Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 16

FRAMHALDSSAGAN
EFTIR
FRANCES OG RICHARD LOCKRIDGE
ÞAÐ SEM ADliR ER KOMID
Loren Hartley þiggur heimboð Alicear Jackson, sem
segist vera gömul skólasystir hennar. Heima hjá Alice
fá þær sér drykk. Mörgum tímum seinna vaknar Loren
á bekk í skemmtigarði einum. Henni er ómögulegt að
muna eftir nokkru! Þegar hún opnar veskið finnur hún
miða og á honum er símanúmer og stafirnir A. J....
Rétt fyrir kl. 7 um kvöidið
var dyrabjöllunni hjá Loren
hringt.
Loren dauðbrá. Hún hafði
sofnað aftur.
Peter...?
Með örfáum æfðum handtök-
um lagaði Loren á sér hárið á
leiðinni að hurðinni.
Svo opnaði hún.
Það var ekki Peter ...
„Sæl, Loren!“
Robert Campbeil stóð frammi
fyrir henni.
Hann var hér um bil 1.90 á
hæð, herðabreiður og sólbrúnn.
Mest áberandi var þó stuttklippt,
rauðgult hárið.
„Ó," sagði Loren. „Þú ...?“
„Það væri synd að segja, að
þú værir mjög fegin að sjá mig!“
sagði Robert Campbell og hló,
„en aftur á móti ertu skelfing
syfjuieg."
Hann gekk inn og lokaði á
eftir sér.
„Segðu mér — varstu búin að
gleyma, að ég hafði boðið þér
út í kvöid?"
Hann virti fyrir sér hálfopinn
sloppinn og ilskóna og var sýni-
lega skemmt.
„Fyrirgefðu," svaraði Loren
vandræðaleg.
Hún hafði steingleymt stefnu-
mótinu við Róbert, frænda sinn!
Núna fyrst, þegar hann stóð
fyrir framan hana og brösti vin-
gjarnlega til hennar, minntist
hún þess: Robert Campbell —
geðfelldur, en sjaldséður ættingi,
þremenningur eða fjórmenning-
ur — föstudagskvöld kl. 7!
„Fáðu þér sæti,“ sagði Loren,
„ég skipti um föt í snatri. Og
vertu ekki reiður við mig...“
Meðan hún hljóp fram í bað-
herbergið, heyrði hún góðlegan
hiátur hans.
Loren fór í hvítan, ermalausan
kjói, síðan lagaði hún sig til í
mestu rólegheitum fyrir framan
spegilinn.
„Ég veit um lítinn, franskan
matstað í 50. stræti," heyrði hún
Robert segja hinum megin við
hurðina. „Eigum við að fara
þangað?"
„Hvað veizt þú eiginlega um
marga litla, franska matstaði?"
spurði Loren. Hún heyrði ekki
svar hans, aðeins sama eisku-
lega hláturinn aftur.
Robert Campbell...
Hún hafði ekki kynnzt þess-
um frænda sínum fyrr en ný-
lega, fyrir fáeinum vikum. Þau
höfðu hitzt tvisvar eða þrisvar.
En Robert hafði ekki tekizt að
fá hana til að gleyma Peter
Sayers...
Tuttugu mínútum seinna sátu
þau á litla, franska matstaðn-
um.
1 veitingasalnum voru ekki
mörg borð, og þau voru öll upp-
tekin, en við barinn voru nokk-
ur sæti laus.
„2 Martini, dry, með sítrónu-
berki!" það var Robert, sem
pantaði.
„Ekki handa mér, Bob,“ sagði
Loren, „má ég heldur fá kók?"
Bob leit áhyggjufullur á hana.
Barþjónninn virti hana fyrir
sér hvumsa: „Sögðuð þér kók,
fröken?"
Loren játaði vandræðalega:
„Mér líður ekki reglulega vel i
dag...“
„Aumingja þú,“ sagði Bob,
brosandi og bætti við með lágu
andvarpi: „Og aumingja ég
iíka...“
„Kannski lagast þetta rétt
strax," sagði Loren. Hún lét sem
hún heyrði ekki athugasemd
hans.
Það var engin ástæða til að
örva Bob ...
