún sig ekki líklega til hjálp-
ar. Eftir nokkrar tilraunir tókst
mér að bögglast upp á þetta
svokallaða borð, sem var reynd-
ar járnbekkur í tengslum við
myndavélina. Það tókst.
Á meðan ég var í klifrinu,
hafði hún útbúið þykkt sull,
sem mér var ætlað að drekka.
Og nú heyrðist draugaleg
rödd úr barka bola. „Eruð þér
ekki fastandi?“ spurði hann.
„Nei,“ segi ég. „Hvernig stend-
ur á því?“ „Nú bara af því að
læknirinn tók það ekki fram.“
„Hann hefur víst tekið það
fram. Þér haldið bara, að hann
hafi ekki tekið það fram.“
„Hann tók það ekki fram,“
sagði ég, og var farið að þykkna
í mér yfir þessari ókurteisi,
sem hann sýndi mér. Hann
setti mig með öðrum orðum
strax í vont skap, helvítis karl-
inn. Svo glápir hann á mig
steinþegjandi nokkra stund og
stúlkan dregur sig nær. Vill
sagt þér, hvað ég varð annars
hrædd. Ég fór að hugsa og
hugsa, hvað ég hefði getað
gleypt. Hvað gat verið innan í
mér? Og ég segi svo, saklaus
og einföld, eins og lítil stúlka:
„Ég drakk bara eitt glas af
vatni í morgun með einni víta-
mínpillu og svo kaffi og kex.“
Karlinn náttúrlega svarar
mér ekki. Hann hefur auðvit-
að haldið, að ég væri svona
vitlaus.
„Þetta var einhver stór hlut-
ur, engin lítil pilla,“. Þú hlærð.
Jæja, bíddu við. Mun það ekki
uppgötvast, að ég er með renni-
lás á pilsinu að aftan. Hlæðu
ekki alveg svona hátt. Og
þarna skipar hann stúlkunni að
snara mér úr pilsinu. Og þá
var ég náttúrlega á blábuxun-
um. En það gerði ekki svo
mikið til. Þetta voru ágætis
buxur úr stretch nælon, auk
þess með blúndu. Það mátti
vera hreykinn af svona bux-
um.
Og nú ætlar hann loksins að
fara að mynda, og ég er búin
að drekka eitthvert hvítt gums.
Svo segir hann mér að taka
góðan gúlsopa og geyma uppi
í mér og kingja, þegar hann
segi til. Þetta var barkamynd,
sem taka átti, og bilar nú auð-
vitað apparatið, þegar allt
stendur sem hæst. Gríðarmikið
stykki dettur niður úr rjáfrinu,
strýkst við mig á leið sinni og
skellur á borðið með miklum
hávaða.
Aðstoðarstúlkukindin hefur
þarna bíð ég og bíð að mér
fannst heija eilífð. Það er vísi
verið að gera við tækin. Síðan
byrjar ballið að nýju. „Færið
nú skrokkinn til.“ Ég gat það
ekki með hausinn í vissum
skorðum, er heldur engin
gúmmídúkka. „Getið þér ekki
fært yður sjálfar, þarf ég að
beita handafli við yður?“ Ég
gat ekki svarað með gúlinn
fullan af gumsi.
Nema, allt í einu fer borðið
af stað og ég finn sjálfa mig
í lóðréttri stöðu, höfuðið þð
upp, sem betur fór. Þetta skeði
svo snöggt, að mér fannst ég
ætla að renna niður í eina
klessu, en borðið hélt mér í
skorðum. Nú verður allt með
miklum hraða. Stúlkan réttir
mér glas, sem mér er ætlað að
drekka úr, en hún hefur ekki
athugað, að ég var áður búin
með mest allt úr glasinu, svo
að það er sama sem tómt. Hún
hefur samt verið svo hugsunar* .
söm að skilja teskeiðina eftir
í því, mér til mikils trafala.
Það var svo þröngt um hand-
legginn á mér og mig langaði
mest til að þeyta skeiðinni frá
mér.
Þá drynur í karlinum. „Teyg-
ið þér, teygið þér, teygið þér,“
og ég renni niður því, sem var
uppi í mér, en þá var það lika
búið. „Teygið meira, teygið,
já, teygið þér,“ öskraði karl-
inn í sífellu. „Nei, þetta verð-
ur allt ónýtt,“ sagði hann. Þá
fór ég að reyna þykjast teyga,
bara með munnvatninu, eða
MYNDATAKA
i
GAMANSAGA EFTIR VÖLlÍ
ekki missa af neinu. Hann seg-
ir við hana, „náðu í hann X,“
og við mig: „þér getið farið
fram.“ Ég hrökklaðist aftur
niður af borðinu og út sömu
leið og ég hafði komið í svo
góðu skapi um morguninn. Og
nú hófst biðin.
Eftir langa mæðu er ég enn
sótt, og aftur verð ég að klöngr-
ast upp á borðið. Jæja, hvað
heldurðu þá að hann segi.
„Hvað, hvað, hvað, er innan í
yður? Hvað hafið þér étið?“
Hjartað stanzar. Skelfing verð
ég hrædd. Ég get bara ekki
liklega haldið, að ég lægi þarna
öll lemstruð og klesst, því hún
birtist utan úr myrkrinu og
segir skjálfandi röddu: „Meidd-
uð þér yður?“ En forsjónin
hafði þarna hlíft mér. Þau
byrja að rífast. Hvers vegna
þetta væri aldrei haft í lagi
og svo fram eftir götunum,
voru alveg búin að gleyma mér,
þar sem ég lá og geymdi alltaf
gumsið uppi í mér.
Ég fékk að bíða góða stund,
þangað til mér var enn einu
sinni sagt að fara fram og bíða.
Ég geri það eins og lamb, og
lofti, hafði engin önnur ráð.
Mig langaði að grenja af reiði.
Svo kvikna ljósin og reiðin
fær brotist út. Ég segi við karl-
inn: „Þér sögðuð mér að teyga.
Hvern andskotann átti ég að
teyga, það var ekkert í glasinu
til að teyga?“ Þau steinþögðu.
Ég hef víst ekki verið frýni-
leg, öll hvít í framan og um
hendurnar, eins og kálfur upp
úr sullinu sínu. „Gætið þess
að þetta komist ekki i fötin,“
segir stúlkan. „Má ég þá ekki
þvo mér hérna í vaskinum?“
„Nei takk, þér getið þvegið