Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 33

raaa
irinn. Hún gat ekki litið um öxl.
Þurfti þess heldur ekki, því hún
vissi hvernig Malingsfors leit út,
myndi aldrei gleyma því, þótt
hún svo yrði hundrað ára. Ekki
heldur andliti Ulfs.. Hvernig átti
hann að halda annað en að hún
væri þjófur, þegar Louise hafði
lesið í blöðunum, að hún var...
morðingi! Hún fór heim til Jans-
sons og tróð nokkrum flíkum
niður í ferðatösku. Hún megnaði
ekki að láta allt niður. Þau
yrðu að senda það á eftir henni.
Hún flýtti sér niður á veginn og
náði í áætlunarbílinn til Falun.
- Dróst frá Hólmtorginu upp á
járnbrautarstöðina. Þaðan átti
engin lest að fara fyrr en klukk-
an tiu um kvöldið. Hún skildi
töskuna eftir í afgreiðslunni og
reikaði siðan út á brautarpallinn.
Hún gæti allt eins vel gengið
sér til afþreyingar, að minnsta
kosti hafði hún enga eirð í sér
til að sitja kyrr. Hana hitaði í
húðina af taugaóstyrk. Hún
valdi götu af handahófi og hélt
áfram eins og vél. Allt í einu
kannaðist hún við sig. Til hægri
handar við hana var Grand
Hótel og beint á móti því verzl-
unin, þar sem hún hafði hitt
Vilhelmsson.
Vilhelmsson... Hún staðnæmd-
ist og tók bréf Hákonar upp úr
töskunni. Hann hafði fundið
staðinn með leigubílunum tveim-
ur. Og Vilhelmsson hafði verið
þar... hvers vegna hafði hún
ekki látið Ulf lesa bréfið. Louise
hafði sannarlega tekizt að gera
hana alveg örvita. Ætti hún að
fara á lögreglustöðina og sýna
bréfið lögregluforingjanum, sem
Hákon hafði talað við, þegar
hann kom þangað? Hún stakk
bréfinu aftur niður í töskuna og
skundaði götuna á enda.
Lögreglustöðin var til húsa í
fallegri, gamalli byggingu við
torgið. Kjarkurinn ætlaði að
bregðast Marianne, þegar hún
gekk inn, en hún rétti úr sér
og hélt dauðahaldi í hugsunina
um bréf Hákonar. Henni var vís-
að inn í herbergi, þar sem ein-
kennisklæddur maður sat við
borð. Hann var sterklega byggð-
ur, hafði ljósblá augu og ljóst
hár, sem farið var að grána.
— Get ég fengið að tala við
Karlson lögreglufulltrúa? spurði
hún.
— Sft er maðurinn, svaraði
hann syngjandi Falunmáli.
Marianne kynnti sig og spurði,
hvort lögreglufulltrúinn minnt-
ist samtals, sem hann hefði átt
við Hákon Magnússon arkitekt.
Um leið rétti hún honum bréfið.
Lögreglufulltrúinn hugsaði sig
um stundarkorn. — Jú, biðum
við... var það ekki ungi mað-
urinn með alskeggið? Víst man
ég eftir honum. Eruð þér unga
stúlkan, sem var dæmd fyrir að
valda bílslysinu? Hann tók fram
möppu fulla af skjölum og tók
að leita. Því miður var ekkert
nýtt í fréttum. Enn var verið að
yfirheyra Vilhelmsson. Stokk-
hólmslögreglan hafði ekkert til-
kynnt um hvort hann hefði með-
gengið eða ekki, en líkurnar...
— Er búið að taka Vilhelms-
son fastan? spurði Marianne með
andköfum.
— Svo sannarlega. Fenguð
þér ekki skilaboðin frá mér?
Ég hringdi til þess að gera yður
viðvart, en þér voruð nýfarin út,
sagði frú Reiner eða hvað hún
hét og lofaði að koma boðum
til yðar. Hefur hún ekki gert
það?
