Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 32

1FRAMHALDSSAGA
Eg er fe HSk
sak- |:Uw >fÆ
laus ' &
RÓMAlVrÍSK NÍTÍMASACíA
FRA IITRRACiARÐI í DÖLIJM
Í SVÍþJÓÐ
Smiðjan var mannlaus, þegar
þau fóru fram hjá. Hvert hafði
Tolvmans Olof farið? Þau gengu
upp brekkuna í þögn. Skrif-
stofan var jafnmannlaus og
smiðjan.
— Hvar skyldi Jansson vera?
sagði Ulf.
Það kæmi mér varla á óvart,
þótt ég yrði sökuð um að hafa
stolið bæði peningunum og
smiðnum og Jansson, hugsaði
Marianne. Ulf lagði launalistana
inn i peningaskápinn. Því næst
tók hann peninga upp úr skúffu
og endurgreiddi Marianne það,
sem hún hafði lagt út.
Þegar Ulf og Marianne komu
inn, færði Louise þeim kaffi á
bakka.
— Þið eruð þreytuleg bæði,
veslingarnir, sagði hún kvíðafuil.
Þið vinnið allt of mikið í þess-
um hita. Getið þið ekki slakað
ofurlítið á núna?
— Nei, það lítur ekki út fyrir
það, svaraði Ulf. Það hefur gerzt
leiðinlegur atburður, og það
gerir hvorki til né frá, þótt ég
segi frá honum, þar sem hann
mun nú þegar vera á allra vit-
orði í þorpinu. Það vantaði rúm-
ar átta hundruð krónur í um-
slögin, þegar við ætluðum að
greiða vinnuiaunin í dag.
— Það vantaði að minnsta
kosti ekkert í þau umslög, sem
ég lét í ein, eftir að þið höfðuð
farið, sagði Marianne.
— Nei, en hvernig í ósköpun-
um gat vantað í hin?
— Við hljótum að hafa mis-
talið einhvers staðar, en lögregl-
an verður líklega að taka það í
sínar hendur, svaraði Marianne.
Louise iagði frá sér bollann.
— Er skynsamlegt að blanda
lögreglunni í þetta mál, góða
Marianne? spurði hún alvöru-
gefin. Þú hefur áður verið dæmd
skiiorðsbundið, svo ef það kæmi
í ljós.... ég á við.... ef þú
skyldir hafa....
Marianne greip dauðahaldi i
stólarmana og starði á Louise án
þess að draga andann.
— Veiztu að....
— Hvað? hrópaði Ulf. Er
þetta satt? Hefur þú....
— Kæri Ulf. Marianne ók á
ungan pilt og varð honum að
bana og var dæmd í mánaðar
skilorðsbundið fangelsi, Þú hlýt-
ur að hafa verið undir töluverð-
um áhrifum af þessari tann-
læknissprautu, fyrst þú ókst frá
honum og lézt hann liggja eftir
á þjóðveginum, því mér er ó-
mögulegt að trúa, að þú hefðir
komið þannig fram annars. Það
væri allt of hryllilegt.
Hún þagnaði og horfði á Ulf
og Marianne sínum skæru, ró-
legu augum. Eina hljóðið, sem
heyrðist var þungur andardrátt-
ur Ulfs.
— Hve lengi hefur þú vitað
þetta? spurði hann.
— Manstu eftir þvi, að mér
fannst andlit Marianne koma
kunnuglega fyrir sjónir, þegar
ég sá hana í fyrsta skipti? Ulf
kinkaði kolli. Þegar ég frétti
seinna, að hún vildi ekki læra að
aka bíl, skildist mér hver hún
var, en ég vildi ekki segja neitt,
sem hefði getað eyðilagt fyrir
henni, þegar henni hafði nú loks
tekizt að fá vinnu á ný.
— Ég hafði alltaf vinnu, hvísl-
aði Marianne.
— Jæja, er það? Já, þú verð-
ur að fyrirgefa, þótt mér sé
ekki kunnugt um öll smáatriðl.
Ég hugsaði aðeins, að það hlyti
að vera dásamlegt fyrir þig
hérna á Malingsfors, því að mér
frátaldri held ég ekki að neinn
hafi borið kennsl á þig. Það
hefur óneitanlega verið töluvert
áiag á mig stundum, en ég hef
ekkert fengizt um það. Það
gladdi mig aðeins, að þú virtist
ætla að ná þér og verða styrkari
á taugum.
— Að hvaða leyti hef ég verið
álag á þig? spurði Marianne.
Louise brosti vingjarnlega til
hennar.
— Þú mátt ekki taka það illa
upp, en ég held satt að segja, að
þú ættir að leita læknis.
— Leita læknis? Við hverju?
— Væna min, ég hef aðeins
verið að velta því fyrir mér,
hvort þú munir hafa beðið alvar-
legan skaða af heilahristingnum,
sem þú fékkst, þegar þú ókst
á tréð, og að það sé þess vegna
sem þú ert svo gleymin. Þú
hefur meira að segja oft gleymt
logandi sígarettum hérna inni.
Ég hef slökkt í þeim mörgum
eftir þig. Þú hafðir enga hug-
mynd um, hvar þú týndir list-
unum og þig rak ekki minni til
að hafa skilið eftir opinn glugg-
ann, svo regnið fossaði inn. Að
öllu þessu samanlögðu verður
manni ljóst, að þér er ekki alveg
sjálfrátt. Þess vegna finnst mér
að þú ættir að leita læknis. Og
ef við kærum nú þetta peninga-
hvarf — hvað gerist þá? Ég
veit ekki, hvort þér muni tak-
ast að neita öllu i annað sinn,
eins og þú gerðir, þegar þú
reyndir að skjóta þér undan sök-
inni á bílslysinu.
— Það var ekki ég, sem ók,
byrjaði Marianne, en fataðist
þegar Louise brosti meðaumkun-
arbrosi og hristi höfuðið efa-
blandin.
— Ég man, að það stóð í frétta-
greinunum, að þú staðhæfðir
það, en það var þó sannað, að
þú ókst sjálf. Þú hefðir varla
verið dæmd að örðum kosti.
Ulf fannst eitthvað hrynja
niður í kringum sig. Eða var það
hann sjálfur, sem féil niður í
botnlaust hyidýpi? Leyndarmál
Marianne, sem hann hafði brot-
ið heiiann svo mjög um, var
þetta, að hún hafði ekið á mann
og drepið hann og flúið... og
siðan neitað öllu fyrir réttinum
en verið dæmd gegn neitun sinni.
Hann strauk hendinni um enpið.
Innra með honum var eins og
eitthvað slitnaði í sundur.
Marianne stóð upp og fór. Hún
gekk hægt, með stirðlegum
hreyfingum. Lengst niðri i stig-
anum heyrði hún bliðlega rödd
Louise: — Veslingurinn, hvað ég
vorkenni henni.
Hún gekk eins og svefngengill
niður trjágöngin. Þetta var end-
32
FALKINN