Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 24

Árið 1938 hafði öldruð kona,
Amelia Schneider Johnson, dáið
i Lamport, Pennsylvania. Hún •
hafði búið ein í hrörlegu húsi,
sem verið hafði brúðargjöf til
hennar frá hinum látna herra
Johnson, og síðustu ár ævinnar
hafði hún iifað umleikin virðu-
legri fátækt. En að henni látinni
kom upp úr kafinu, að eignirn-
ar námu þrem milljónum dollara
í verðbréfum, sem hún hafði
erft á þriðja tug aldarinnar eftir
bróður sinn, Martin Schneider,
vellríkan gosdrykkjaframleið-
anda. Hún hafði borið í brjósti
sérvizkulega tortryggni gagnvart
bönkum og geymt bréfin í blikk-
kassa undir rúminu sínu. Hún
bar ekki heldur traust til lög-
fræðinga og hafði ekki samið
erfðaskrá. Yfirvöldin í Penn-
sylvania höfðu kveðið upp þann
úrskurð, að sérhver ættingi,
hversu fjarskyldur sem væri,
hefði erfðarétt. Eini vandamaður
Ameliu Schneider Johnson, sem
kunnugt var um, var gömul
piparmey, Clothiide Johnson. En
hún var aðeins mágkona og því
ekki skyld hinni látnu — þar af
leiðandi gat hún, eftir þágild-
andi úrskurði, ekiki gert kröfu
til arfsins. Með fúsri og afdrifa-
ríkri aðstoð dagbiaðanna var
komið af stað eftirleit að rétt-
mætum erfingjum Ameliu.
Að álíti Georges var ákafi
dagblaðanna auðskilinn. Málið
hafði margar mannlegar hliðar.
Auðæfi í húfi, rómantískt ein-
lífi gömlu konunnar, (hún hafði
misst einkason sinn í Argonne-
orrustunni) aumkunarverður
dauðdagi hennar, án nokkurrar
mannveru sér við hlið, árangurs-
laus- leitin að erfðaskránni...
Schneider nafnið og hinar ame-
risku útgáfur af því, var þekkt
um ailar jarðir. Og það kom
bráðiega í ijós, að sagan vakti
þjóðarathygli.
í byrjun ársins 1939 hafði fjár-
haldsmaður búsins fengið meira.
en 8000 tilkynningar um erfða-
kröfur, aragrúi vafasamra mál-
flutningsmanna kom aðvífandi
til þess að færa sér í nyt
tilvonandi erfingja, og málið
allt var á hraðri leið upp í
þann þokuheim fjarstæðu-
kenndra lyga, svika og réttar-
skrípaleiks, sem það svo hélzt í,
þar til það féll skyndilega aftur
í gleymskunnar dá við upphaf
heimsstyrjaldarinnar.
Hvað Lavaters gæti gengið
til að grafa svo lítið geðslega
hluti upp aftur, gat George ekki
gert sér í hugariund.
Það var herra Budd, einn eldri
félaganna, sem skýrði honum frá
því.
Aðalábyrgðin á Schneider
Johnson búinu hafði verið falin
fyrirtækinu Moreton, Greener &
Cleek, sem var gamaldags lög-
fræðiskrifstofa í miklum metum.
Þeir höfðu verið lögfræðingar
Clothilde Johnson og höfðu
gengizt fyrir hinni opinberu leit
að erfðaskrá Ameliu. Þegar lög-
legur úrskurður hafði verið