Fálkinn - 27.09.1965, Qupperneq 34

£\® WSI3£\
gC3DD,[!,ÖC3@©B
HANN hét því venjulega nafni Stefán Lee, en sumir
freistuðust til að kalla hann snillinginn vegna
þess, að það vandamál fyrirfannst ekki, sem hann
átti erfitt með að leysa, og þeir kunningjar Stefáns
Lee, sem höfðu komizt vel áfram í lífinu, gátu að
meira eða minna leyti þakkað Stefáni Lee það. Það
eina, sem Stefán Lee þurfti til þess að leysa yfir-
þyrmandi vandamál, var örlítill tími til þess að hugsa
og átta sig. Allt þetta fannst Stefáni Lee að minnsta
kosti sjálfum.
Eitt sinn hafði hann ætlað að verða leikari, en
bað gaf hann upp á bátinn, en ekki skyldi hann
verða svo gamall, að hann gleymdi síðasta hlutverk-
inu sínu. Þá lék hann snilling.
Einn venjulegan dag rölti hann niður Oxford stræt-
'ð, með tíu shillinga í vasanum. Það var aleiga hans.
Hann var hungraður og hafði ekkert á móti þokka-
'egum hádegisverði. Hann andvarpaði og gekk inn
Regent stræti, þar fór hann inn á veitingastað.
— Má bjóða yður sæti?
— Ekki alveg strax takk fyrir, svaraði snillingur-
;nn, — ég hafði ætlað mér að borða hér hádegisverð
með kunningja mínum, en hann virðist ekki vera
kominn svo ég ætla að bíða hans hér fyrir utan.
Hann fór út á götuna, því hann hafði ekki þekkt
nokkurn mann fyrir innan.
Þrívegis gerði hann sömu tilraun á þremur veitinga-
stöðum, en án árangurs. Og á fjórða staðnum, þar
sem hann var að því kominn að gefast upp og borga
mat sinn sjálfur, kom hann auga á Tony Lester og
Joe Boothby, — þeir sátu tveir við borð, og ekki nóg
með það, þar var þriðji stóllinn, og hann var auður!
Snillingur nálgaðist þá örugglega.
— Góðan dag, herrar mínir.
Hann fékk ekki alúðlegar undirtektir.
— Hjartans þakkir, og snillingur tók sér sæti og
ók upp matseðilinn. — Tja, hvað skal það vera?
Boothby þreif matseðilinn. — Nú skal ég ákveða.
Snillingur brosti. Þetta bragð mistókst aldrei.
Boothby ákvað, en snillingur borðaði, — eða át. Booth-
by leit alltaf með meiri undrunarsvip á hann og að
'okum sagði hann:
— Hafið þið heyrt það. Trúlofun hjá aðlinum. í
tag var tilkynnt trúlofun Bernians lávarðar og ung-
frú J. B. Foster.
— Bernian lávarður. Var það ekki hann sem var
'úð einhverja vinnu í skóginum? spurði Tony Lester.
/— Jú, í Kanada, svaraði Boothby. — Maður verð-
ur að vona, að hann líkist ekki hinum í Bernian
ciölskyldunni. Þegar guð almáttugur framkallaði þessa
fjölskyldu virðist hann hafa gleymt þeirri gjöf
sinni, sem við jarðarbörn köllum heiðarleika.
Þetta er misheppnað fólk, allt saman, bætti
hann við eins og hann hefði aldrei setið í fang-
elsi sjálfur.
— Ekki yrði ég undrandi, þótt þessi náungi
væri bölvaður svindlari, þrumaði Lester. — Það
er grunsamlegt að hann skuli hafa birzt aftur
á þennan hátt.
— Nei, hann er ekta, lagði snillingur til mál-
anna. — Ég hitti hann í Montreal í Kanada
fyrir nokkrum árum síðan. Hann sagði mér frá
því, að hann ætti möguleika á því að erfa stórar
fúlgur, og ég lofaði honum að sjá um, að mál-
flutningsmaðurinn fengi að vita, hvar hann væri
niðurkominn. Hann getur þakkað mér, hversu
gott hann hefur það í dag.
Boothby starði á hann. Hann var á leiðinni
með svívirðilega athugasemd, þegar hann kom
auga á mann nokkurn, sem sat innar á veitinga-
staðnum og sneri baki í snilling. Boothby rýndi
í dagblað, sem lá á borðinu. Þar var mynd af
Bernian lávarði. Og það var ekki um að villast,
að það var sami maðurinn og sá, sem sneri
baki í snilling.
— Ég ætla að heimsækja lávarðinn við tæki-
færi, muldraði snillingur.
— Ég skal spara þér það, hugsaði Boothby.
Hann gaf þjóninum merki, skrifaði nokkur orð
á blað, sem hann reif úr vasabók sinni, braut
það síðan saman og rétti þjóninum. Á miðanum
stóð: Kæri Bernian lávarður. Munið þér eftir
Montreal? Ég óska yður til hamingju með trú-
lofunina. Komið yfir að borðinu okkar augna-
blik. S. Lee.
— Viljið þér afhenda herramanninum, sem
situr þarna, þennan miða, hvíslaði hann að
Þjóninum. — Biðjið hann að koma að okkar
borði.
Hann gaut augunum að Bernian lávarði, sá
hann taka á móti miðanum, hrukka ennið og
standa síðan á fætur. Boothby beygði sig þá að
snilling og sagði vingjarnlega: — Gamli vinur
yðar, Bernian lávarður, er á leiðinni hingað
Snillingur starði á hann. Þau svipbrigði, sem
Boothby greindi á andliti hans, voru ríkuleg
laun fyrir allt það, sem hann hafði mátt þola
vegna rausins.
Bernian lávarður nálgaðist. — Herra Lee?
spurði hann.
34 FÁLKINN