Fálkinn - 26.04.1965, Blaðsíða 47

II > O T i\ IV JkUGLÝsm
VANÐAÐIU SVEFNSOFAR
VEttÐ AÐEIJVS Ktt. 9100.-
GÓOItt GttEIÐSLUSKIEMÁLAtt
- PÓSTSEAOUM -
IINOTAN HCSGAGNAVERZLUBí
ÞÓRSGÖTIJ 1 SÍMI 20820
stúlkurnar tvær á Forum
Eomanum er gott dæmi um
skipulagða samvinnu þessara
manna. En hún er einnig dæmi
um það, hve erlendar stúlkur
láta leiðast af fyrstu vingjarn-
legu karlmönnunum, er á vegi
þeirra verða. Og þeir þurfa
ekki endilega að vera riddara-
legir og glæsilegir — aðeins
ef þeir eru karlmenn. Það er
langt í frá, að allir papagalli
séu jafn miklir „kavalerar“ og
piltarnir á Forum Romanum,
heldur er það títt að þeir beri
sig beint að efninu, án nokkurs
formála, — gangi rakleitt til
stúlknanna og leiti ásta þeirra.
Og það sem furðulegra er, —
þær virðast ekkert mótfallnar
því að kaupa ástir þeirra,
óséðar.
ítölsku sjónvarpsstöðinni
tókst að ná ágætri mynd af
amerískri stúlku, ca. 18 ára
gamalli og einum papagallo.
Papagallo’inn gekk rakleiðis
til stúlkunnar:
— Þú vera amerísk?
Stúlkan, ívið niðurleit: —
Yes.
— Ég vera Rómarbúi, ekta
Rómarbúi...
— Really ...
— Ég finnst þú falleg
stúlka... ég elska þig... þú
elska mig?
— Well, I don’t know you
yet...
— Það ekki gera til... ástin
ekki þekkja takmörk... al-
þjóðleg ... ekki nauðsynlegt
þekkja hvert annað ef ástin
vera sterk... þú dásamleg
stúlka ég alltaf dreymi um ...
ég elska þig mikið ... þú elska
mig?
— Look darling, we cannot
talk here... why don’t we
take a little walk together .. .
what’s your name ...?
Síðan ganga þau burt, hönd
í hönd. Þetta er kallað „beina
kerfið“ og heppnast í ófáum
tilfellum. Auðvitað krefst það
æfingar og nokkurrar kunn-
áttu. Sá papagallo, er beitir
þvi, verður að þekkja vel allar
manngerðir og kunna að með-
höndla hin margvíslegustu við-
brögð stúlknanna. í rauninni er
það heil vísindagrein út af fyrir
sig!
Lögreglan og fleiri vilja út-
rýma papagalli fi'á götunum,
almennum samkomustöðum og
baðströndum. Þeir eru stimpl-
aðir sem óaldarmenn og skað-
legir fyrir ferðamannalandið
Ítalíu. En ef taka skal hlutina
af ýtrasta hlutleysi, þá getum
við ekki verið fullkomlega sam-
mála ítölsku lögreglunni. Ný-
lega fengu þeir óvæntan styrk
hjá hinum geysi viðtæku og
áhrifamiklu samtökum „Sam-
tök amerískra kvenna í Róm“,
sem telur mörg þúsund með-
limi. Þegar lögregluherferðin á
hendur papagalli var tilkynnt
opinberlega, svöruðu margar
þessara kvenna spurningum
dagblaða um málið. Svör 8 af
hverjum 10 voru í líkingu við
þetta svar:
— Nei, í guðanna bænum,
hreyfið ekki papagali’ana okk-
ar! Þeir umgangast okkur sem
aðlaðandi konur og byggja upp
sjálfstraust okkar ... umgang-
ast okkur eins og konur! Það
er sárasjaldan að framkoma
þeirra er ruddaleg eða klúr.
Og ef við erum ákveðnar, svör-
um þeim ekki né veitum þeim
neina eftirtekt, þá gera þeir
ekkert meira. — Úr svörum
kvennanna mátti lesa, að flest-
ar þeirra höfðu a. m. k. einu
sinni átt ævintýri með papa-
gallo, þann tíma, er þær höfðu
búið í Róm, — og kunnu að
meta þá. Þegar konur búsettar
erlendis — og þar að auki
bandarískar „félagskonur" taka
upp hanzkann fyrir hina
ítölsku papagalli, þá er okkur
óhætt að reikna með því að
þessir Don Juanar nútímans
séu ekki aðeins til skaða fyrir
ferðamannamál ítalíu.
