Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 25

kveðinn - upp' um það,' að hún
myndi enga erfðaskrá haía gei’t,
fór málið fyrir Orphan’s , Court
í Philadelphia, og var Robert L.
Moreton útnefndur sem fjár-
haldsmaður fyrir búið. Þessari
stöðu hafði hann gegnt til árs-
loka 1944.
„Og gegnt henni með sóma,“
bætti herra Budd við. „Ef hann
aðeins hefði verið nógu skyn-
samur til að láta þar við sitja,
skyldi ég ekki áfellast hann
fyi’ir neitt. En heldurðu ekki
að þessi gamli þöngulhaus hafi
ráðið sitt eigið fyrirtæki sem
lögfræðinga fjárhaldsmannsins!
Drottinn minn dýri! I máli eins
og þessu var það hreint og beint
sjálfsmorð!
„Þóknunin hlýtur að hafa ver-
ið töluvert há af svo stóru búi,“
sagði George varfærnislega.
„Engin þóknun er svo há að
það borgi sig fyrir heiðvirt lög-
fræðifyrirtæki að leggja lag sítt
við þorpara og fjárglæframenn!"
sagði herra Budd, ákveðinn. „Við
höfum dæmin fyrir okkur um
allan heim. Lítið bara á málið
út af Abdul Hamid búinu! Bret-
arnir sátu uppi með það, og nú
hefur það verið fyrir rétti í
þrjátíu ár eða meira. Sennilega
verður það aldrei til iykta leitt.
Nei, fjandinn fjarri mér! Það
er alltaf þetta sama: Er A svik-
ari? Er B vitskertur? Hver dó
á undan hverjum? Er þessi
gamla mynd af Söru frænku eða
Flossie frænku? Hefur skjala-
falsari verið hér á kreiki með
upplitað blek?“ Hann bandaði
frá sér með hendinni. „Ég ætla
bara að segja yður það, George
— þetta Schneider Johnson mál
var á góðri leið með að gera út
af við Moreton, Greener & Cleek
sem virðulegt lögfræðifyrirtæki.
Og þegar Bob Moreton veiktist
árið 1944 og dró sig í hlé, þá var
öllu lokið. Fyrirtækið var leyst
upp.“
„Hefðu Greener eða Cleek ekki
getað tekið við af honum sem
f j ár haldsmenn ? “
. Herra Budd lézt verða hneyksl-
aður. „Kæri George — maður
tekur ekki að sér starf eins og
þetta. Það er verðlaunaveiting
fyrir langa og dygga þjónustu.
1 þessu tilviki var það okkar
lærði, háttvirti og vinsæli John
J. Sistrom, sem hreppti hnossið."
„Einmitt það ...“
„Fjárfestingarnar sjá um
vinnuna, George, og hann John
J. okkar tekur á móti fjárhalds-
þóknuninni. En nú er svo að sjá,
sem hann muni ekki gera það
öllu lengur." 1 rödd hans heyrð-
ist votta fyrir ánægjuhreim. „Þú
munt bráðlega skilja hvers
vegna. Eftir því sem Bob More-
ton gamli sagði mér, þá var
staðan upprunalega þannig: Fað-
ir Ameliu hét Hans Schneider.
Hann fluttist hingað frá Þýzka-
landi árið 1849. Moreton var
nokkurn veginn sannfærður um
það, að ef nokkrir lögmætir erf-
ingjar fyrirfyndust yfirleitt, þá
hlytu það að vera ættingjar í
Þýzkalandi. En málið strandaði
allt á spurningunni um umboð.
Þekkið þér nokkuð til þeirra
hluta, George?"
„1 greinargerð sinni frá 1947,
gefur Bregy mjög skilmerkilegt
yfirlit yfir fyrri reglur."
„Fyrirtak," sagði herra Budd
og hló íbygginn. „Því ég hef satt
að segja ekki hundsvit á því!
