Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 38

r\
Ir^ ÍP^n
SKARTGRIPIR
trúlofunarhrlngar
HVERFISGOTU 16
TRUIOFUNAR
H
ULRICH FALKNER GULLSM
LÆKJARGÖTU 2 2. HÆD
XLQ
I •wrw
[ J^eVt/fe
Tfir----
'4'
Elnangruíiargler
Framleitt einungis úr úrvals
gleri. — 5 ára ábyrgð.
Pantið tímanlega.
KORKIOJAIXI H.F.
Skúiagötu 57 — Simar 23200.
— Skrifstofudaman gekk rak-
leitt niður í þorpið daginn sem
skógareldui’inn kviknaði á Jöns-
husberget, sagði hún. Ég veit
það vegna þess að hún kallaði
til mín, að hún vildi engan kvöld-
verð.
— Hvers vegna eruð þér svona
ósvífin að koma hingað upp?
spurði Louise uppvæg. Hefur
nokkur beðið yður um það?
— Nei, enginn hefur beðið
mig. Ég varð forvitin, þegar ég
sá lögregluþjónana, svo að ég
læddist á eftir þeim. Ég hef
staðið hérna niðri í stiganum
ogx heyrt hvert einasta orð. Og
reyndar hieraði ég einnig daginn
þann, sem frú Reiner krafði
skrifstofudömuna um hundrað
og fimmtíu krónur fyrir húsa-
leigu og fæði, enda þótt hvort
tveggja ætti að vera innifalið í
launum hennar.
Ulf rétti sig upp í sætinu. —
Hvað er Anna að segja? Hefur
hún orðið að borga ...
— Það varð Brita Eliasson
að gera líka, en hvorug þeirra
kom sér að því að spyrja veiði-
stjórann, hvort hann ætlaðist til
þess, sagði Jannis Anna.
— En Louise... þetta er
hræðilegt... hvernig getur stað-
ið á þessu?
— Anna er að skrökva, sagði
Louise óstyrk. Það er hreint og
beint ósvífni af henni að koma
hingað. Það er... samsæri.
— Það held ég ekki, sagði
Karlson lögreglufulltrúi og stóð
á fætur. Þvi miður verð ég að
biðja frú Reiner að koma með
okkur. Ef í ljós kemur, að hún
sé saklaus, verður henni vitan-
lega sleppt aftur.
— Nei! Ég kem ekki með...
Aldrei! Louise var að missa
stjórn á sér. Hún spratt á fætur
og hljóp til dyra. En þar stóð
Jannis Anna eins og fjandsam-
legt vöðvafjall. Annar lögreglu-
þjónninn þreif til Louise og
leiddi hana niður stigann.
Uif leit undan. Hann gat ekki
horft á þessa viðbjóðslegu sýn.
Hann blygðaðist sín. Hann trúði
á Louise... en ekki Marianne,
sem hann elskaði. Hafði Louise
slegið hann blindu? Karlson lög-
reglufulltrúi tók í hönd hans og
þrammaði á eftir félögum sín-
um.
— Nú kom svei mér helgidag-
ur i miðri viku, hrópaði Jannis
Anna. Sem ég er lifandi þá skal
ég opna allt upp á gátt og viðra
út úr hverjum krók og kima.
Nógu snoppufríð var hún, en
leið eins og sjálfur satan. Það
hefði verið huggulegt að fá
hana sem húsfreyju hérna á
herragarðinum!
Ulf lét fallast niður í stól og
kveikti í pípu sinni. Hann þurfti
að ná valdi á sjálfum sér. Innst
í hjartafylgsnum hans verkjaði
undan hugsuninni um Marianne.
Hann yrði að láta hana vita...
en myndi hún nokkurn tíma
fyrirgefa, hvernig honum hafði
farizt við hana... látið hana
fara frá Malingsfors, læðast
burt eins og þjófur! Það fór
hrollur um hann við tilhugsun-
ina. Hann gat ekki skilið, að
Louise... Bíll var ræstur. Nú
óku lögregluþjónarnir í burt
með hana! Þær þúsundir þráða,
sem hún hafði reyrt hann í, slitn-
uðu nú og féllu af honum. Hann
var henni ekki lengur skuid-
bundinn á nokkurn hátt...
hvorki tillitsemi né hjónaband.
Hann var frjáls.
— „Sub luna amo. Myrk er
mín brúður...“
Marianne! En Hákon hafði einn-
ig farið aftur til Vestur-Gauta-
lands. Var hann að hjálpa henni
að búast til Ameríkuferðar?
Hún elskaði hann. Eða var það
ef til vill líka lygi? Fyrst Lou-
ise hafði sagt honum það ...
— Herra Stigman! Jannis
Anna kom út úr herbergi Louise.
Ég opnaði lúgurnar á ofninum
þarna inni vegna þess að ég
mundi, að það rauk úr reyk-
háfnum hérna megin á húsinu
fyrir nokkru, svo mér datt í
hug, að hún hefði ef til vill verið
að brenna einhverju. Það lágu
slitrur af pappír þar inni, en
hann var ekki allur brunninn.
