Fálkinn - 21.02.1966, Blaðsíða 29

hvort falleg eða ljót! Konu œtti
ekki að leyfast að hafa augu,
sem skiptu litum eins og skógar-
gróðurinn. Allt fékk á sig gerfi-
blæ við hliðina á henni.
— Ég var ekki lengi að skipta
um föt, sagði Marianne vonleys-
islega. En ég varð að þurrka upp
í herberginu mínu. Glugginn
sem snýr að ánni var opinn. Að
líkindum hefur hann fokið upp
og regnið blátt áfram fossað inn.
— Þú verður að muna eftir að
festa stormlokurnar áður en þú
ferð út, sagði Louise. Það brýndi
ég einnig fyrir Britu Eliasson, en
hún gleymdi því líka, eða hirti
ekki um það.
— Þá hlýtur það að vera hún
sem hefur gleymt að festa þær,
vegna þess, að ég hef aldrei opn-
að þennan glugga síðan ég kom
hingað. Ég opna ávallt hinn.
— En góða bezta, glugginn
getur ekki hafa opnast af sjálfu
sér, sagði Louise. Þú hefur senni-
lega opnað hann i hugsunarleysi.
Þú hefur átt svo annrikt, síðan
Jansson varð veikur, að það
verður að teljast fyrirgefanlegt,
þótt þú gleymir ýmsum smáat-
riðum. En ég, sem er vön að
Sjá um heimili, hefði átt að hafa
hugsun á, að fara niðureftir og
aðgæta, hvort allt væri sem
skyldi.
Marianne hló við.
— Svo ofreyndur getur maður
nú varla orðið á nokkrum dög-
um, . að maður verði viðutan,
sagði hún. En það, sem verst
er af öllu er, að gólfábreiðan í
svefnherberginu mínu er gegn-
blaut og litla, dásamlega borðið
er allt blettótt.
—- Borðið með hörpufætinum?
Hvilík vandræði! Það er frá því
á átjándu öld og er mjög verð-
mætt. Þú hefðir ekki átt að láta
það standa við opinn glugga,
þvi alltaf er hægt að búast við
áð það fari að rigna.
, — Ég setti það þar, einmitt
vegna þess, að ég hef aldrei opn-
að þennan glugga og hafði held-
ur ekki ætlað mér að gera það,
sagði Marianne. Ég fæ ekki
sjdlið...
i — Það var skafheiðríkt í
morgun, sagði Ulf. Það var engu
likara, en að hann væri að af-
saka hana, og þó trúði hann
henni greinilega ekki alveg. Þá
myndi hann sennilega ekki held-
ur hafa trúað henni fyrir tveim
árum, hugsaði hún. Enginn heíði
getað ímyndað sér, að þetta ský-
íall væri í aðsigi, hélt Ulf áfram.
Ef þið hafið lokið við að skegg-
ræða um þetta, þá gætum við
kannski fengið okkur eitthvað
að borða. Ég er banhungraður.
— En borðið! Þetta er í raun-
inni ákaflega leiðinlegt. Ég veit
ekki hvað við ættum helzt að
gera, sagði Louise.
— Uss, láttu Jannis Per fara
með það til húsgagnasmiðs í
Falun, sem getur gert við það,
sagði Ulf óþolinmóður. Gólf-
ábreiðan verður jafnvel orðin
þurr á morgun, svo þá held ég
varla að mikill skaði sé skeður.
Marianne leit á hann þakklát.
Augu hennar eru græn, hugsaði
Ulf. Louise opnaði munninn til
þess að mótmæia því, að Ulf
gerði svo lítið úr atburðinum, en
hún sá sig um hönd. Hún þorði
ekki að ganga lengra í þetta
skipti. Hún brosti, eins og fargi
hefði einnig verið létt af henni.
— Vesalings þú, ertu ekki
alveg að sálast úr kulda, sagði
hún. Ég skal ná í peysu. Þú of-
kælist ef þú ferð ekki í eitthvað
hlýtt utanyfir þig.
Þrátt fyrir mótmæli Marianne
hljóp hún upp til íbúðar sinnar
á efri hæðinni. Það leið drykk-
löng stund áður en hún kom
aftur. Vissi hún ekki, hvar hún
geymdi peysuna? Eða átti hún
svo margar, að hún ætti örðugt
með að velja? Að lokum kom
hún hlaupandi aftur niður stig-
ann með angórupeysu á hand-
leggnum.
— Þessi er hlýjust, sagði hún
og brá henni upp. Ég keypti
hana á Ítalíu fyrir nokkrum ár-
um. Er hún ekki falleg?
— Jú, mjög falleg, svaraði
Marianne og smeygði sér í peys-
una. Ég er viss um, að hún fer
þér ágætlega.
Hún hafði nærri bætt við, að
ef til vill færi liturinn á henni
ekki alveg eins vel við rautt hár,
en henni virtist það bera vott
um vanþakklæti, þar sem Louise
hafði gert sér svo mikið ómak.
Ulf hafði nærri skellt upp úr.
Hann óskaði þess allt í einu, að
Louise vildi hætta að troða
greiðasemi sinni upp á annað
fólk. Þessi barnalega peysa
klæddi Marianne engan veginn.
Svo var hún heldur ekki af þeirri
kventegund, sem nötraði á bein-
unum og dúðaði sig I föt. Þetta
var eins og að klæða skógar-
hind i peysu.
— Þú ættir að reyna að telja
Marianne á að læra að aka bíl,
sagði hann glettnislega við Lou-
ise. Hún færðist eindregið undan
því, þegar ég stakk upp á því
við hana.
