Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 13

yður frammi á gangi, þegar þér
hafið klætt yður.“
Hvernig bar að skilja þetta?
Átti ég þá að þurrka mér á
fötunum, sem ekki mátti þó
koma neitt í? Jú, hún flýtir
sér að rétta mér pappírsþurrku,
svo að ég get þurrkað það mesta
framan úr mér og af höndun-
um. Þegar ég kem fram í klef-
ann eru fötin farin.
Þú manst að þetta voru beztu
fötin mín. Ég hafði hengt þau
upp af mikilli alúð. Ég finn
þau í næsta klefa í einum
kuðli og sumt lá á gólfinu.
Silkihatturinn var í klessu.
Mér lá sko við gráti. Góða
skapið, sem ég hafði verið í
um morguninn, hvar var það
eiginlega?
Hér hafði verið traðkað á
mér á allan mögulegan hátt,
marga klukkutíma. Ég var að
leita mér lækninga, en var
pínd í staðinn.
Þegar ég svo kom inn á
skrifstofuna til að borga, var
sagan af mér komin þangað á
undan mér og auðvitað öllu
snúið á mig og aulahætti mín-
um um kennt. Ég vissi ekki,
hvað gróusagan barst fljótt
þarna, svo ég segi í grandaleysi
við afgreiðslustúlkuna: „Þetta
var nú ljóta myndatakan.“
„Myndatakan,“ tyggur hún
upp eftir mér, „Nú, það getur
nú alltaf bilað eða ... og kvoð-
una verða allir að drekka,"
sagði hún.
Þá fann ég hvað klukkan sló.
Hún var búin að frétta allt.
Aðstoðarstúlkan hefur sagt
henni frá því á meðan ég var
að klæða mig. Ég hef þá getað
orðið þeim til einhverrar gleði,
hugsaði ég. „Ég átti ekki við
það,“ sagði ég. „Að þér komuð
ekki fastandi, enginn getur
gert að því.“ „Ég kom ekki fast-
andi, af því að það var ekki
tekið fram við mig. Ég hefði
samt tekið það upp hjá sjálfri
mér, ef þetta hefði verið inn-
vortis myndataka.“ Þarna var
hún heppin, nú gat hún hár-
togað mig. „Kallið þér barka-
mynd ekki innvortis?" Hlær
kuldahlátur. „Nei, ekki kalla
ég það beint, náttúrlega er
barkinn innvortis, en matur-
inn situr ekki í barkanum alla
jafna, það átti ég við.“
Og þannig lauk þessari sögu-
legu myndatöku, Hilda mín, og
nú veit ég, að þú þarft að fara
að elda matinn, svo að ég ætla
að kveðja þig að sinni. Bless
elskan. ★ ★
FALKINN
13