Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 17

með krosslagða handleggi bak
við borðið og horfði dauflega
framhjá þeim.
„Svo er það eitt enn,“ sagði
Loren.
„Hvað?“
„Þegar ég reyndi að hringja
I þessa Alice Jackson — síma-
númerið hlýtur hún að hafa gef-
ið mér — svaraði simstöðin:
númerið er ekki í notkun. Hvers
vegna var hún þá eiginlega að
gefa mér símanúmerið?"
Bob sat í þungum þönkum.
Og þegar hann hóf máls aftur,
hrökk Loren við. Rödd hans,
sem var yfirleitt mild, hljómaði
allt í einu hörð og ákveðin.
„Þetta er eitthvað skrýtið,"
sagði hann. „Þarna er eitthvað
óhreint í pokahorninu!"
„Það hef ég líka á tilfinning-
unni, Bob.“
Hann leit rannsakandi á hana.
„Þú ert ekki að búa þetta til,
Loren?“
„Það legg ég við drengskap
minn!“
„Gott og vel.“ Hann kveikti
sér í sígarettu. „Myndirðu geta
fundið aftur húsið, sem þessi —
Alice fór með þig í?“
„Það getur verið ... Ég er nú
ekki viss um húsnúmerið ... En
húsið myndi ég þekkja aftur.
— Hvers vegna?“
Bob steig niður af barstóln-
um fleygði nokkrum dollara-
seðlum á borðið og tók utan um
Loren.
„Vegna þess að við settum að
líta svolítið nánar á húsið og
hana skólasystur þína!“
Þau fengu sér bil.
„Milli Madison og 30. strætis,"
sagði Loren við bílstjórann.
Hann brunaði af stað. Loren
sat teinrétt og horfði út um
gluggann.
Bob hallaði sér makindalega
aftur á bak og skemmti sér við
að fylgjast með henni.
„Þarna er það!“ hrópaði Lor-
en, þegar hún kom loksins auga
á húsið.
Billinn nam staðar fyrir
framan gamla hjallinn.
Þau stigu út og gengu að
honum.
„Áttunda hæð,“ sagði Loren,
og þau fóru upp með lyftunni.
Hún skrölti upp á við með
dunum og dynkjum, og eftir ei-
lifðartíma komst hún alla leið.
Bob og Loren gengu inn eftir
ganginum.
„Númer hvað var íbúðin?"
spurði Bob.
Því hafði Loren að minnsta
kosti ekki gleymt. „813“, sagði
hún.
Þau töldu númerin á hurðun-
um, svo staðnæmdust þau fyrir
framan 813.
„Hérna er það!“ Loren beygði
sig fram. „Og hér stendur líka
nafnið hennar. Það er að
segja ...“
Málmramminn var þarna.
Pappirsmiði var fastur undir
honum.
En það var ekki nafnið Alice
Jackson, sem stóð á honum.
„Alfred Dunkin," las Bob hægt.
Alfred Dunkin. Ekki Alioe
Jackson...
„Er eitthvað að?“ spurði Bob.
„Þetta skil ég ekki,“ tautaði
Loren.
Allt i einu fór henni að liða
illa aftur. Höfuðverkurinn versn-
aði.
„Kannski er þetta ekki rétta
íbúðin,“ sagði Bob. „Eða getur
verið, að þú hafir ruglazt á hæð-
um?“
„Útilokað! Ég man greinilegá,
að það var hér, 813! Ég tók
sérstaklega eftir herbergisnúm-
erinu. Þann 8. á ég afmæli, og
13 er óhappatalan mín.“
„Það er auðsætt mál,“ tautaði
Bob.
Hann leit á hana, hún leit á
hann.
Fáein andartök langaði Loren
mest til að leggja höfuðið á
breiðar axlir hans og segja:
Bob, trúðu mér, ég er ekki orð-
in vitlaus ...
„Ég sting upp á einu,“ sagði
Bob og brosti til hennar, eins og
menn brosa til lítilla frænkna,
sem eru ekki alveg með öllum
mjalla. „Við skulum athuga allar
hurðirnar hverja af annarri. Ef
til vill finnum við hana Alice
þína þá einhvers staðar!"
