Fálkinn - 21.02.1966, Blaðsíða 12

ÆSISPENNANDI SAGA UR SAFNI ALFREDS HITCHOCKS
— Einhvers staðar þarna á
stjórnborða er stór eyja, sagði
Withney.
— Hún er allleyndardóms-
full...
— Hvaða eyja er það?
Spurði Rainsford.
— Á gömlum sjókortum er
hún kölluð „Skipagildran“,
svaraði Whitney.
— Óhugnanlegt nafn, finnst
þér ekki? Sjómenn hafa undar-
legan ótta af henni. Hvers
vegna veit ég ekki. Einhver
hjátrú, myndi ég segja.
— Ég get ekki séð hana,
sagði Rainsford og reyndi að
píra augunum gegnum raka
hitabeltisnóttina, sem var næst-
um áþreifanleg þar sem hún
umlukti snekkjuna.
— Þú hefur góða sjón sagði
Withney hlæjandi.
— Og ég hef vitað þig koma
auga á elgsdýr falið í haust-
litum runna á fjögur hundruð
metra færi, en þrátt fyrir það
gætir þú ekki séð fjórar mílur
frá þér um tunglskinslausa
karabíska nótt.
— Ekki svo mikið sem fjora
faðma, viðurkenndi Rainsford.
— Úff. Þetta er eins og
blautt flauel.
— Það verður nógu bjart í
Ríó skal ég lofa þér, sagði
Withney.
— Við ættum að komast
þangað eftir örfáa sólarhringa.
Ég vona bara að jagúarbyssurn-
ar séu komnar frá Purday. Við
ættum að geta veitt vel upp
með Amazon ánni. Veiðar eru
stórkostleg íþrótt.
— Stórkostlegasta íþrótt í
heimi, viðurkenndi Rainsford.
— Fyrir veiðimanninn, bætti
Withney við.
— Ekki fyrir jagúarinn.
— Farðu ekki með fíflsku-
hjal, Withney, sagði Rainsford.
— Þú ert veiðimaður, en
ekki heimspekingur. Hvern
varðar um tilfinningar jagúar-
ins.
— Kannski jagúarinn sjálf-
an, sagði Withney hugsandi.
— Huh. Þeir eru skilnings-
lausir.
— Þó svo sé, held ég að þeir
skilji einn hlut að minnsta
kosti — óttann. Óttann við sár-
sauka og dauða.
— Fásinna, sagði Rainsford
hlæjandi.
— Hitinn er að gera þig
veiklundaðan Withney. Líttu
raunsætt á málið. Heimurinn
er byggður upp á veiðimönnum
og veiðidýrum og til allrar
hamingju erum við, þú og ég
veiðimennirnir. Heldurðu að
við séum komnir framhjá þess-
ari eyju.
— Um það get ég ekki sagt
vegna myrkursins, en ég vona
það.
— Hvers vegna? Spurði
Rainsford.
— Staðurinn hefur illt orð
á sér.
— Mannætur? Stakk Rains-
ford upp á.
— Varla. Jafnvel mannætur
gætu ekki dregið fram lífið á
á svo eyðilegum stað. Einhvern
veginn hefur hann orðið að
þjóðsögu meðal sjófarenda.
Tókstu ekki eftir hve taugar
hásetanna voru viðkvæmar í
dag?
— Nú þegar þú minnist á
það, voru þeir ekki eins og
þeir eiga að sér að vera. Meira
að segja Nielsen skipstjóri...
— Já, meira að segja þessi
harðsvíraði Svíi, sem myndi
ganga á vit þess vonda sjálfs
og biðja hann um eld. í fisk-
bláum augum hans var eitt-
hvert blik, sem ég hef aldrei
séð fyrr og ég fékk ekki annað
út úr honum en þetta: „Þessi
staður hefur á sér illt orð
meðal sjómanna herra minn.“
Síðan sagði hann við mig mjög
alvarlegur í bragði: Finnið þér
ekkert á yður herra?“ Rétt
eins og loftið í kringum okkur
væri þrungið eitri! Þú ert vís
til að hlægja að mér, þegar ég
segi þér að það fór skyndilega
hrollur um mig.
— Það blakti ekki hár á
höfði. Sjórinn var sléttur eins
og spegill, þá er við nálguð-
umst eyna. Það sem ég fann
var andlegur hrollur — eins
konar skyndilegur ótti.
^icAanet @omdt
12
FALKINN