Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 50

# StúEkan í gulu
kápunni
Framh. af bls. 47.
Hægt og rólega tók hún káp-
una af snaganum. Hugsandi virti
hún blettinn fyrir sér.
Ef til vill var þetta eitthvað
af tómatsafanum, sem Alice
Jackson hafði blandað vodkað
Loren ákvað að fara fyrst af
öllu snöggvast með kápuna í
hreinsun. Rétt hjá var hrað-
hreinsun, sem var einmitt opin á
laugardagsmorgnum.
Með kápuna á handleggnum
lagði hún af stað.
„Sjáið þér,“ sagði hún við hr.
Frank, eiganda efnalaugarinnar,
„ég hef fengið stærðar blett í
kápuna mina.“
Hr. Frank hnyklaði auga-
brýnnar og lét gleraugun renna
niður eftir nefinu. Eftirtektar-
samur virti hann blettinn fyrir
„Vitið þér ekki, hvað þetta er,
ungfrú Hartley ?“ Hann leit á
Loren. „Það er nefnilega alltaf
betra, ef maður veit það fyrir-
fram. Og helzt þarf ég að láta
skriflega athugasemd fylgja káp-
unni.“
„Kannski tómatsafi," sagði
Loren. „Hvenær get ég fengið
kápuna aftur?“
Hr. Frank fleygði gulu sumar-
kápunni á afgreiðsluborðið og
fyllti út eyðublaðið.
„1 dag, laugardag, er ekkert
afgreitt. Á þriðjudaginn getið
þér þá fengið hana aftur, ung-
frú Hartley.“
„Ekki fyrr en á þriðjudag?"
Hann rétti henni móttöku-
kvittunina. „1 fyrsta lagi,“ sagði
hann, „ef allt gengur vel.“
Þegar Loren yfirgaf búðina,
stóð hr. Frank ennþá og beygði
sig yfir kápuna.
Tortrygginn athugaði hann
dökkleita blettinn ...
Loren Hartley náði í bílinn
sinn úr skúrnum.
Umferðin í norðurátt var ekki
sérlega mikil að morgni dags.
Þeir sem fóru úr bænum um
helgar í júní, lögðu annað hvort
af stað á föstudagskvöldi eða
eldsnemma á laugardagsmorgni.
Hún Valdi Merritt-Parkway-
leiðina, sem var beinasta sam-
gönguæðin til North Stamford.
Klukkan var ekki orðin ellefu,
þegar hún beygði inn í trjágöng-
in, sem lágu upp að húsinu, þar
sem hún hafði búið þar til fyrir
hálfu öðru ári.
Hún ók kringum grasflötina
fyrir framan hús frænda síns.
Hún staðnæmdist með rykk
rétt fyrir aftan risastóra Sedan-
bifreið með Washington-númeri:
Bill Peters! Loren flautaði þrisv-
ar, svo að undir tók.
Nokkrum sekúndum síðar
kom Peter út á svalirnar.
„Halló, Loren!" hrópaði hann
til hennar.
Loren sat kyrr. Hún horfði í
áttina til hans.
Peter var sannarlega glæsileg-
ur ásýndum ...
Það glampaði á svart hárið i
sólskininu.
Andlitið var sólbrúnt.
Hann var I ljósum sumarföt-
um með rauðan silkitrefil við
hvíta skyrtuna, sem var opin í
hálsinn.
„Sæll, Peter," sagði hún, þegar
hann kom niður svalatröppurn-
ar og stóð við hliðina á henni.
„Þú litur Ijómandi vel út!“
Hann opnaði hurðina á biln-
um hennar og dró hana út. „Mér
líður líka Ijómandi vel,“ sagði
hann og kyssti hana. „Og nú
líður mér enn betur. Komdu yfir
í minn!"
Þau gengu að Sedan-bílnum og
settust inn I hann. Peter setti
vélina í gang.
„Hefurðu unnið einhver stór-
mál?“ spurði Loren og virti
nýja bílinn fyrir sér.
með? sér.
HEILDSÖLUBIRGÐIR:
KRISTJÁN Ó. SKAGFJÖRD H.F.
SÍMI 2 4120
„Þú ert ekki svo græn," sagði
hann brosandi.
Á leiðinni í Klúbbinn sagði
Peter Sayers henni frá starfi
sinu sem málfærslumaður í
Washington. Svo þagnaði hann
skyndilega og spurði: „Mótmæl-
ir þú harðlega, ef ég verð um
kyrrt í New York heila viku?"
I stað þess að svara beygði
Loren sig fram og kyssti hann
á kinnina.
„Mótmæli ekki tekin til
greina," sagði Peter og brosti
í kampinn. „Umbjóðandi kyssir
málafærslumann fyrir allra aug-
um!“
Þau lögðu bílnum á lóð Klúbbs-
ins, léku siðan tennis um stund,
en fóru svo í sund.
Á eftir sátu þau við borð úti
á svölum Klúbbsins.
„Þetta er einmitt dagur fyrir
gin og sódavatn," var uppá-
stunga Peters. Hann kallaði á
þjóninn. „Og segðu mér nú eitt-
hvað um þig, Loren! Hvað er
að frétta?"
Áður en Loren gat svarað,
skaut roskinn herramaður upp
kollinum við hlið hennar.
„Sæl, Loren," sagði hann,
„hvernig hefur Alex frændi þinn
það?“
Loren leit upp.
Það var Norman Cantrell...
„Hvað er að, Loren?"
Cantrell brosti. Rauðar kinn-
arnar sýndust enn bústnari við
það, og augun urðu örsmá.
„Þú starir á mig, eins og ég
væri sjálfur jólasveinninn!"
„Ég hélt, að þú og frændi vær-
uð saman á siglingu þessa dag-
ana?“ sagði hún hægt.
Norman Cantrell horfði for-
viða á hana. „Hvernig datt þér
það í hug?“
FÁLKINN
á hverjum mánudegi
• Jón Gíslason
Framh. af bls. 28.
umtal út af veikindum
Schwartzkopf og síðar hinum
skyndilega dauða hennar. Mál-
ið var kært í Kaupmannahöfn,
og leiddi það til þess, að kon-
ungur gaf út skipun 17. maí
1725 um upptök málsins og
skipaði sérstaka dómsnefnd til
að fjaila um málið hér á landi,
og var skylt að skjóta dómi
umboðsdómsins til hæstaréttar.
Segir frá því í næsta þættí.
(Niðurlag í næsta blaði).
50
FALKINN