Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 10

ILIFSINS
AKKORÐI
Stutt viðtal við
Birgi Engilberts
höfund leikritsins
LOFTBÓLIJRIMAR,
sem um þessar mundir
er æft í Lindarbæ
BÓKFRÓÐUM mönnum hefur að
undanförnu orðið tíðrætt um stefn-
ur í bókmenntum hér á landi. Raddir
hafa spurt hvort skáldsagan, þetta þjóð-
lega og alþjóðlega form skáldskapar
hafi þegar gengið sér til húðar, og ef
svo er, hvaða form hins ritaða máls
yrði þá fyrir valinu. Á því hefur einnig
verið vakin athygli, að leikritun hefði
ekki verið sá gaumur gefinn með þjóð
vorri sem skyldi, þó allmörg leikrit hafi
verið samin og sýnd á síðustu árum.
Menn tala um lægð í andlegri fram-
leiðslu íslendinga um þessar mundir, og
kannski er það svo. Líklega verður
samtíð vor engu betur fær um að dæma
samtíðarverk í bókmenntum, heldur en
fyrri tíma menn sína samtíð. Nægir í
því sambandi að minna á viðbrögð ým-
issa ritdómara við verkum ungra
manna, sem síðar urðu kunnir og viður-
kenndir og hlutu jafnvel eftirsóttustu
verðlaun fyrir bókmenntaafrek.
Sem betur fer koma á hverju ári
fram nýir höfundar skáldverka. Svo
sterk er þessi þrá, þessi skáldaæð með
þjóðinni. Enn hefur nýr liðsmaður í
þessari sveit kvatt sér hljóðs, hefur
skrifað leikrit, sem um þessar mundir
er æft á sviði Þjóðleikhússins í Lindar-
bæ. Höfundurinn, nítján ára piltur
fæddur og uppalinn á Njálsgötu 42.
Hann heitir Birgir Engilberts og hefur
málað myndir frá því hann man eftir
sér, og byrjaði að setja saman leikrit
10 FÁLKINN
á tíunda ári. Þetta er engin furða segir
fólk: Listamenn í báðum ættum.
Birgir hefur haft áhuga á leikhús-
inu síðan hann man eftir sér. Að
fara á leiksýningu einu sinni á ári var
óskadraumurinn, dagur ársins, eins og
hann orðaði það og jafnvel meiri hátíð
en sjálf jólin.
„Snædrottningin“ var eitt hið fyrsta
sem hann minnist og varð yfir sig hrif-
inn. Samt hafði sú sýning ekki úrslita-
áhrif á val lífsstarfsins því frá öndverðu
hefur allt borið að sama brunni.
Það er mjög misjafnlega snemma á
ævinni, sem mönnum tekst að ákveða
og velja sér starfsvettvang. Flestir gera
þetta upp við sig milli fermingar og
tvítugs. Áðrir eru í vafa alla ævi. Ein-
staka eru svo heppnir, að þetta liggur
ijóst fyrir strax í bernsku. Áður og
fyrr var um fátt að velja. Menn ui'ðu
bændur eða sjómenn. Með fjölþættari
þjóðfélagsháttum gefast ungu fólki
fleiri tækifæri. Þrátt fyrir umvöndunar-
tón hinna eldri, og þetta margtuggna
„heimur versnandi fer“ notfæra ungl-
ingarnir sér tækifærin í vaxandi mæli.
Birgir Engilberts lauk námi í leik-
myndagerð hjá Þjóðleikhúsinu sl. vor.
Hann var áður einn vetur í Mynd-
listarskólanum og lagði þá dag við nótt:
Málaði málverk á svo til öllum tímum
sólarhringsins. Hann hafði frá unga
aldri horft á móður sína mála og síðar
á Jón föðurbróður sinn. Faðirinn hins-
vegar snerti ekki á pensli og litum, en
var því þaulsætnari við ritvélina
En fyrir Birgi var málun og listnám
aðeins áfangi að settu marki: Að verða
leikhúsmaður. Hann ætlaði sér í fyrstu
að verða leikari, en fannst síðar hann
ekki hafa það sem til þyrfti. En var
leikhúsið þá sá töfraheimur sem hann
vænti?
— Já, í leikhúsi er alltaf eitthyað
nýtt og nýstárlegt að gerast og þar
kynnist maður leikhúsfólkinu og lærir
af þeim sem maður heyrði talað um
og sá á sviði sem barn. Þetta er
skemmtilegt og tilbreytingarríkt frá
byrjun.
Og frá því starfið í leikhúsinu hófst
hefur mestur frítiminn farið í að skrifa.
Þetta tók langan tíma, mikil heilabrot
og andvökur. Hann var lengi með fyrsta
leikritið, skrifaði og strikaði út og
breytti.
Þetta leikrit „Sæðissatíran" kemur út
í bók ásamt „Loftbólum" sem nú er
æft í Lindarbæ. Þetta er skrifað í fyrra-
vor og sumar og það vissu fáir hvað
hann var að bauka meðan á þessu stóð.
Maður áttar sig ekki á því fyrr en
verkið er hafið og kannski hálfnað. Þá
er ekki hægt að snúa við.
Maður leggur af stað, byrjar á verk-
inu vegna einhverrar innri þarfar og
getur svo ekki hætt: Verður að halda