Fálkinn - 21.02.1966, Blaðsíða 13

VEIÐIDYRIÐ
— Einber ímyndun, sagði
Rainsford.
Rainsford og hitti þig aftur
við morgunverðarborðið.
hafði verið skotið þrisvar sinn-
um af byssu.
Rainsford spratt upp og
hraðaði sér út að lunningunni.
Hann var sem þrumu lostinn.
Hann einblíndi í áttina, sem
hljóðin höfðu komið úr, en það
var eins og að reyna að sjá
í gegnum ábreiðu. Hann stökk
upp á öldustokkinn til að fá
víðari sjónhring, en pípan hans
rakst í stag og hrökk úr munn-
inum á honum. Hann greip
eftir henni. Stutt hást óp kom
yfir varir hans, þegar honum
varð ljóst að hann hafði teygt
sig of langt og misst jafnvæg-
ið. Ópið drukknaði í ylvolgum
öldum Karabíska hafsins, þegar
þær luktust yfir höfuð hans.
Hann barðist upp á yfirborð-
ið og reyndi að hrópa, en frá-
kastið fi’á hraðskreiðri snekkj-
unni lamdist í andlitið á hon-
um og honum hélt við köfnun
af söltu vatninu, sem fyllti
munn hans. í örvæntingu tók
hann nokkur sterk sundtök á
eftir ljósum snekkjunnar sem
fjarlægðist óðum, en hann gaf
upp sundið eftir að hafa farið
fimmtíu fet eða svo. Einstök
rósemi greip hann og þetta var
ekki í fyrsta skipti, sem hann
hafði komist í hann krappann.
Mögulegt var að einhver um
borð í snekkjunni gæti heyrt
hróp hans, en þær vonir urðu
veikari eftir því sem hún
fjarlægðist. Hann klæddi sig úr
fötunum og hrópaði af öllum
kröftum. Ljósin á snekkjunni
urðu daufari með hverju
augnablikinu sem leið, eins og
á eldflaug sem fjarlægðist óð-
um. Síðan gleypti nóttin þau
gersamlega.
Rainsford minntist skothvell-
anna, sem hann hafði heyrt.
Þau höfðu komið frá stjórn-
borða og hann synti þrjósku-
lega í áttina þangað. Hann
synti með hægum útreiknuð-
Framh. á bls. 27.
— Einn hjátrúarfullur sjó-
ari, getur smitað alla skips-
höfnina með ótta sínum.
— Ef til vill. En stundum
finnst mér að sjómenn hafi
auka skilningarvit sem geri
þeim viðvart þegar hætta er
í nánd. Stundum held ég að
hið illa sé áþreifanlegt, hafi
sína bylgjulengd, rétt eins og
hljóð og ljós. Óhugnanlegur
staður getur varpað frá sér ill-
um bylgjum, ef ég mætti kom-
ast þannig að orði. En hvað
sem því líður, er ég feginn að
við erum að komast út úr þessu
svæði. Jæja, ég er að hugsa
um að fará í koju núna Rains-
ford.
— Ég er ekki syfjaður, sagði
Rainsford.
— Ég ætla að reykja eina
pípu í viðbót á afturþiljum.
— Þá býð ég þér góða nótt
— Gott og vel. Góða nótt
Withney.
Ekkert hljóð rauf kyrrð næt-
urinnar, þar sem Rainsford sat,
nema dumb slög vélarinnar,
sem knúði snekkjuna áfram
inn í nóttina ásamt ólgunni
frá skrúfuvatninu.
Rainsford kom sér fyrir í
hægindastól, tottaði annars
hugar á uppáhaldspípunni
sinni. Áfengur ilmur næturinn-
ar smaug í gegnum hann. „Það
er svo dimmt“ hugsaði hann,
„að ég gæti sofið án þess að
loka augunum. Nóttin yrði mín
augnalok.
Óvænt hljóð truflaði hann.
Hann heyrði það á stjórnborða,
og eyi-u hans sem voru sérhæfð
í þessu tilliti gátu ekki villt
um fyrir honum. Hann heyrði
hljóðið aftur og enn aftur.
Einhvers staðar úti í myrkrinu
SAGAN KEMUR í ÞESSU BLAÐI OG ÞVÍ NÆSTA
FÁLKINN 13