Jæja, ef við hlaupum yfir allt
dagblaðamoldviðrið, þá var sag-
an þessi í stórum dráttum: Árið
1939 fór Bob Moreton til Þýzka-
lands til þess að lita nánar á
hinn hluta Schneider fjölskyld-
unnar. Fyrirtækinu var nauð-
synlegt að hafa einhverjar stað-
reyndir til að vinna úr, ef það
átti að ráða við allar hinar upp-
lognu erfðakröfur. Þegar hann
sneri aftur, gerðist nokkuð stór-
furðulegt. 1 þessu máli var alltaf
eitthvað furðulegt að gerast. Svo
virtist, sem nazistarnir hefðu
fengið veður af fyrirspurnum
Bobs gamla. Þeir létu fara fram
skyndirannsókn og „fundu“ aldr-
aðan mann, Rudolf Schneider að
nafni! Og síðan heimtuðu þeir
allan arfinn fyrir hans hönd!“
„Já, ég man vel eftir því,"
sagði George. „Þeir réðu Mc-
Clure til að flytja málið."
„Alveg rétt. Þessi Rudolf var
frá Dresden eða einhvers stað-
ar þaðan, og þeir staðhæfðu, að
hann væri frændi Ameliu. More-
ton, Greener & Cleek vefengdu
kröfuna og héldu því fram, að
skjöl Þjóðverjanna væru fölsuð.
Allavega var málið enn fyrir
rétti, þegar við gerðumst aðilar
að styrjöldinni 1941, og þar með
var því lokið, hvað þá áhrærði.
Umboðsmaður erlendra éigna
kom til skjalanna og lagði hald
á búið — sem auðvitað var af-
leiðing af hinni þýzku kröfu.
Málið fór í baklás. Þegar More-
ton dró sig í hlé, afhenti hann
John J. öll málsskjöl. Þau voru
á þriðja tonn og liggja /lú í
skjalasafni okkar í kjallaranum
á sama stað og þau voru, þegar
Moreton, Greener & Cleek af-
hentu þau 1944. Enginn hefur
nokkru sinni gert sér það ómak
að líta í þau. Það hefur ekki
gefizt neitt tilefni til þess. En
nú er tilefnið fyrir hendi.“ Hrifn-
ing Georges dvínaði stórlega.
„Einmitt það?“
Herra Budd valdi sér þetta
augnablik til þess að troða í
pípu sína og koma sér þannig
hjá að horfast i augu við George.
„Málið er þannig vaxið,
George, að búið er í dag rúm-
lega fjögurra milljón dala virði,
og fylkisstjórn Pennsylvania hef-
ur ákveðið að reyna að fá það
gert upptækt til handa ríkissjóði.
Þeir hafa nú snúið sér til Johns
J. sem fjárhaldsmanns búsins,
um hvort hann hefði í hyggju
að fara I mál við þá. Og svona
fremur fyrir siðasakir finnst
honum, að við ættum að fara
yfir skjölin til þess að ganga úr
skugga um, að þar leynist eng-
inn mögulegur erfingi. Og þetta
er það, sem ég ætla að biðja yður
að gera, George. Bara að lita á
skjölin fyrir hann. Fullvissa
sjálfan yður um, að ekki hafi
verið gengið fram hjá neinu.
Fallizt þér á það?“
„Já herra. Það skal gert.“ En
honum tókst ekki með öllu að
leyna mæðu sinni. Herra Budd
leit upp og hló vorkunnlátur.
„Ef það skyldi vera yður nokk-
ur huggun, George, þá get ég
sagt yður, að okkur hefur lengi
vanhagað um geymslurúm þarna
niðri. Ef þér gætuð losað okkur
við þennan pappírshaug, þá
myndi allt fyrirtækið standa í
mikilli þakkarskuld við yður!“
George reyndi eftir beztu getu
að brosa.
SVARTI SKJALAKASSINN
Það vafðist ekki fyrir honum
að finna Schneider Johnsons
skjölin. Þau voru geymd í vatns-
þéttum umbúðum, ein sér í kjall-
araherbergi, sem þau fylltu frá
gólfi til lofts. Það var greinilegt,
að þyngdaráætlun herra Budds
var ekki orðum aukin. Til allrar
hamingju voru allir bögglarnir
kirfilega merktir og hlaðið upp
í stafrófsröð. Þegar George var
orðinn öruggur um að hann
skildi niðurröðunarkerfið, valdi
hann nokkra böggla úr og lét
bera þá upp til skrifstofu sinnar.