Á eftir sagði Bob frá nýju
vinnunni sinni í New York. Hann
hafði nú endanlega verið flutt-
ur til New York til að taka við
starfi í deild United Solvents
þar.
„En gaman fyrir þig,“ sagði
Loren áhugaiaus.
Hún var aftur farin að hugsa
um viðburði dagsins, um þess-
ar klukkustundir, sem liðu, milli
þess sem hún fékk drykkinn
hjá Alice Jackson og þar til að
hún vaknaði í Bryant Park.
„Hvað sem öðru líður, verð
ég fljótlega að fara að svipast
um eftir íbúð,“ sagði Bob. „Hótel-
ið, þar sem ég bý, er ósköp in-
dælt, en ...“
Það var smágistihús milli 40.
strætis og 8. götu. Loren kann-
aðist við það.
„En hvað?"
„Ég er alltaf svo hræðilega
einmana í hótelum," sagði Bob
og leit á hana yfir barminn á
glasinu sínu.
Þetta hafði engin áhrif á Lor-
en. Hún horfði fram fyrir sig
og beit í neðri vörina.
„Er eitthvað að?“ spurði Bob
að lokum.
Loren lagði hendina á hand-
legginn á honum. „Æ, fyrir-
gefðu, hvað ég er leiðinleg i
dag... En...“
„En hvað?"
Hún hikaði aðeins, svo sagði
hún: „Það kom dálítið einkenni-
legt fyrir mig i dag... Ég kann
varla við að segja frá því...“
Bob pantaði sér annan Martini.
„Og því viltu ekki segja mér
það?"
Eftir nokkra umhugsun ákvað
Loren að segja honum upp alla
16
söguna: Hann var frændi henn-
ar, og hann var áreiðanlegur,
ungur maður.
„Það sem ég hef mestar
áhyggjur af, er, að ég man bara
alls ekki, hvað gerðist í dag!“
Bob leit undrandi á hana.
„Þegar ég var á leiðinni í há-
degismat...“ byrjaði Loren hik-
andi.
Hún sagði honum frá öllu,
sem hún mundi eftir. Og hún
sagði honum líka um tímabilið,
meira en 4 klukkustundir, sem
hún hafði gleymt.
Meðan á frásögninni stóð,
fannst henni hún öll æ óraun-
verulegri. Þetta hljómaði eins og
lélegur reyfari!
„En þetta var svona í raun og
veru!“ endurtók Loren og sneri
kókglasinu miili handa sér.
Bob Campbell hafði hlustað á
hana þegjandi. Hann hafði oftar
en einu sinni kinkað kolli til að
sýna, að hann tæki eftir.
Þegar hún hafði skýrt frá
öllu, horfði hann hugsandi fram
fyrir sig.
„Þú mundir sem sagt alls ekk-
ert eftir þessari Alice Jackson?"
spurði hann.
„Nei'"
„Þú manst yfirleitt ekki eftir
neinu? Heldur ekki eftir hinni
stúlkunni, þessari...“
„Berthu Mason. Heldur ekki.
Eina, sem ég man, er, að ég
vaknaði á bekknum í skemmti-
garðinum, að mér leið illa og ég
skammaðist mín hræðilega."
Bob Campbell horfði ofan f
glasið sitt. „Þetta er allt saman
afar undarlegt, Loren..."
„Já, Bob.“
Þau þögðu. Barþjónninn stóð
SÖGU-
HETJURISIAR
LOREN HARTLEY er ung og
geðfelld. amerísk stúlka. Hún
vill síSur vera öðrum hdð. Og
hún hefur afar slœmt minni . .
ALEX HARTLEY er föður-
bróðir Lorenar; auk þess er
hann vellauðugur kaupsýslu-
maður og hefur skrifstofu í
hjarta New York-borgar . . .
ROBERT CAMPBELL, kallað-
ur Bob, er fjarskyldur œttingi
Hartleyfólksins. Hjálpsemi hans
er takmarkalaus . . .
PETER SAYERS er ungur,
fœr málafœrslumaður í Was-
hington. Hann er klár í kollin-
um, en samt er ekki laust við,
að Loren geti komið honum úr
jafnvœgi . . .
FALKINN