— Nei. Marianne hristi höfuð-
ið. Hún hefur ekkert sagt.
— Jæja, ekki það? Hann skrif-
aði athugasemd um þetta á eitt
skjalið í möppunni. Var það
nokkuð annað, sem ungfrúnni
lá á hjarta?
Marianne hneig niður á stól.
Já, það væri enn eitt atriði, sem
hún óskaði að koma á framfæri.
Hún ætlaði að tilkynna peninga-
þjófnað, sem hún myndi senni-
lega einnig verða sökuð um. Hún
vissi ekki alveg hvernig hún
ætti að hef ja máls á því... en
þegar hún var byrjuð, gekk frá-
sögnin snurðulaust Það var dá-
samlegt að mega tala út um það
allt saman! Hún horfði ekki á
lögreglufulltrúann, heldur beint
fram fyrir sig og endurlifði dvöl
sína á Malingsfors. Úr þessari
fjarlægð sá hún atburðina í
merkilega skýru ljósi: opna
gluggann og flóðið, launalistana,
brunann og nú siðast peninga-
þjófnaðinn. Samtalið fyrr um
daginn uppi í forsalnum...
— Frú Reiner hefur sennilega
ekki skilið yður, lögreglufulltrúi,
sagði Marianne að lokum. Hún
virtist sannfærð um, að ég hefði
orðið drengnum að bana. Og satt
að segja skil ég ekki, hvernig
nokkur gat komizt inn í skrif-
stofuna og tekið peningana, því
ég lét hundinn liggja þar inni,
þegar ég fór. Og lykillinn var í
peningaskáp hjá Tolvmans Olof
Erson um nóttina.
Karlson lögreglufulltrúi tók
fram eyðublað og skrifaði niður
kæruna í samræmi við frásögn
Marianne. Hann lét hana lesa
yfir það, sem hann hafði skrif-
að, og ritaði síðan nafn sitt
undir, þegar hún lýsti sig sam-
þykka. Svo rétti hann henni
skjalið yfir borðið.
— Gjörið svo vel að undirrita
hérna á linuna, þar sem stendur
„það vottast hér með að kæran
er rétt í öllum atriðum", sagði
hann.
Marianne var bæði glöð og
fegin. Það var eins og hún hefði
endurheimt sjálfsvirðingu sína,
vegna þess að það var hún sjálf,
sem bar fram kæruna í stað þess
að verða kærð. Hún skrifaði
niður heimilisfang og símanúmer
foreldra sinna og kvaddi Karl-
son lögreglufulltrúa með handa-
bandi. Hún brosti, þegar húri
kom út. Asgatan er prýðisgata,
hugsaði hún. Henni fylgdi áreið-
anlega gæfa. Hún fann allt í
einu hjá sér löngun til að hringja
til Ulfs og segja honum, að lög-
reglan hefði fundið herra Vil-
helmsson; en ef honum mislík-
aði nú, að hún hafði tilkynnt
þjófnaðinn? Ef til vill myndi
honum finnast, að hún hefði
tekið sér of mikið bessaleyfi í
máli, sem kæmi honum einum
við?
Klukkan tíu fór lestin. Hún
sat úti í horni á annars farrýmis
vagni og reyndi að halda hug-
anum við marklausa hluti,
meðan hún horfði á landslagið
með hvítum birkistofnum renna
fram hjá glugganum. Kvöldin
voru svo björt hérna í Dölunum.
Það myndu vissulega verða mikil
viðbrigði að koma aftur til
Vestur-Gautalands.
Ulf — nei, ekki hugsa um
hann! Hvað myndu samferða-
menn hennar halda, ef hún færi
að gráta? Hugsaðu heldur um,
að lögreglan skuli hafa fundið
Vilhelmsson. Ef til vill er verið
að yfirheyra hann einmitt núna.