Það var orðið mjög áliðið dags,
þegar hann hófst handa. Til
þess að öðlast heildaryfirlit yfir
málið, áður en hann byrjaði að
fást við einstakar kröfur, hafði
hann tekið fyrirferðarmikinn
böggul með utanáskriftinni
„Schneider Johnsons blaðaúr-
klippur". Það kom í Ijós, að
utanáskriftin var all villandi.
Það, sem böggullinn hafði raun-
verulega að geyma, voru minnis-
greinar varðandi hina vonlausu
baráttu Moreton, Greener &
Cleek við dagblöðin og tilraunir
þeirra til þess að hefta þá flóð-
bylgju af heimskulegum erfða-
kröfum, sem helltist yfir þá. Það
var átakanleg lesning!
Minnisgreinar hófust tveim
dögum eftir að Moreton hafði
verið útnefndur fjárhaldsmaður
búsins. New York dagblað hafði
gert þá uppgötvun, að faðir
Ameliu, Hans Schneider, hafði
kvænzt stúlku frá New York,
Mary Smith að nafni. Þetta
þýddi, — samkvæmt ályktun
hinnar æsingakenndu blaðagrein-
ar, að nafn týnda erfingjans gæti
allt eins vel verið Smith eins og
Schneider.
Moreton, Greener & Cleek
höfðu í skyndi borið þetta tiL
baka, en í stað þess að fullyrða
að Smith-fjölskyldan kæmi ekki
til mála sem erfingjar, vegna
þess að systkinabörn Amelíu í
móðurætt voru fyrir löngu látin,
upphófu þeir langar og marg-
víslegar tilvitnanir í erfðalögin.
Það sem þeir komust næst því,
að gera sig skiljanlega venju-
legu fólki, var „að litlar líkur
væru fyrir því, að hin látna ætti
frændsystkin í Ameríku, sem
hefðu lifað hana, og ef þau yfir-
leitt væru nokkur til, þá væru
þau sennilega búsett í Þýzka-
landi.“
En þetta var líka nóg! Eltinga-
leikurinn hófst i alvöru, og urm-
ull leynilögreglumanna þusti á
vettvang til þess að róta í göml-
um skjalasöfnum og reyna að
finna eitthvað nýtt um hina inn-
fluttu Schneider-ætt.
Erfðakröfurnar voru vissulega
8000 að tölu og vel það og hann
uppgötvaði, að hver þeirra var
skráð og niðurröðuð sérstaklega,
1 flestum möppunum voru að-
eins eitt eða tvö bréf, en marg-
ar voru töluvert þykkar og enn
öðrum var skipt niður í marga
böggla, úttroðna af eiðsvörn-
um yfirlýsingum, ljósmynduð-
um skjölum, gulnuðum fjöl-
skyldumyndum og ættartöflum.
Örfáar höfðu einnig að geyma
gamlar fjölskyldubiblíur, og i
einum bögglinum , var, af ein-
hverjum óskiljanlegum ástæð-
um, óhrein loðhúfa.
George tók til óspilltra mál-
anna.
1 lok fyrstu vikunnar hafðl,
hann endurskoðað 700 erfðakröf-
ur og fann til innilegrar með-
aumkunar með Moreton, Gree-
ner & Cleek. Margar kröfurnar
voru að sjálfsögðu frá vitfirring-
um og sérvitringum. Það var til
dæmis reiði maðurinn frá North-
Dakota, sem lýsti yfir því, að
hann héti Martin Schneider, að
hann væri ckki dauður og að
Amelía frænka hefði stolið frá
honum peningunum, á meðan
hann svaf. Eða þá konan, sem
krafðist þess að arfurinn yrði
látinn renna til félagsskapar í
Californíu, sem ynni að út-
breiðslu hinnar cataphrygisku
trúarkenningar, og rökstuddi
kröfu sína með því, að andi
Amelíu sálugu hefði tekið sér
bústað i frú Schultz — gjald-
kera félagsskaparins. Og sjúkra-
húslimurinn, sem skrifaði með
marglitu bleki og staðhæfði, að
hann væri skilgetinn sonur Ame-
liu af leynilegu fyrra hjóna-
bandi með þeldökkum manni. En
flestir hinna sjálfskipuðu erf-
inga virtust vera, ef ekki
raunverulega geðbilaðir, þá að
minnsta kosti gjörsneyddir skiln-
ingi á því, hvað til þurfti af sönn-
Framh. á bls. 401'
FÁLKINN 25