Fálkinn - 21.02.1966, Blaðsíða 11

HVERS VK(i\A?
UTIASAGAN M
EFTIR V
WILLY BREINHOLST
PARÍS er borg Eiffelturnsins, Monu
Lísu og Versala, en hún er líka
borg spillingarinnar. Hugsið ykkur
bara þennan unga slæpingja, Philippe
Dauphin. Kemur hann ekki þarna,
öruggur og ófeiminn og hringir bjöll-
unni hjá herra Fouquet, þó að hann
viti ósköp vel að herra Fouquet er í
veizlu í uppgjafahermannaklúbbnum og
að hin unga fagra kona hans er alein
í húsinu. Og þó að hann þekki mæta
vel þá kurteisisreglu að það er ekki
viðeigandi að heimsækja ungar, fagrar
og einmana frúr, þegar maðurinn þeirra
er ekki heima.
Þessi flagari! Hlustið bara á hvernig
hann blístrar af eftirvæntingu, meðan
hann bíður eftir að dyrnar séu opnað-
ar. Sjáið bara hvernig hann hreykir
sér í alltof vel pressuðum fötunum, sem
fara honum alltof vel. Og hann er með
orkedíuvönd I hendinni! Konfekt og
orkedíur! Jú, hann veit svo sem hvað
tilheyrir. Óforskammaður náungi þetta!
Hana nú! Þá eru dyrnar opnaðar
varlega í hálfa gátt. Hleypir hún hon-
um inn? Vogar hún sér? Ce n’est pas
possible! Jú, sem ég er lifandi maður.
Hún réttir fram liljuhvíta hendi, lítur
varfærnislega til beggja hliða, dregur
hann innfyrir og lokar hurðinni vand-
lega á eftir sér.
— Ástin mín, segir hún og kastar
sér í fangið á honum.
— Loksins! Dieu soit loué!
— Hvar er maðurinn þinn? Spyr
hann og það er órólegt blik í augun-
um, sem annars eru dökk, eggjandi og
sjálfsörugg.
— f uppgjafahermannaklúbbnum! í
veizlu. Hann sagði að hún myndi standa
fram eftir öllu kvöldi. Mjög lengi, sagði
hann. Við eigum allt kvöldið fram
undan, bara þú og ég!
— Og þú ert viss um að honum
skjóti ekki upp allt í einu okkur að
óvörum?
— Auðvitað!
Philippe er orðinn rólegur. Hann
kveikir sér í sígarettu og lítur í kring-
um sig eftir næsta sófa. Hann lagar
útsaumaða púðana örlítið til og svo
hlammar hann sér niður, hallar sér
aftur á bak og fylgir hverri hreyfingu
frú Fouquet gegnum silfurglitrandi
sígarettureykinn, sem líður út um nas-
ir hans með reglulegu millibili. Augu
hans eru hálflukt og það er á þeim
ástríðufull móða. Hún lætur drykk á
lítið borð framan við sófann, dregur
niður í ljósunum, fullvissar sig um að
öll gluggatjöld séu vandlega dregin fyr-
ir og kveikir á útvarpinu og fögur tón-
list fyllir herbergið. Svo skríður hún
upp í sófann og alla leið í hornið, þar
sem Philippe bíður hennar.
Varir þeirra mætast í löngum ástríðu-
fullum kossi.
— Oh! Mon chéri!
— Bien-aimé!
(Þetta er víst ákaflega ástríðufull
franska).
Og svo gerist það allt í einu. Lykli
er stungið í aðaldyrnar. Madame
Fouquet rýkur upp og skrækir.
— Mon Dieu! muldrar hún óttaslegin.
Philippe drepur í sígarettunni í ösku-
bakkanum.
— Qu’est qu’il y a? Spyr hann og
botnar hvorki upp né niður í neinu.
Hann hefur ekkert heyrt.
— Maðurinn minn! Hann er að
koma! Hann er kominn alla leið inn í
forstofu. ♦
Philippe hrekkur í kút. Ráðalaus og
utan við sig af hræðslu, stendur hann
á miðju gólfi og veit ekki hvað til
bragðs skal taka.
— Soye prudent! Feldu þig! Ef hann
sér þig myrðir hann þig með köldu
blóði!
Philippe litast ráðaleysislega um eftir
felustað. Bak við gluggatjöldin? Non'.
Monsieur Fouquet kæmi áreiðanlega
auga á támjóu skóna hans. Bak við
sófann? Non! Hann stendur á miðju
Framh. á bls. 36.
FÁLKINN 11