Hann gæti hafa meðgengið í
dag... Hvernig getur hvít stein-
náma verið í laginu eins og
stjarna?" Það hefur sennilega
verið farið að líða að jólum,
þegar skaparinn vann að þessu
bjargi.“ Rödd Ulfs ... augu hans,
þegar hann laut niður yfir
hana... „þú færð aldrei að fara
frá Malingsfors, ég elska þig
Marianne...“
Hún var farin frá Malingsfors.
TÍUNDI KAFLI
Louise sat í bílnum á leið til
Falun. Hún var harðánægð með
gang málanna. Hún hafði komið
Marianne burt og svert hana í
augum Ulfs. Að vísu var Ulf eins
og svefngengill þessa dagana, en
hún myndi gefa honum tima til
að komast yfir smánina af að
hafa — nú jæja, hvers vegna
ekki að viðurkenna það? — orð-
ið ástfanginn af konu eins og
Marianne. Louise hafði nægan
tíma til að bíða. Þegar rétta
stundin rynni upp, myndi Ulf
opna hjarta sitt fyrir henni, og
hún ætlaði að vera svo veglynd
að fyrirgefa honum að hann
skyldi hafa látið hana þjást
vegna Marianne. Fyrst um sinn
þyrfti hún aðeins að sýna still-
ingu og rósemi, vera ætíð til
taks og stjórna heimilinu óað-
finnanlega.
Hún lét Jannis Per leggja
bílnum við hliðina á Engelbrekt-
styttunni og gekk inn í skó-
verzlunina við torgið. Skór höfðu
ávallt verið hennar ástríða. Hún
átti tugi para af skóm. En nú
ætlaði hún samt að kaupa sér
nokkra nýja; ítalska, með veru-
lega mjóum hælum. Hún keypti
þrjú pör af skóm, kjól og hatt.
Húsfreyjan á Malingsfors varð
að vera vel klædd. Það var dýrð-
legt að eiga gnægð af peningum.
Meðal allra seðlanna, sem hún
hafði á sér voru einnig fimmtíu
króna seðlarnir þrír, sem hún
hafði reytt af Marianne fyrir
matinn. Hún gat ekki gert að sér
að hlæja. í fyrstu hafði hún
satt að segja verið hálf hrædd
um, að Marianne myndi minnast
á þetta við Ulf, en hún hafði
reiknað rétt: Marianne var of
hlédræg — eða of stærilát — til
að aðhafast nokkuð í þá átt, ekki
sízt þar sem hún var ástfangin
af Ulf. En nú hafði henni verið
rutt úr vegi. Fari hún til Ame-
ríku sem íyrst!
Marianne hjálpaði föður sinum
við garðyrkjuna, meðan hún
beið eftir svari við einhverri af
atvinnuumsóknum sínum. Hún
gekk klædd í gamlar nankins-
buxur og utanyfirskyrtu, sem
yngri bróðir hennar var búinn
að fleygja. Hún hirti ekki um,
hvernig hún leit út. Ekkert skipti
hana lengur neinu máli, hvorki
hvað hún gerði né hvað yrði um
hana, hvort hún væri garðyrkju-
drengur eða „skrifstofudama",
hvort hún væri i Vestur-Gauta-
landi eða Ameríku. Ulf væri ef-
laust að trúlofast Louise um
þessar mundir.
Gróðurhúsið með gúrkunum
var heitt og rakt eins og frum-
skógur. Marianne hafði tekið ..ð
sér að hirða um það, þar eð
hún vonaðist eftir að geta sofið,
ef hún ynni sig nógu þrevtta.
HON HAFÐI VERIÐ DÆMD SAKLAUS FYRIR AÐ HAFA ORÐIÐ MANNSBANI — MUNDI HON NOKK-
URN TIMA FINNA HINN ÓÞEKKTA MANN SEM RAUNVERULEGA VAR VALDUR AÐ SLYSINU? EÐA
ÁTTU SKUGGAR HINS LIÐNA AÐ VALDA ÞVI AÐ HON FENGI ALDREI MANNINN SEM HON ELSKAÐI?
FALKINN
33