Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 30

• Stúlkan i gulu
kápunni
Framh. af bls 19
nú man ég annað: Peter Sayers
hringdi."
„Hvenær?!“
„Um áttaleytið. Hann sagðist
vera búinn að reyna að ná í
yður heima hjá yður, en þér
höfðuð ekki svarað."
Á þeirri stundu sat ég á mat-
staðnum með Bob Campbell,
hugsaði Loren leið.
„Lét hr. Sayers liggja nokkur
skilaboð?"
„Hann ætlar að hringja aftur."
Loren þakkaði fyrir og lagði
á. Eins og alltaf, þegar hún hafði
misst af Peter eða hann af henni,
fann hún til tómleikatilfinning-
ar.
Peter hefði trúað mér, hugs-
aði hún. Ef ég segi honum upp
alla söguna — en það er ekki
nóg að segja bara frá: Ég verð
að sanna honum, að þetta hafi
í raun og veru gerzt!
Hún tók símaskrána ofan úr
hillu og opnaði hana. Hún lét
vísifingurinn renna niður eftir
siðunni með símanotendum að
nafni Mason.
Það var engin Bertha Mason
með „h“-i.
Aðeins „Berta“ Mason. Hún
bjó í Bankastræti.
Ef til vill hafði Bertha breytt
stafsetningunni á nafninu sínu,
sem henni hafði alltaf þótt svo
ljótt.
Það er bezt ég reyni, sagði
Loren við sjálfa sig.
Hún valdi númerið.
Um ieið og hún heyrði fyrstu
hringinguna, var simtólinu lyft.
„Halló?“ Það var kvenrödd,
sem anzaði. Jafnframt heyrði
Loren suðandi raddir og hávaða.
„Þetta er Loren Hartley!"
sagði hún hátt.
Það dró ekkert úr hávaðanum.
En stúlkan í símanum hrópaði:
„Svona, krakkar! Þegið þið nú
eitt augnablik! — Hver sögðuð
þér, að þetta væri? Ég heyrði
ekki nafnið.“
„Loren Hartley ...“
Það var andartaks þögn Og
svo heyrði Loren gamalkunnan,
áhyggjulausan hlátur í Berthu
Mason.
„Það var óvænt ánægja,
Loren! En hvað það var gaman,
að þú skyldir láta heyra í þér!
Heyrðu, hvernig væri, að þú
kæmir hingað til mín? Við erum
einmitt að halda hátíðlega jarðar-
för!“
„Jarðarför? Það er leitt að
heyra, Bertha ...“
Bertha skellihló: „Við vorum
bara að jarðsyngja seinasta leik-
ritið mitt! Að öðru leyti líður
okkur prýðilega! Jæja, hvað seg-
irðu um það? Kemurðu? Hér
er nóg að drekka og fullt af
fólki!"
Kliðurinn jókst enn við þetta.
Þar sem Loren þóttist viss um,
að stift væri drukkið i veizlunni,
sagði hún: „Taktu það ekki illa
upp fyrir mér, Bertha, en ég
get alls ekki komið í dag.“
„Svona, engar vífilengjur, þú
kemur! Við höfum ekki sézt í
eilífðartíma!"
Nú, Bertha Mason hafði þá
ekki verið hjá Alice Jackson,
þegar allt kom til alls...
„Bertha," bað Loren, „geturðu
hlustað á mig núna í eina mín-
útu, bara í eina einustu mínútu?"
„Hvað er að? Þú ert svo alvar-
leg...“
„Bertha — varstu boðin í há-
degismat til Alice Jackson í
dag?“
Það varð stutt þögn. Þá spurði
Bertha Mason: „Hver er Alice
Jackson?"
„Hún var víst með okkur i
skóla. Ég hitti hana...“
Og síðan sagði Loren Berthu
það þýðingarmesta í fáum orð-
um.
„1 fyrsta lagi,“ svaraði Bertha
Mason, „man ég ekki eftir neinni
Alice Jackson. Og í öðru lagi
borðaði ég hádegisverð með um-
boðsmanninum mínum í dag.
Sagði þessi Alice Jackson, að ég
myndi koma til hennar?"
„Já. Þess vegna fór ég með
henni!"
„Einkennilegt... En taktu nú
eftir, Loren! Þú þarft ekki ann-
að en fara í gamla skólann okk-
ar og lita í skólaskýrsluna. Þar
eru myndir af öllum gömlum
nemendum og helztu atriði varð-
andi þá. Kannski kemstu þannig
að því, hver þessi Alice Jack-
son er.“ Og síðan: „Er þetta
annars svo þýðingarmikið?"
„Já,“ sagði Loren lágt, „ég
held, að það sé mjög þýðingar-
mikið...“ Hún lagði á.
Morguninn eftir vaknaði Lorén
með sömu óþægindatilfinning-
una og hún hafði sofnað með.
Hún var áhyggjufull án þess
að muna strax hvers vegna.
Svo komu endurminningarnar
aftur...
Hún hafði sofið illa. Óljósir
draumar höfðu kvalið hana: Hún
hafði hlaupið eftir endalausum
göngum og hafði lesið á mörg
hundruð nafnskilti.
Og feiti húsvörðurinn hafði
elt hana ...
Loren fór fram úr rúminu,
gekk inn í baðherbergið og fékk
sér kalt steypibað.
IÐUNNARSKÓR Á ALLA FJÖLSKYLDUNA
FÁLK.INN
Framh. á bls. 47.