Fálkinn - 21.02.1966, Blaðsíða 27

• Veiðidýrfð
Framh. af bls. 13.
um sundtökum, til að spara
kraftana. í að því er virtist ei-
lifðar tíma, barðist hann við
sjóinn. í örvæntingu sinni hóf
hann að telja sundtökin. Hon-
um tækist kannski að taka
hundrað í viðbót, en síðan ...
Rainsford heyrði hljóð. Það
kom utan úr myrkrinu. Hljóð,
sem dýr gefur frá sér í há-
marki hræðslu og hryllings.
Hann þekkti ekki dýrið, sem
gaf frá sér þetta hljóð og hann
reyndi heldur ekkert til þess.
Með endurnýjuðum krafti
synti hann í áttina. Hann
heyrði það aftur, en þá var
það þaggað niður með öðru
hljóði, skerandi og snöggu.
— Skammbyssuskot, muldr-
aði Rainsford og synti áfram.
Eftir að hafa beitt ítrasta
viljakrafti að sundinu í tíu
mínútur til viðbótar, heyrði
hann hið langþráða hljóð, sem
myndast þegar úthafsaldan
brotnar við klettótta strönd.
Hann var eiginlega kominn upp
í klettana, áður en hann kom
auga á þá. Hefði nóttin ekki
verið svo kyrr, hefði hann
lamist við þá. Með öllu því afli,
sem hann átti aflögu hóf hann
sig upp úr ólgandi sjónum.
Hamraveggurinn teygði sig
upp í sortann. Hann skréið
upp á við með kjafti og klóm
og með skornar og blæðandi
hendur náði hann upp á berg-
brúnina, þangað sem þykkur
frumskógur teygði sig fram á
fremstu brúnina. Þær hættur,
sem gætu leynst fyrir honum
í ^kógarþykkninu, ollu honum
engum heilabrotum þá stund-
ina. Allt sem hann gerði sér
ljqst, var að hann var sloppinn
úr greipum hafsins og óumræði-
leg þreyta gagntók hann. Hann
fleygði sér niður í skógarjaðr-
inum og féll í dýpsta svefn
ævi sinnar.
Þegar hann opnaði augun,
vissi hann af stöðu sólarinnar,
að langt var liðið á dag. Svefn-
inn hafði gefið honum nýja
krafta og hann fann til sker-
andi hungurs. Hann leit í
kringum sig, næsturri glaðleg-
ur í bragði.
Þar sem skotið er af skamm-
byssu, þar eru menn og þar
seip menn eru fyrir þar er
matur, hugsaði hann. En hvaða
manntegund myndi hafast við
á svo afskekktum stað? Óslit-
inn' veggur frumskógarins um-
lukti ströndina.
Hann sá ekki móta fyrir
neinni slóð gegnum þetta
þykkni af trjám og vafnings-
viði. Auðveldara myndi að
fylgja ströndinni og Rainsford
reikaði áfram meðfram sjón-
um. Ekki langt frá þeim stað,
sem hann hafði komið á land,
stanzaði hann.
Eftir ummerkjum að dæma,
hafði eitthvert stórt sært dýr
brotist um í runnunum. Vafn-
ingsviðurinn var troðinn og
mosinn bældur. Ein vefjaflækj-
an var með rauðum blettum.
Rainsford kom auga á lítinn
og glitrandi hlut, sem lá
skammt frá og hann tók hann
upp. Það var tómt skothylki.
— Tuttugu og tvö kaliber,
sagði hann við sjálfan sig.
— Það er einkennilegt, því
að þetta hlýtur að hafa verið
stór skepna og veiðimaðurinn
hefur ekki verið neinn hug-
leysingi að nota svo létta byssu.
Augljóst er að villidýrið hefur
varist. Ætli fyrstu þrjú skot-
in sem ég heyrði hafi ekki
verið þegar veiðimaðurinn náði
dýrinu og særði það. Síðasta
skotið hlýtur að hafa verið
þegar hann gerði endanlega út
af við það.
Hann rannsakaði jörðina ná-
kvæmlega og fann það, sem
hann hafði vonað — för eftir
veiðistígvél. Slóðin lá með-
fram klöppunum í sömu átt og
hann hafði gengið. Fullur ákafa
flýtti hann sér í áttina og hras-
aði öðru hvoru um fauska, eða
lausagrjót, en hann þokaðist í
áttina. Nóttin var að leggjast
yfir eyjuna.
