Fálkinn - 27.09.1965, Blaðsíða 19

Eitt símtal dugði ekki, — en ég sat fast við minn keip,
og loks hafði ég í höndunum farmiða fyrir mig og konu mína
til Reykjavíkur með skipi frá Kaupmannahöfn. Hugsaðu þér,
— sagði ég við konuna mína, — nú getum við sagt skilið
við allt þetta fólk, sem talar um Kanaríeyjar upp á hvern
dag og snúið okkur að fólki, sem er stórskáld upp til hópa
og þjóðvísnasöngvarar og ekki ögn spillt af efnishyggjunni £
heiminum. „LENGI LIFI NORÐURLÖND, SEM ERU TENGD
HVORT ÖÐRU EINS OG MEÐLIMIR EINNAR FJÖL-
SKYLDU."
* TIL ÆVINTÝRAEYJUNNAR.
Því nær sem Krónprins Ólav kom Reykjavík þeim mun
hærri varð söngur íslendinganna í reyksalnum. Við skildum
ekki orðin, — en komumst samt að þeirri stórkostlegu niður-
stöðu, að öll þessi alkunnu lög, — eins og þetta, sem sungið
'er við textann: „Trink, trink briiderlein trink“ virðast öll
hafa sameiginlegar rætur í fornum íslenzkum skáldskap.
Við komum árla sunnudagsmorguns til Reykjavíkur, og
þar sem við vorum dauðþreytt eftir langa ferð, héldum við
þegar í stað til þess herbergis, sem við höfðum fengið leigt
í gegnum auglýsingu frá Finnlandi. Ég tók eftir því, áður en
ég sofnaði, að ég hvíldi með höfuðið á silkikodda, sem skreytt-
ur var teikningu af pálmaviðartré og „Kveðjur frá Kanarí-
eyjum“ með silfruðu letri.
Leigumóðir okkar, sem var töfrandi í alla staði og tók á
móti okkur eins og börnum sínum, — klappaði saman lóf-
unum og sagði: „En hvað það er leiðinlegt, að þið skuluð
einmitt lenda í rigningu.“
Við vorum hin hressustu og sögðumst hafa lesið fjöldann
allan af ferðapésum, þar sem fjölyrt væri um sólskinið, „sem
gyllti tinda fjallanna umhverfis Reykjavík — heimsborg í
hnotskurn“, — og við værum viss um, að þetta væri hrein-
asta undantekning með veðrið. Svo fórum við út í stóru
regnkápunum okkar.
-t-í
En þegar við vorum komin út á götuna, urðum við að snúa
við og sækja sólgleraugun okkar, — og svo þegar við kom-
um út aftur sáum við, að ekki var vanþörf á regnkápunum.
Að endingu fórum við út á strætisvagnastöð með regnkáp-
urnar á öxlunum og sólgleraugun á nefinu.
★ Á ÍSLANDI.
Þegar strætisvagninn kom, vissum við strax inn um hvaða
dyr við áttum að ganga, þótt við hefðum aldrei ferðast með
íslenzkum strætisvagni. Við fyigdum þessari reglu: Mundu
hvernig gert er í Danmörku og gerðu þveröfugt við það. Ef
það er hægrihandarakstur í Danmörku, hljóta íslendingar
að aka vinstra megin á veginum. Þegar Danir skrifa ikke, —
skrifa íslendingar ekki o. s. frv. o. s. frv.
Þegar við komum í bæinn, fórum við að líta í kringum
okkur og grafast fyrir um það, hvernig fólk færi að því
að vera svona glerfínt í þessu óstöðuga veðri. Svarið var auð-
velt að finna: Fólkið ákvað að gleyma bæði veðri og árstíma.
Á 20 metra vegalengd sáum við eina konu í pels, tvo menn
með sólgleraugu, þrjár konur með regnhlífar, eina með sól-
hlíf, tvær konur og tvo karlmenn í ullarfrökkum og jafn
marga í popplínkápum, berfættan strákhnokka og stúlku í
skinnstígvélum.
En þótt íslenzkar konur láti veðrið ekki komast upp með
að skipta sér af klæðnaði þeirra, — hafa þær komizt að því,
hvernig þær geta hagnýtt sér veður og vinda. Hin finnska
kynsystir hinnar íslenzku konu fer á kvöldin inn í baðher-
bergi, þvær sér um hárið, setur í sig rúllur og rembist við
að þurrka hárið með rafmagnsþurrku, en íslenzka konan virð-
ist bara ,,láta í sig“ að morgni dags, svo fer hún út að verzla.
Regnið þvær hárið, — vindur og sól þurx-ka það. Tvær flugur
í einu höggi, — svo að segja.
Félagsmálalöggjöfin er fullkomin á íslandi. Einkum og sér
í lagi, hvað viðkemur því að nota börn til vinnu. — Það
má lesa um sífellda þróun þessa í dagblöðum eins og Vísi.
Okkur var sagt á leiðinni til íslands, að fólk hér talaði
hvorki urn peninga né verðlag. Og konan mín sagði: — Þjóð
Framh. á bls 41.
FÁLKINN 19