Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 11

áfram og Ijúka því hvernig svo sem
fer.“
Reiðir ungir menn hafa verið í tízku,
en Birgir segist ekki vera einn þeirra.
„Mér leiðist þessi eilífi reiðilestur. Er
ekki ennþá kominn á það stig að láta
alla drepast." Hann heldur því fram,
að reiðilesturinn sé ekki rétta leiðin til
ábendinga á það sem miður fer í þjóð-
félaginu og mannlífinu yfirleitt. „Eg
held að háðið sé vSenlegra til árangurs,“
segir hann.
En hvað um leikritun yfirleitt? Er
hann eftir fjögurra ára starf í leikhúsi,
sammála nóbelsverðlaunaskáldinu um
að „skrifborðsleikrit" séu næsta óskilj-
anleg?
„í leikhúsinu fylgist maður með æf-
ingum, sér sýninguna þróast stig af
stigi og leikritið sjálft taka breytingum.
Þetta er ábyggilega góður skóli. Ég held
að sá sem skrifar leikrit með sýningu
þess á sviði í huga, verði að hafa skynj-
að hrynjandi leikhússins, ef svo má að
orði komast: Hafa komizt í snertingu
við það sem skapar leiksýninguna.“
Hvort leikrit hans sjálfs hafi tekið
miklum breytingum á æfingunum?
„Furðu litlum, en samt er alltaf eitt-
hvað sem breytist. Setningar felldar úr
og aðrar settar í staðinn. Ég er sérstak-
lega ánægður með þá sem að sýning-
unni standa“ segir Birgir. Benedikt
Árnason er leikstjóri og hann hefur
leiðbeint mér og hjálpað mér mikið.
Með hlutverkin þrjú fara þeir Gunnar
Eyjólfsson, Bessi Bjarnason og Gísli
Alfreðsson. Þeir leika sem sé þrjá húsa-
málara í lífsins akkorði. Og þegar þetta
er ritað, standa æfingar sem hæst og
eftir er að sjá hverjar viðtökur leikrit
hins unga höfundar fær hjá leikhús-
gestum og gagnrýnendum.
Talið berst að málaralist. ,Mér finnst
málaralistin vera komin út í talsverða
vitleysu, svo ekki sé meira sagt. Að
mínum dómi eru allmörg nýtízku mál-
verk snjöll, en í heildinni má vara sig
á að halda lengra út í vitleysuna. Mál-
verk, eins og reyndar öll önnur list,
verður að hafa einhvern boðskap að
flytja. Það verður undantekningarlítið
ekki sagt um abstraktmálverkin. Sumir
halda því fram að list eigi ekki að skilj-
ast heldur að skynjast. Það verða víst
seint allir á eitt sáttir um þessi efni,
sama hve lengi er um þau rætt, enda
dálítið afstætt hvað talin er list á hverj-
um tíma.“ Og þegar talað er um kvæði,
segir Birgir að sér þyki meira gaman
að rímuðum ljóðum en þeim órímuðu,
enda geti annar hver maður ort órímað
ljóð. Því sé hins vegar ekki að heilsa
með kvæði ort í hefðbundnum stíl.
„Annars finnst mér að gamla spakmæl-
ið, að „fjarlægðin geri fjöllin blá og
mennina mikla“ sé mikið sannmæli.
Maður heyrir um skáld og rithöfunda
og les um þau, en svo þegar verk þeirra
eru lesin, er oft eins og sú mynd sem
fyrir var í huganum blikni og aðdáun-
in hverfi að mestu. Kannski breytist
þetta með árunum.“
Um framtíðaráætlanir vill Birgir sem
fæst tala. Hann hefur þegar verið viða
í Evrópu, skoðað listasöfn í stórborg-
um og farið í leikhús, Og vafalaust á
hann eftir að forframast enn betur á
þeim stöðum, sem listamenn telja sér
næsta nauðsynlegt að gista og kynnast.
Sv. S.
MÉR er aldeilis farið að blöskra
hvernig t. d. gangastúlkur á
sjúkrahúsum og „klinikk“dömur
hjá læknum tala við þá sem hringja.
Einu sinni þurfti ég að hringja upp
á Landspítala og ná í einhvern
lækni. Ég spurði eftir þeim í staf-
rófsröð, en fékk alltaf sama svarið:
„Því miður er ekki hægt að fá að
tala við hann!“ Þegar ég var búinn
með alla rununa, spurði ég náttúr-
lega hvers vegna ekki væri hægt
að fá samband við nokkurn lækni
og svarið var: „Þeir eru allir í að-
gerð!“
Þetta svar vakti hjá mér fráleit
hugrenningatengsl. Ég sá fyrir mér
alla lækna Landspítalans i klofbúss-
um með olíusvuntur og í svörtum
peysum með prjónahúfur á höfði.
Þeir tóku við sjúklingunum á færi-
bandi, slitu innan úr þeim og sortér-
uðu innyflin vandlega í körfur og
til að fullkomna myndina var yfir-
hj úkr unarkonan algölluð i sam
ræmi við þá og með spúlslönguna
á lofti og skolaði jöfnum höndum
slabbið af læknunum og tóm kvið
arholin á sjúklingunum.
Og núna rétt áðan, þurfti ég að
hringja i tannlækni hér í bænum
og „klinikk“daman svaraði. Ég
spurði eftir tannlækninum og sagði
til min. Eftir augnablik kom hún
aftur í símann og spurði Ijúft:
„Eruð þér i viðgerð hérna?"
Þetta vekur hjá manni álíka hug
renningatengsl og lýst er hér að
framan og gefur manni allt aðra
og verri hugmynd um tannlækna.
en þeir þó eiga skilið.
Auðvitað hef ég ekki hugmynd
um hvernig á að leysa þennan
vanda, þvi satt að segja veit ég ekki
hvernig stúlkurnar eiga að svara
öðruvísi. Átti t. d. gangastúlkan á
Landspítalanum að segja: „Þeir eru
allir að skera!“ Eða: „Þeir eru allir
uppteknir við handlækningar!"
Fyrra svarið er engu betra en það
sem í upphafi var greint og hið
siðara er vægast sagt eins og slæm
þýðing i læknaskáldsögu.
Og átti „klinikk"daman hjá tann
lækninum kannski að segja sem
svo: „Eruð þér í tannlækningum
hérna?“ Eða: „Eruð þér í spólun
hérna?"
Hvort tveggja er auðvitað fráleitt
eins og í fyrri dæmunum. Ég sé
blátt áfram ekki aðra iausn á mál
inu, en að einhver setjist niður og
hugsi og fremji þar með einhverja
þá huglæknisaðgerð á þessu vanda
máli, sem að gagni megi koma.
FÁLKINN 11