Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 28

& Jón Gíslason
Framh. af bls. 26.
þú getir fengið 50 dali, sem
þér hafa verið lofaðir." Bað
Sigurður guð að varðveita sig
fyrir slíku og fór burt. En amt-
maður ávítaði hana fyrir þetta
og spurði hana, hvaða uppsteit
hún væri að gera.
Litlu síðar lét Fuhrmann
kalla á allt heimafólk sitt, einn
og einn í senn, og Larsen með
inn í híbýli hennar og stóð
Piper ritari hans fyrir dyrun-
um, og þreif í hvern og einn
um leið Jg hann fór inn og
talaði eitthvað við hann áður
en inn gengu, „og þar eð ég
var meðal þeirra síðustu,“ seg-
ir Larsen, „frétti ég síðar hjá
hinum, að Piper ritari hefði
sagt við þá: „Segið nei, eða
það fer illa fyrir ykkur.“ Þegar
Larsen skýrði frá því, er hann
hafði heyrt Sigurð segja frá
í eldhúsi landfógeta, nefnilega
það, að madama Hólm hefði
boðið honum 50 dali til þess
að fyrirfara Schwartzkopf, og
þegar hann var út genginn,
sendi amtmaður þjón sinn eftir
honum, að hann skyldi koma
í íbúð hans, sem og varð, og
ávítaði amtmaður Larsen fyr-
ir að tala of mikið Schwartz-
kopf í vil og gera sér of títt
um hennar hagi, og bað hon-
um það, svo framarlega að
hann vildi heita heiðarlegur
maður. En Larsen svaraði: „Ég
hef ekki sagt meira en ég hef
heyrt og séð, og við það stend
ég.“ En amtmaður svaraði: „í
guðsbænum hafið ekkert sam-
an við hana að sælda.“
í byrjun maí kom Larsen til
Schwartzkopfs í herbergi henn-
ar, og sá hann þá, að hún
hafði selt upp, því spýja var
á gólfinu hjá henni. Ræddust
þau þá talsvert við, og sagði
hún honum svipað af högum
sínum, og hún hafði sagt land-
fógeta áður, að því viðbættu,
að stúlka í þjónustu amtmanns
hafði sagt sér og fleirum, að
madama Hólm hefði spurt
sig, hvernig væri um ungfrú
Schwartzkopf, og er þjónustu-
stúlkan svaraði, að hún hefði
selt upp, þá hefði madama
Hólm svarað: „Djöfullinn
hlaupi í hana. Með þessu lagi
getur hún lifað í 10 ár.“
Seinna heimsótti Larsen
Schwartzkopf, og hélt hún
áfram að herma honum raun-
ir sínar. Hann sagðist einnig
hafa orðið þess var, að mad-
ama Hólm hefði gefið Marenu
svitameðal eftir grautarátið, en
þó hefði hún legið í þrjá daga.
Hann hitti hana á alþingi um
sumarið eftir, er hún var þar
x þjónustu amtmanns, sat hún
kvöld eitt á eldstæðinu og
barmaði sér yfir vondri heilsu.
Spurði Larsen hana þá, hvað
að henni amaði, en hún svar-
aði: „Þegar ég borðaði af
grautnum með Schwartzkopf
át ég ofan í mig djöfulinn.“
Einnig segir Larsen frá því,
að smádregið hafi af stúlkunni,
svo að hún um síðir hafi orð-
ið að fara úr vistinni á Bessa-
stöðum og til prestsekkju einn-
ar, þótt hún hafi ákveðið ætl-
að sér af landi burt eða jafn-
vel drekkja sér, „og heyrði ég
þá,“ bætir hann við „madömu
Hólm segja við hana: Það
varðar við lög, því þú hefur
svarið. Sankti Pétur sór rang-
an eið, og þó tók fjandinn hann
ekki.“ Nefndi hann með nöfn-
um 18 manns, er hlustuðu á
þetta tal. Einnig segir hann
söguna af hænunni og bætir
því við, að amtmaður hafi gert
ítrekaðar tilraunir til að ná
hænunni, en ekki fengið það.
Páll Kinch, verzlunarþjónn
á Eyrarbakka, kom til Bessa-
staða nokkru eftir að Schwartz-
kopf lagðist banaleguna, og
heimsótti hana, enda var hann
með boð frá venzlafólki henn-
ar og vinum í Kaupmanna-
höfn. Hún sagði honum eins frá
högum sínum og landfógeta og
Larsen snikkara. Við yfir-
heyrzluna í Kaupmannahöfn
bauð Kinch fram eið að stað-
festa ummæli hennar, en getur
þó ekki annað framborið frá
eigin brjósti, en það sem hann
sá af eigin raun, hve máttfar-
in hún var, og nefndi þar til,
að hún gat ekki kippt í klukku-
strenginn nema með munnin-
um, er hún kallaði eftir hjálp
eða aðstoð.
Eins og sjáanlegt er af þess-
um framburðum, er þegar er
getið, hefur brátt orðið mikið
Framh. á bls. 50.
28 FÁLKINN