Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 45

ið neitt sem mér þótti hæfa
viðfangsefninu betur.“
„Sem sagt framsöguerindi og
síðan frjálsar umræður um efn-
ið sem valið er?“
„Já, einmitt, og ég myndi
segja, að þessi 3—4 erindi út
af fyrir sig gætu réttlætt einn-
ar klukkustundar þátt, jafnvel
þó að umræðurnar á eftir
kynnu að renna út í sandinn.
Hver þátttakandi fær fjórar
mínútur til umráða, og eins og
allir vita, er mikill vandi að
skrifa fjögurra mínútna ræðu
um efni sem maður hefur þekk-
ingu á og eitthvað um að segja.
Það leiðir af sjálfu sér, að mað-
ur sem hefur orðið að tak-
marka sig við svo stuttan tíma,
hefur margt á takteinum í um-
ræðunum á eftir.“
ÞAÐ hlýtur að kosta þig
mikla vinnu að kynna
þér öll þessi margvíslegu efni
til að geta leitt umræðurnar
og spurt viðeigandi spurninga
hverju sinni?“
„Ég skal játa, að það tekur
oft talsverðan tíma, einkum
þegar ég er fáfróður um efnið,
en það er líka andleg leikfimi,
og ég tel fyrirhöfnina ekki
eftir mér. Stundum ganga um-
ræðurnar svo greiðlega, að ég
þarf ekki að nota spurningarn-
ar sem ég hef skrifað hjá mér
til vonar og vara, og það er
alltaf ánægjulegt.“
„Ertu ekki svolítið tauga-
óstyrkur fyrir hvern þátt?“
„Ojú, aldrei er maður nú
alveg laus við geig á undan,
það er óttinn um, að ekki fari
eins vel og skyldi, en ég reyni
að velja umræðuefni sem ég
tel gott, og fólk sem ég álít, að
tali um það af þekkingu og
skynsemi, og venjulega fer allt
á bezta veg.“
FÆRÐU oft tillögur um efni
úr ýmsum áttum?“
„Nei, því miður mjög sjaldan,
en ég tek þeim afar þakksam-
lega og er alltáf feginn þegar
fólk gefur mér hugmyndir. Ég
fæ reyndar oft fráleitar ábend-
ingar, en þær koma ekki að
neinu gagni.“
„Þarf það helzt að vera eitt-
hvert hitamál?“
„Nei, nei, en þó þannig
að hægt sé að vera pro og
contra. Að visu vill svo vel
til, að það er sárafátt í okk-
ar heimi sem ekki orkar tví-
mælis og tilveran er svo
margslungin, að ekkert er
alveg örugglega rétt og kann-
ski ekkert heldur örugglega
rangt, og því er lengi hægt að
deila, þótt lífsgátan verði ekki
leyst á einum klukkutíma. Ég
lít svo á þáttinn minn, að hann
sé ,ej blot til lyst', og hafi hann
að einhverju leyti stuðlað að
því að menn rökræði málefnin
fremur en rífist um þau, er ég
meira en ánægður.“
HVERNIG gengur þér að fá
fólk í þáttinn?“
„Það kostar oft mikinn elt-
ingarleik að ná því saman, og
sérstaklega hefur mér reynzt
örðugt að lokka blessað kven-
fólkið — það getur verið nógu
erfitt að fá karlmenn í þáttinn,
en hálfu erfiðari eru þó kon-
urnar. Ég vildi gjarnan geta
tekið upp þætti úti á landi, en
það kostar tíma sem ég hef
alltaf af skornum skammti, og
fé sem útvarpið er kannski ekki
tilbúið að láta af hendi rakna.'1
ERTU nokkuð orðinn leiður
á þessu og farinn að
hugsa til að hætta?“
„Ja, venjulega verða svona
þættir ekki langlífir — ljúfur
verður leiður ef lengi situr, eins
og sagt er — ég hef engar sér-
stakar ráðagerðir á prjónunum
um að hætta eða halda áfram,
sé bara til. Svo mikið er þó
víst, að heldur vil ég hætta
ótilkvaddur en bíða þess, að
hlustendurnir verði svo leiðir
á mér, að þeir loki fyrir tækin
sín um leið og þeir heyra nafn
mitt nefnt.“ ★ ★
sportbíl, leigðum eða lánuðum.
