Fálkinn - 21.02.1966, Blaðsíða 14

Anna Herskind íék fYrst Honey í hver er hræddur við virginíu woolf? *
hjá Þjóðleikhúsinu, og nú er hún Clarice og Ada í ENDASPRETTUR hjá sama leikhúsi.
TEXTI : BTEINUNN B. BRIEM
ÉG hef alltaf verið að leika frá því að
ég man fyrst eftir mér,“ játar hún.
„Ýmist var ég þessi eða hin persónan,
eitt í dag og annað á morgun, aldrei
ég sjálf. Oftast lék ég mér ein og bjó
mér þá til leikfélaga, talaði fyrir alla
og leiddist ekkert, þó að ég hefði enga
raunverulega krakka til að vera með.
Ég sagði frá byrjun, að ég ætlaði að
verða leikkona, og auðvitað tók enginn
mark á mér. Allir sögðu já og amen
til að hafa mig góða, en tóku þetta
eins og hverja aðra hugaróra.“
En Anna Herskind fór sínu fram og
sýndi og sannaði, að henni var alvara.
Hún byrjaði að læra í leiklistarskóla
Ævars R. Kvaran, fór síðan í skóla
Þjóðleikhússins og er nú búin að leika
þrjú hlutverk á sviði þess. Þetta er
elskuleg stúlka og brosleit, hæglát í
fasi og talar lágt með þýðri rödd. Hún
geymir sér dramatísku tilþrifin í tali
og hreyfingum þangað til hún er komin
upp á svið. En þegar hún minnist á
leikhús og leiklist geislar hún öll.
„Ég var með dellu áður en ég vissi
nokkuð hvað þetta var, og eftir því
sem ég kynnist því betur eykst hún
og magnast. Það er allt heillandi við
leikhús, meira að segja lyktin á bak
við tjöldin hefur sín sérstöku áhrif ...
maður kemst í vímu um leið og maður
kemur inn úr dyrunum.“
„Vissirðu þegar þú útskrifaðist, að
þú fengir hlutverk á næsta leikári?"
„Ja, þjóðleikhússtjóri sagði, að það
gæti verið, að ég fengi eitt hlutverk,
en ég fékk ekkert að vita hvað það
var og í hvaða leikriti. Ég lifði í von-
inni, en þorði samt ekki að hugsa of
mikið um það. Svo hringdi hann einn
dag niður í Sjúkrasamlag þar sem ég
vinn og sagði, að nú væri allt klappað
og klárt. Ég fór bara alveg úr sambandi.
Það hefur víst ekki verið mikið gagn
í mér í vinnunni það sem eftir var dags-
ins!“
„Þekktirðu leikritið?“
„Ég hafði lesið það á ensku, þvi að
einn af kennurunum okkar í leiklistar-
skólanum, Gunnar Eyjólfsson, hafði
sagt okkur frá því og hvatt okkur til
að lesa það. Ég ætlaði ekki að trúa, að
ég fengi í alvöru að leika í því.“
„Hvernig leizt þér á Honey?“
„Mér fór fljótt að þykja vænt um
hana. Hún átti svo bágt og var eitthvað
svo umkomulaus, að ég fékk innilega
samúð með henni. Annars held ég, að
hvaða manneskja sem maður leikur og
hvernig sem hlutverkið er fari manni
að þykja það þýðingarmikið þegar mað-
ur er byrjaður að vinna það. Og fyrir
mig var það auðvitað hreint krafta-
verk að fá yfirleitt tækifæri til að
Ieika.“
„Hvað voru sýningarnar margar?“
„Áttatíu og þrjár, þar af fjörutíu og
átta úti á landi. Við vorum sex vikur
í leikferðinni um landið, og ég held,
að ég hafi lært meira á því en ég hefði
getað lært á mörgum árum í skóla.
Við lékum í félagsheimilum og yfirleitt
alls staðar þar sem nokkur möguleiki
var til að halda sýningar, og það kom
oft fyrir. að við þurftum að breyta stað-
setningum ef sviðið var mjög lítið,
hreyfingum og ýmsu öðru, og náttúr-
lega varð að stilla leiknum í hóf í
minni sölum.“
„Var það ekki erfitt? Vill ekki jafn-
vægið raskast ef staðsetningum er
breytt?“
„Jú, það getur orðið ruglingslegt,
enda ekki gert nema nauðsyn krefji,
en það bjargar manni, að maður hefur
ekki tíma til að hugsa sig um og verð-
ur bara að duga eða drepast, og stund-
um er eins og það sé eitthvað á bak
við sem starfar þegar mest á ríður.
Ég var svo reynslulaus, að ég hugsaði
mest um að laga mig eftir hinum —
Hér er Anna sem Honey, ásamt Róbert
Arnfinnssyni og Gísla Alfreðssyni. „Ég
lifði í voninni, en þorði samt ekki að
hugsa of mikið um það. Svo hringdi
hann einn dag niður í Sjúkrasamlag
þar sem ég vinn og sagði, að nú væri
allt klappað og klárt. Ég fór hara alveg
úr sambandi. Það hefur víst ekki verið
mikið gagn í mér í vinnunni það sem
eftir var dagsins!" (Mynd: Óli Páll).
14 FÁLKINN