Hann beið alls ekki eftir, að
hún kæmi með. Hann gekk eftir
endilöngum ganginum, nam stað-
ar við hverjar einustu dyr og
las á nafnspjöldin.
Loren Hartley stóð enn fyrir
framan dyrnar, sem hún áleit
vera hinar réttu.
Grafkyrr horfði hún á eftir
Bob, sem fjarlægðist hana æ
meir, beygði sig fram og hristi
höfuðið þegjandi við hverja
hurð...
Loren hringdi dyrabjöllunni
nr. 813.
Hún heyrði óminn fyrir innan.
En allt var hljótt. Enginn kom
til dyra.
Hún hringdi aftur. Og loks í
þriðja sinn.
Bob kom til baka. Hann var
hugsandi á svipinn.
„Ég veit, hvað þú heldur um
mig núna,“ sagði Loren, þegar
hann stóð aftur fyrir framan
hana. „En ég er ekkert að rugla!
Ég veit, að þetta er ibúðin!"
Lyftan drattaðist enn af stað.
Það fylgdi því draugalegt, næst-
um óhugnanlegt hljóð.
Bob Campbell kveikti sér í
sígarettu. Hann blés reyknum út
um nefið. Hann hallaði sér upp
að veggnum og danglaði í hand-
riðið með fætinum.
„Hér hlýtur þó einhvers staðar
að vera húsvörður,“ sagði hann
loks. „Finnst þér ekki, að við
ættum að fara og leita að hon-
um?“
Hann talar við mig, eins og ég
væri 12 ára, hugsaði Loren.
Höfuðverkurinn varð þvi nær
óbærilegur.
„Allt í lagi,“ sagði hún. „Við
skulum spyrja hann.“
Þau náðu í lyftuna og fóru
niður á neðstu hæð.
Þau skoðuðu allar hurðir, og
á þeirri seinustu var skilti. Á
þvi stóð: Húsvörður.
„Jæja þá!“ Bob þrýsti á bjöll-
una. „Innan skamms fáum við
að vita það. Ef einhver er þá
heima hérna!“
Fyrir innan heyrðist bjöllu-
hljómur.
Það var dauf lykt af við-
brenndu ediki á þessari hæð.
Einhvers staðar gelti hundur.
Út um dyrnar barst ómur af
tónlist.
„Reyndu einu sinni enn, Bob.“
Hann andvarpaði, yppti öxlum,
sendi Loren örvæntingarfullt
augnatillit — augnatillit, sem
sagði: En þetta skal nú brátt
taka enda, væna mín! — svo
ýtti hann einu sinni á bjölluna.
Einhver hreyfing varð bak við
hurðina. Einhver kom gangandi
1 áttina að dyrunum og dró fæt-
urna.
„Þarna sérðu!" sagði Loren og
varpaði öndinni léttar.
Hurðin opnaðist.
Maður rak höfuðið út um
gættina.
„Fyrirgefið þér,“ sagði Loren,
„við ætluðum bara að spyi’ja,
hvort — “
Hún þagnaði. Hún starði á
manninn galopnum augum. Og
hún greip andann á lofti.
„Hvað ætluðuð þér að spyrja
um?“
Hann opnaði hurðina aðeins
meira. Hann deplaði augunum til
Lorenar. Síðan gaut hann aug-
unum til Bobs og svo aftur til
Lorenar.
„Hvað er eiginlega um að
vera?“ spurði hann önugur.
Loren gat hvorki hrært legg
né lið. Hún opnaði munninn, en
kom ekki upp orði. Hvumsa
góndi hún á manninn. Hann var
i móleitri skyrtu opinni 1 háls-
inn...
Hann var feitur.
Það glampaði á svitadropa á
skallanum.
Breitt klumbunefið var rauð-
leitt.
Hann lelt á Loren hálfluktum
augum og deplaði þeim...
Þetta var maðurinn úr Bryant
Park!
Framh. á bls. 19.