Fálkinn - 21.02.1966, Blaðsíða 15

VðlfförélIF Dan leikur Hildi í hinu nýja leikriti Jökuls Jakobssonar, SJÓLEIÐIN TIL
BAGDAD, sem sýnt er hjá Leikfélagi Reykjavíkur.
TEXTI : STEINUNN S. BRIEM
Hún er aðlaSandi stúlka með
lifandi og greindarleg augu.
Röddin er fremur dimm og mjög
blœbrigðarík. Valgerður Dan er
núna að leika sitt fyrsta stóra
hlutverk, Hildi í leikriti Jökuls
Jakobssonar, SJÓLEIÐIN TIL
BAGDAD, og gagnrýnendunum
kom saman um, að þessi frum-
raun hennar hefði tekizt óvenju
glœsilega. En því fer fjarri, að
unga leikkonan miklist af vel-
gengni sinni. Hún er hœversk
og blátt áfram, og hún leggur
mesta áherzlu á hvað hún
eigi mikið ólœrt.
„Ég hef enga reynslu og afskaplega
lítið vit á þessu, svo að ég ætti ekki
að tala um leiklist eins og ég væri
gamalreyndur atvinnuleikari. En . . . ó,
þetta er allt svo dásamlegt.“
„Já, varstu ekki ánægð að fá svona
gott hlutverk nýútskrifuð úr leiklistar-
skólanum?"
„Ánægð er nú ekki orðið; ég var
alveg í sælurúsi. Ég var búin með loka-
prófið, og auðvitað veit maður ekki
hvort maður fær nokkuð að gera á eftir,
en morguninn 12. júní hringdi Sveinn
Einarsson í mig og sagði mér að koma
á æfingu næsta mánudag — ég fengi
hlutverk í nýja leikritinu hans Jökuls.
Ég get ekki lýst því hvað ég varð upp-
veðruð, ég spurði hvort ég gæti feng-
ið að sjá handritið undir eins, en hann
sagði nei, nei, ég yrði að gera svo vel
að bíða þangað til á æfingunni. Þú get-
ur ímyndað þér hvað ég var eftirvænt-
ingarfull. Fyrst og fremst var dásam-
legt að fá hlutverk, og svo var ég mjög
spennt að sjá hvernig það væri.“
HVERNIG leið þér þegar þú byrj-
aðir að æfa með þessum vönu
leikurum?"
,,Ég var eins og mús á fyrstu æfing-
unum, þorði varla að hreyfa mig og var
alltaf hrædd við að segja eitthvað svo
kjánalegt, að allir færu að hlæja. Mér
fannst ég svo lítil og vesæl og kunna
ekki neitt og geta ekki neitt, en allir
voru svo góðir við mig og hjálpsamir,
uppörvuðu mig og sögðu: ’Þetta kemur',
og smám saman gleymdi ég allri ófram-
færni.“
„Var þér sagt nákvæmlega hvernig
þú áttir að leika hlutverkið eða fannstu
það mest út sjálf?“
„Ja, náttúrléga var mér leiðbeint
mikið og kennt, en samt var ég látin
hafa frjálsar hendur og vinna sjálf-
stætt að vissu marki. Maður verður að
trúa sjálfur á það sem maður er að
gera, því að annars er hætt við, að það
verði yfirborðskennt og utanaðlært. Við
vorum tvo mánuði að æfa Sjóleiðina,
seinustu tvær vikurnar á sviðinu með
tilbúnum tjöldum — það var mikill
munur og gerði mann öruggari að þurfa
ekki að ímynda sér allan sviðsútbúnað-
inn, þótt ég væri reyndar vön því úr
skólanum.“
„Varstu ekki taugaóstyrk fyrir frum-
sýninguna?“
„Jú, alveg óskaplega, mér fannst bók-
staflega allt vera í húfi, enda var þetta
fyrsta stóra hlutverkið mitt. Ég svaf
lítið þrjár-fjórar nætur á undan, en
seinustu nóttina var ég orðin svo þreytt,
að versta taugaspennan var horfin úr
mér, og þá svaf ég eins og steinn.“
„Og eftir sýninguna? Varstu þá ekki
alveg uppi í skýjunum?"
„Það var geysilegur léttir, að þetta
skyldi loksins vera búið, en um leið
fannst mér ég einhvern veginn tóm.
Öll taugaspenna farin, sýningunni var
lokið, og ég var þægilega þreytt."
FINNST þér þá ekki erfitt að þurfa
að leika þetta upp aftur og aft-
ur?“
„Nei, þvert á móti. Ég var hálf
smeyk við það áður, að það yi'ði erfitt
og ég yrði kannski leið á því, en þá
reiknaði ég ekki með áhorfendunum.
Núna eru búnar tuttugu og fimm sýn-
ingar, og engar tvær hafa verið eins.
Valgerður í hlutverki Hilclar. „Ég get ckki
lýst því hvað cg varð uppveðruð, ég
spurði livort ég gæti fengið að sjá liand-
ritið undir eins, en hann sagði nei, nei,
ég yrði að gera svo vel að bíða þangað
til á fyrstu æfingunni.“ (Mynd: O, Ó.)
15
FALKINN