Húmið var í þann veginn að
hylja haf og frumskóg, þegar
Rainsford kom auga á ljósin.
Þau komu í sjónmál, þegar
hann beygði fyrir vik í kletta-
nöfinni og fyrsta ályktun hans
var sú, að hann hefði komið
auga á þorp, vegna þess hve
ljósin voru mörg. En sem hann
staulaðist áfram, sá hann sér
til mikillar furðu að öll ljósin
voru í einni tröllaukinni bygg-
ingu, háreistri með turna, sem
bentu til himins. Augu hans
litu skyggðar útlínur miðalda-
legs kastala, sem var staðsett-
ur á hárri klöpp og á þrjá
vegu gein þverhníptur hamra-
veggurinn í sjó niður, þar sem
gráðugar öldur hafsins sleiktu
hamraveggina.
„Hillingar“ hugsaði Rains-
ford. En hér var ekki um nein-
ar sjónhverfingar að ræða,
þess varð hann var, þegar hann
opnaði hátt járngrindahlið.
Steinþrepin voru svo sem nógu
raunveruleg og þykk hurðin
með kátlegum útbúnaði fyrir
dyrahamar. Samt var eins og
eitthvert óraunverulegt and-
rúmsloft léki um þetta allt
saman.
Hann lyfti dyrahamrinum og
hann var stífur og ískraði, eins
og hann hefði ekki verið not-
aður um langan aldur. Hann
lét hann falla og hrökk við af
byljandi högginu, sem hann
gaf frá sér. Hann hélt að hann
heyrði fótatak inni fyrir en
hurðin var lokuð sem fyrr.
Aftur lyfti Rainsford hamrin-
um og lét hann falla og þá
opnuðust dyrnar. Opnuðust
svo snögglega, að það var eins
og þær lékju á stálfjöður og
Rainsford stóð þarna með glýju
í augum af skjannabirtunni,
sem flæddi út til hans. Hið
fyrsta sem hann gerði sér grein
fyrir þar inni, var sá stærsti
maður, sem hann hafði nokk-
urn tíma séð. Risastór vera og
eftir því þrekin með svart
skegg niður að mitti. í hend-
inni hélt hann á hlauplangri
skammbyssu, sem hann beindi
að hjartastað Rainsfords. Út úr
skeggþykkninu gaumgæfðu tvo
smá augu hann.
— Látið yður ekki verða
bylt við, sagði Rainsford með
brosi, sem hann vonaði að væri
sannfærandi.
— Ég er enginn stigamaður.
Ég féll útbyrðis af snekkju og
nafn mitt er Sanger Rainsford
og ég er frá New York.
Engin breyting varð á
illskulegu tilliti augna risans.
Skammbyssan var svo stöðug
í hendi hans, að hann var eins
og myndastytta. Hann sýndi
þess engin merki, að hann
skildi hvað Rainsford var að
segja, eða að hann hefði yfir-
leitt heyrt til hans. Hann var
í einkennisbúningi bryddum
gráu astrakhanskinni.
— Ég heiti Sanger Rains-
ford frá New York, endurtók
hann.
— Ég féll útbyrðis af
snekkju og ég er svangur.
Einu viðbrögð mannsins voru
að spenna upp gikkinn á byss-
unni, síðan sá Rainsford lausu
hendina færast upp að húfunni
í hernaðarkveðju og hann sá
hann slá saman hælunum og
standa teinréttan. Annar mað-
Framh. á bls. 41.
Drengir! Drengir!
Ökuhjálmurinn, mjög athyglisverður gripur,
er kominn í verzlanir. Tápmiklir drengir, sem
eru mikið á ferðinni, en gleyma samt ekki, að
öryggið er fyrir öllu, vilja áreiðanlega eignast
slíkan grip. Hiálmurinn er gerður úr sterku
og endingargóðu plasti. Takið vel
eftir bessum sjö atriðum:
1. blikkdós — 2. áföst gleraugu
— 3. endurskinsljós — 4. stefnu-
ljós — 5. aðvörunarbjalla —
6. höggþéttur hjálmur —
7. laust ljós.
IMGVAR HELGASOM,
HEILDVERZLUM
Sími 19655.
FALKINN
27