Þetta var eftir. Hún rétti hon-
um nokkra snepla, sem voru
sótugir og sviðnir. Svei mér, ef
hún hefur ekki brennt þessa
launalista, sem skrifstofudaman
var sökuð um að hafa týnt!
Þetta er til háborinnar skamm-
ar!
Ulf tók pappírssneplana. Slit-
ur af nöfnum og talnadálkum,
skrifuð með rithönd Marianne!
Hann lamdi krepptum hnefan-
um I borðið, svo að öskubakk-
inn hófst á loft. Svo stóð hann
á fætur og hljóp niður tröppurn-
ar og út í skrifstofuna. Á stól
fyrir innan dyrnar sat Tolvmans
Olof. Ulf rétti Jansson brunnar
pappírstætlurnar.
— Láttu lögregluna fá þetta
og segðu þeim, hvernig standi
á því, sagði hann. Og þakka þér
fyrir hjálpina... með seðla-
númerin. Hvers vegna gerðirðu
það?
— Ég vissi, að ungfrú Berg-
ström var saklaus, svaraði Jans-
son. Svo var að minnsta kosti
að sjá, sem honum fyndist hann
hafa innt af hendi mjög ó-
skemmtilegt skyldustarf. En
Tolvmans Olof gekk ekki með
neinar slíkar grillur og glotti
ánægjulega.
— Jújú, tröll og huldur í
heiðnabergið flýja, fyrir hvell-
um klukknasöng, kvað hann við
raust. Ulf leit á hann með vakn-
andi áhuga. Tolvmans Olof benti
með þumalfingrinum yfir öxiina.
Sjáðu til, við kölluðum þessa
kvensnift hulduna, sagði hann.
Hún var ljóta nornin. En nú get-
ur veiðistjórinn líklega tekið
aftur rauðhærðu dömuna, svo
að gamli smiðjukarlinn hafi eitt-
hvað skemmtilegt með við að
renna eftir geddunni, er það
ekki?
— Taka hana aftur? Það verð-
ur nú víst varla hægt... eins
og farið var með hana hérna,
sagði Ulf alvarlegur í bragði.
Tolvmans Olof þagði um stund
og horfði á Ulf strangur á svip.
— Ne, ne, sagði hann. Hafi
maður étið maltið, fær maður
ekkert öl. En berðu lienni að
minnsta kosti kveðju mína og
segðu henni, að það bíði hennar
gömul gedda hérna í voginum.
Ulf gekk fáein skref í átt til
innri skrifstofunnar, nam staðár
og horfði spyrjandi á gamla
smiðinn. Og augnaráð Tolvmans
Olofs hvikaði ekki. Það var
hvasst og einbeitt undir loðnum
brúnunum. Efablandið bros kohi
fram á varir Uifs.
— Á ég að skila þessu til
hennar? spurði hann. Smiðurinn
kinkaði kolli. Liggur mjög á
kveðjunni?
— Já, j)að liggur á. Aktu eins
og fjandinn sjálfur! Leiðin er
löng.
Ulf gekk til dyra án þess að
hafa augun af Tolvmans Olof.
Smiðurinn gamli kinkaði kolli
með sjálfum sér, þegar hann sá
Ulf setjast i bílinn og aka af
stað niður trjágöngin með tölu-
verðum hraða.
Það kvað vera sólríkt og gróð-
ursælt í Kaliforníu, hafði Hákon
sagt. En það var margt, sem
þurfti að koma í lag, áður en
hægt væri að leggja af stað
þangað. Meðal annars svara
fjölda spurninga á eyðublaði frá
ameriska sendiráðinu. Ein þeirra
var svohljóðandi: Hefur yður
verið hegnt samkvæmt sænsk-
um lögum? í þá línu skrifaði
Marianne stórt „nei“. Það var
hátíðlegur viðburður að fá að
skrifa orðið. Hún hafði verið
dæmd saklaus. Sænska ríkinu
bar að senda henni afsökunar-
beiðni, áður en hún þurrkaði ryk-
ið af fótum sér.
Hún las spurningalistann yfir
braut hann saman og stakk hon-
um í stórt brúnt umslag og skrif-
aði heimilisfang utan á það. Hún
ætlaði að hjóla með það á póst-
húsið. Stinga því í bréfakassann.
Fyrsta rótin rifin upp! Hún
hafði fjarlægzt Ulf enn nokkurn
spöi. Þetta var aðgerð án deyf-
ingar, en einhvern tíma hlyti
hún að komast yfir það versta.
Ef til vill myndi hitinn í Kall-
forníu smám saman brenna
sárindin burt úr likamanum.
Dyrabjöllunni var hringt.
Sennilega viðskiptavinur, sem
vildi kaupa „lítinn skúf af bauna-
blómum og ef til vill eina gúrku,
ef hún væri ekki of dýr, og
hvernig gengur það, ungfrú
Bergström? Fór ekki vel um
yður í nýja starfinu, fyrst þér
komuð heim svo skyndilega og
hljóðiega?“ Hýenur. Hún reif
upp útihurðina.
— Ulf...
Henni fannst allt blóðið renna
frá höfðinu. Það varð tómt. Hún
gat ekki stunið upp nokkru orSL
38
FALKINN