Louise lyfti brúnum.
— Hvað heyri ég? hrópaði
hún tilgerðarlega. Vitanlega áttu
að læra að aka bíl. Það er stór-
kostlega gaman, skal ég segja
þér.
Marianne langaði til að æpa
hátt.
— Ég þori það ekki, sagði hún
og herpti varirnar.
Louise virti hana fyrir sér með
athygli.
— Ertu hrædd við að þú kunn-
ír að drepa þig? Marianne hristi
höfuðið. — En hvers vegna viltu
það þá ekki? Þú gætir reynt.
— Nei, það er ekki til neins
að reyna að tala um fyrir mér.
— Hvers vegna er þér svo
þvert um geð að aka bíl? spurði
Louise blíðlega.
— Ég... mér finnst það ó-
kvenlegt, svaraði Marianne.
Ulf leit undrandi á hana. Hann
var búinn að gleyma athuga-
semd sinni og hafði ekki hug-
mynd um, að hún hefði sært
Marianne. Þess vegna fannst
honum nú, sem hann hefði feng-
ið í hendur tvo myndarhelminga,
sem ættu að falla saman. En það
gerðu þeir ekki.
Marianne var kvöl af að sitja
þarna hjá Louise og Ulf. Þessi
tvö áttu saman og þess vegna
var það rangt af henni að finna
svo sterkt til nálægðar Ulfs, að
hitabylgja fór um hana í hvert
skipti, sem hún neyddist til að
tnæta augnaráði hans. Og það
var einhver annarlegur svipur í
augum hans... einhver dul.
Bæði hann og Marianne beindu
orðum sinum til Louise og töl-
uðu saman í gegnum hana. En
þau gátu ekki einbeitt sér að
samræðuefninu, því að í stað
þess að hafa hugann við orðin,
sem þau hentu á lofti nærri því
eins og i sjálfsvörn, hlustuðu
þau áfjáð á þá yfir- og undir-
tóna, sem hljórquðu í kringum
þau. Strax og Marianne sá sér
fært, bauð hún góða nótt og fór,
og stuttri stundu seinna stóð Ulf
einnig á fætur.
— Ég ætla að skreppa snöggv-
ast niður að sögunarmyllu'nni,
sagði hann. Við erum búnir að
taka nokkra nýja menn á nætur-
vaktina, og ég ætla að vita
hvernig þeim gengur.
Louise lagði handleggina utan-
um hann og lyfti andlitinu til
þess að hann gæti kysst hana.
— Ég fer þá að leggja mig á
meðan. Ætlarðu að koma inn
til mín, þegar þú kemur aftur?
Ulf hnykkti við. Þetta var í
fyrsta skipti, sem hún ... bauð
honum sjálfa sig. Hann fann til
hálfgerðrar blygðunar.
— Ef ég verð ekki of seinn
fyrir, svaraði hann.
— Ástin mín, það er orðið svo
langt síðan, sagði Louise lágt
og strauk ísmeygilega fingrun-
um um skyrtukragann hans.
Ég ... það er ekkert til fyrir-
stöðu ... Ég á við... það er
búið.
Ulf dró hana að sér og horfði
í augu hennar, hálft í hvoru
hugsi og spyrjandi. Það lék að
minnsta kosti enginn efi á því,
hvernig þau voru á litinn. Þau
voru ljósblá, blíð og angurvær
og nærri biðjandi. Hún brosti
við honum.
— Elskarðu mig? hvíslaði
hún.
— Já, auðvitað, svaraði Ulf
annars hugar og strauk með visi-
fingri yfir vanga hennar. Síðan
hélt hann áfram, eins og við
sjálfan sig:
— Við lögðum of mikið í
hættu áður — en við höfðum
heppnina með okkur.
Louise deplaði augunum nokkr
um sinnum.
— Hvernig áttu við?
— Þú hefðir getað orðið barns-
hafandi, svaraði hann. Við ... ég
... ég á við að við hefðum ekki
viljað .. Ulf þagnaði skyndilega.
Hann kyssti hana á ennið, svo
lauslega, að varir hans snertu
varla hörund hennar. Síðan los-
aði hann sig úr faðmi hennar,
þrýsti snöggt aðra hendi hennar
og fór út. Fótatak hans heyrðist
eins og trumbusláttur niður
tröppurnar.
Það fór kippur um andlit
Louise eins og hún ætlaði að
fara að gráta. Ulf hafði breytzt.
Var hann að verða leiður á
henni? Ef hún hefði bara getað
orðið barnshafandi! hugsaði
hún. Þá hefði hann orðið að
kvænast henni tafarlaust. Orð
hans fyrir andartaki síðan höfðu
sært hana og komið henni í
slíkt uppnám, að henni fannst
hún vera að kafna.......... við
höfum heppnina með okkur..
Með öðrum orðum: Hann væri
að minnsta kosti ekki bundinn
henni af þeim sökum! Hún
gretti sig. Hann hafði ekki kom-
ið inn til hennar eitt einasta
kvöld síðan Marianne kom til
Malingsfors.
Louise settist niður á stól og
hugsaði sitt ráð. Ulf og Mari-
anne höfðu farið upp til stein-
námunnar um daginn. Þau höfðu
lent í óveðrinu saman. Hafði
nokkuð farið þeirra á milli? Þau
höfðu verið svo einkennileg,
HÚN HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HÚN NOKK-
URN TÍMA FINNA HINN ÖÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKUGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVÍ AÐ HÚN FENGI ALDREI MANNINN SEM HÚN ELSKAÐI?
FÁLKINN 29