Og hver sem ástæðan kann
að vera, þá halda konur heims-
ins enn áfram að venja kom-
ur sínar til Rómar, og það er
að öllum líkindum óhætt að
fullyrða, að hin ófrávíkjanlegu
samskipti þeirra við hina
ítölsku papagalli eru ekki leið-
inlegustu minningarnar úr ferð-
inni. Við höfum því fulla sam-
úð með vini vorum, Romolo
papagallo, er hann heldur
áfram örvæntingarfullri röddu:
— Þetta er þokkaleg aðferð
við að hjálpa ítölskum ferða-
skrifstofum . . . að ofsækja okk-
ur ... við sem án nokkurrar
opinberrar aðstoðar eða dýrra
auglýsinga sjáum fyrir því, að
erlendar konur kunni vel við
sig — og það gera þær — þegar
þær heimsækja fallega landið
okkar!
B. S.
• Stúíkan í yulu
kápunni
Framh. af bls. 30.
Meðan hún var að þurrka sér,
hringdi síminn.
Það mynduðust litiir pollar á
gólfinu eftir fætur hennar, þeg-
ar hún hljóp og anzaði.
„Ég vona, að ég hafi ekki ver-
ið að vekja þig,“ það var rödd
Bobs Campbell. „Mig langaði
rétt að vita, hvernig þér liði.“
„Þakka þér fyrir, ég var að
koma á fætur. Þú afsakar, hvað
ég var leiðinleg í gærkvöldi."
„Það gerir ekkert til,“ sagði
Bob og hló. „Þetta getur alltaf
komið fyrir. Manstu annars
nokkuð frekar frá í gær?“
„Nei.“ Hún hugleiddi hvort
hún ætti að segja frænda sín-
um frá samtalinu við Berthu
Mason, en lét það eiga sig.
Smám saman var henni sjálfri
farið að finnast allt, sem gerzt
hafði, heldur óraunverulegt.
„Nú, aðalatriðið er, að þú ert
búin að ná þér, Loren. Ég hringi
einhvern tíma seinna til þín.“
Eftir að hafa talað við Bob,
klæddi hún sig. Hún málaði sig
með mikilli umhyggju.
Þegar hún leit í spegilinn,
hugsaði hún: 1 dag er ég svo
sannarlega svipuð Doris Day —
en einungis í mjög lélegri kvik-
mynd.
Hún gekk út í stofuna, strauk
hendinni eftir krumpaðri erm-
inni á gulu kápunni sinni, sem
hékk í fatahenginu, gekk áfram
— og nam svo skyndilega stað-
ar...
Eitthvað var öðru vísi en það
átti að vera.
Hún sneri við, gekk til baka,
staðnæmdist fyrir framan káp-
una sina og skoðaði hana betur.
Og þá sá hún það:
Á hægri kápuerminni var
blettur.
Það sýndist vera einhvers kon-
ar dökkleitur vökvi...
—v—
Meðan Loren var enn að velta
því fyrir sér, hvernig hún hefði
fengið þennan blett í kápuna,
hringdi síminn á nýjan leik. Hún
svaraði. Hún kom undir eins til
sjálfrar sín, þegar hún heyrði
röddina.
„Ja, það var mikið, Loren. Ég
var farinn að halda, að þú værir
týnd og tröllunum gefin!"
„Peter!" Hún varpaði öndinni
léttar.
Nú var öllu borgið. Þegar
Peter var einhvers staðar nálæg-
ur, var allt í himnalagi.
„Hvaðan hringirðu?" spurði
hún.
„Ég er hérna í Stamford.
heima hjá írænda þínum. Ég
hélt, að þú kæmir hingað, en
Charles fullvissaði mig stöðugt
um hið gagnstæða!"
Loren gat ekki að sér gert að
brosa. „Þá skaltu fullvissa Charl-
es um, að ég komi eins og skot?
Er Alex frændi kominn aftur?“
„Nei. Vertu nú ekki með þess-
ar spurningar, komdu bara hing-
að!“ Hann lagði á.
Peter...
Loren hljóp að fatahenginu og
greip kápuna — og þá fyrst datt
henni bletturinn aftur í hug ...
Framh. á bls. 50.
FÁLKINN 47