Motto hans er: ég sé henni
fyrir ógleymanlegum ævintýr-
um — hún er á skemmtiferða-
lagi og getur borgað fyrir okk-
ur bæði.
En þrátt fyrir alla sína ástúð
fær vesalings papagallo’inn
ekki frið við störf sín. í fyrra
gerði ítölsk sjónvarpsstöð dag-
skrá um papagalli og vinnu-
brögð þeirra. Myndirnar voru
teknar með aðdráttarlinsum og
talið með aðdráttarhljóðnem-
um og tókst þannig að ná flest-
um af hinum raunverulegu
papagalli. Meðal annars kom i
ljós að papagalli’arnir í Róm
starfa næsta kerfisbundið. Og
Romolo gat útskýrt það:
„Jú, það er greinilegt, að við
getum ekki verið óundirbúnir,
þegar ferðakonurnar koma; við
verðum að koma okkur upp
vissum stíl. Erfiðasta vanda-
málið er auðvitað tungumála-
múrinn. Flestir okkar tala að-
eins ítölsku fyrst í stað. Við
verðum því að afla okkur
grundvallarkunnáttu í ensku,
þýzku, frönsku og einhverju
norðurlandamálanna — helzt
sænsku. Og innan hópsins höf-
um við verkaskiptingu með
okkur. Nokkrir vilja kannski
ekki neitt nema sænskar stúlk-
ur, aðrir enskar eða amerískar,
svo við skiptum því á milli
okkar. Síðan aflar hver sér
þekkingar á „sinni“ tungu og
þjóð. Þeir, sem hafa verið er-
lendis og kynnzt einhverri þjóð,
eru þeir heppnustu og standa
í sérflokki.“
Hver hópur af papagalli sér-
hæfir sig fyrir vertíðina, svo
þeir standi sem bezt að vigi.
Og verkaskiptingin nær ekki
aðeins til tungumálanna, —
nokkrir sérhæfa sig í að vera
á hótelum og fást við þær
eldri og gjafmildari. Þeir fylgja
þeim á næturklúbbana og koma
fram sem herrar þeirra, fara
á dýra veitingastaði, — og eftir
smáferð á einhvern rómantísk-
an stað, eins og Capri og Posi-
tano. Aðrir papagalli eru á
hinum almennu túristastöðum,
svo sem Colosseum, Forum
Romanum eða Piazza di
Spagna. Sportmennin eru svo
á baðströndum og opinberum
tjaldstæðum. Sagan um sænsku
►
FRÁ
• Suðrænar ástir
Framh. af bls. 39.
þeirra lætur sér nægja að slá
konunum gullhamra á þann
hátt að blikka þær eða koma
einstaklega elskulega fram við
þær. Hinn hlutinn, — minni
hlutinn — er í öllum borgum,
á öllum baðströndum og víðar,
og er mun kræfari. Þessi hópur
er ekki nándar nærri svo fjöl-
mennur sem virðist, en þeim
mun áhugasamari, en það eru
þessir papagalli, sem lögreglan
vill ómögulega sjá í friði.
En eins og sagt var, eru
papagalli á öllum aldri og úr
ýmsum stéttum. Dæmigerður
papagallo er eins og Romolo,
19—23 ára gamall, yfirleitt í
menntaskóla eða háskóla, eða
hreint og beint atvinnuleysingi.
Hann þarf að hafa góðan tíma,
svo hann geti „séð fyrir“ gest-
komandi kvenfólki hvenær sem
er. Og eitt enn sem einkennir
hinn dæmigerða papagallo er
ólæknandi auraleysi — jafnvel
þótt hann sé í Alfa Romeo
FALKINN
45