Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 46

SacMiv
/Ar i«A
swAror
Eftir Vilborgu Dagbjartsdóttur
8IMJÓFIÐRILDIN
Labbi varð hræddur, þegar
hjúkrunarkonan bannaði pabba
að koma inn með honum. Hún
sagði, að pabbarnir bæru sig æv-
inlega verr en börnin, svo lokaði
hún dyrunum. Það var nú samt
ekki það versta, sem hún gerði,
því hún tók skæri og klippti upp
í ermina á fínu, röndóttu peys-
unni frá ömmu. Þá orgaði Labbi
svo hátt, að hann varð blár í
framan.
Læknir í hvítum slopp með
hvíta húfu kom brosandi til hans
og sagði: „Láttu mig sjá hönd-
ina, karlinn minn. Þetta get ég
læknað.“
Nú kom hjúkrunarkonan með
sprautu, og Labbi fór aftur að
hljóða, en svo steinsofnaði hann.
Þegar hann vaknaði, hélt pabbi
á honum og var að tala við lækn-
inn. Höndin var reyfuð og bund-
in í fatla, Labbi fann ekkert til og
var ekki lengur hræddur.
Læknirinn sagði pabba að passa
drenginn vel og koma svo eftir
vi ku til að láta taka sauminn úr.
Mamma tók vel á móti þeim og
varð glöð að heyra, hve góður
læknirinn hafði verið. Labbi sagði
henni líka frá hjúkrunarkonunni
og sýndi peysuermina.
„£g geri við hana, góði minn,“
sagði mamma.
★
Labbi varð að vera heima á
meðan höndm var að gróa og
þurfti að fara varlega. Hann mátti
ekki klifra eða hoppa, og höndin
varð að vera í fatla.
Honum leiddist, og hann sakn-
aði félaga sinna á barnaheimilinu.
Hann fékk ekki að fara út, því að
ekki mátti koma kuldi að hend-
inni.
Hann kraup oft á stól við glugg-
ann og horfði á bílana úti, alveg
eins og hann gerði meðan hann
var lítill og gat ekkert farið.
„Mamma, það er að koma
snjór!“ kallaði Labbi.
Mamma kom til hans, og þau
horfðu á snjókornm. Þau voru
stór, og eins og óteljandi mörg,
hvít fiðrildi svifu þau utan við
gluggann.
„Mig langar svo til að láta snjóa
á mig,“ sagði Labbi.
„Þú mátt fara rétt aðeins út
á svalirnar,“ sagði mamma. Hún
lét prjónahúfuna á Labba og batt
trefil um hálsinn, svo fór hann út.
Hann stóð á svölunum og snjó-
fiðrildin flugu kringum hann. Þau
settust á hann köld og mjúk, og
hann blés þau í burtu.
Það var mikið gaman.
BANGSI
OG
LISTA-
VERKIÐ
Bangsi varð bæði hissa og hrifinn þeg-
ar hann sá afmælisgjöfina sem Dódó
færði honum. „Nei, þakka þór fyrir,
elsku Dódó minn!“ sagði hann með tár-
in í augunum. „En hvað þetta er yndis-
legt málverk! Allar þessar fallegu rend-
ur, og svo augað í miðjunni...“ „Nei,
nei, Bangsi, málverkið er einskis virði,“
sagði Dódó. „Það er ramminn sem máli
46 FÁLKINN
skiptir! Ágætt sýnishorn af... umm-
humm ... forn-rómverskri skreytilist.“
„Ha? ... ja ... já, náttúrlega,“ flýtti
Bangsi sér að svara. Hann vissi ekk'i
meira tun forn-rómverska skreytilist en
vinur hans Dódó. „Þessi rammi myndi
hæfa prýðilega myndinni af honum afa
þínum ef ég má vera svo djarfur að
koma með uppástungu,“ sagði Dódó
hátíðlega. „Við tökum bara þessa einsk-
isverðu nýtízkumynd og ...“ En í sömu
andrá var dyrabjöllunni hringt. Tveir
skuggalegir náungar ruddust inn.
„AUGA KÝKLÓPSINS!“ öskraði sá lág-
vaxnari hástöfum. „Eg kaupi hana!“
Hann benti á myndina, sem Bangsi hélt
á. „Ég kaupi hana strax í hvelli!“