Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 50

ENDURNÝJUM
SÆNGUR OG KODDA
FLJÓT AFGREIÐSLA
HÖFUM EINNIG
GÆSADÚN OG
DRALON SÆNGUR.
Póstsendum
um land allt.
DÚN-
OG flÐUR-
HRSINSUNIN
VATNSSTÍG 3
(örfá skref
frá Laugavegi)
Sími 18740.
PANTIÐ STIMPLANA HJÁ
FELAGSPRENTSMIOJUNNIHE
SPITALASTIG10 V.ÖÐINST0RG
SlMI 11640
• Arfur án erfingja
Framh. af bls. 47.
upp úr yður. En það, sem þér
skuluð forðast, er að eignast son
eins og þennan Hans, sem skrif-
ar niður það, sem þér segið hon-
um. Það er hættulegt!"
„Hvernig eigið þér við?“
„Jú, ég var auðvitað fjárhalds-
maður, en ég fór til Þýzkalands
vegna þess að félagar mínir
sendu mig þangað. Við höfðum
legið með þetta mál allt of
lengi og þeir vildu fara að losna
við það. Fyrirmæli mín voru
þess efnis að fá staðfest það,
sem við vorum þegar sannfærð-
ir um — að lögmætur erfingi
að búinu væri ekki til. Þegar ég
komst að því, að Hans væri að
líkindum sonur Franz Sehneider
af fyrra hjónabandi, varð ég að
afla mér upplýsinga um það
hjónaband til þess að fullgera
myndina. Eins og þér vitið, fór
ég til Potsdam til þess að hafa
upp á honum gegnum hersveitar-
skjölin. Það misheppnaðist í
fyrstu atrennu."
„En daginn eftir fóruð þér
aftur til þess að leita betur.“
„Já, en nú hafði ég haft heila
nótt til að hugsa mig um. Og
ég hugsaði enn einu sinni um
það, sem Hans' hafði skrifað. Ef
minnsta sannleikskorn væri í
því öllú saman, hlaut Schneider
liðþjálfi að hafa særzt í orrust-
unni við Eylau og verið saknað
í undanhaldinu. Svo í stað þess
að fara aftur yfir nafnalistana,
bað ég túlkinn að þýða hina
opinberu greinargerð hersveitar-
innar um orrustuna. Það var
farið að líða að hádegi, þegar
þetta var, og farið að verða mjög
heitt. Túlkurinn átti í erfiðleik-
um með þessi gömlu rit og’ staut-
aði dálítið í þýðingunni. Svo
byrjaði hann á lýsingunni á
hinni löngu vegferð frá Eylau
til Insterburg. Ég hlustaði að-
eins á með öðru eyranu, en allt
í einu sagði hann nokkuð, sem
kom mér til að hrökkva upp úr
stólnum."
„Hvað var það?“ spurði
George.
Ég man það orðrétt... „Þessa
nótt yfirgaf Franz Schii-mer
herfiokkinn, sem honum hafði
verið falin gæzla á, undir þvi
yfirskini, að hann þyrfti að að-
stoða annan riddaraliðsmann,
sem dregizt hafði aftur úr vegna
þess, að hestur hans var halt-
ur. Þegar morgnaði, hafði Schir-
mer liðþjálfi enn ekki snúið
aftur til herflokksins. Um það
var ekki villzt, að engra ann-
arra var saknað, né heldur hafði
neinn dregizt aftur úr. I sam-
ræmi við þetta var Franz Schir-
mer skráður á listann yfir lið-
hlaupa." “
Það varð nokkurt hlé. ,,Jæja?“
bætti Moreton við. „Hvað finnst
yður um þetta?"
„Sögðuð þér Schirmer?“
„Já — Franz Schirmer liðþjálfi.
S-C-H-I-R-M-E-R." George skelli-
hló.
„En sá erkiþorpari!"
„Já, það er von þér segið það."
„Svo að allt, sem hann sagði
syninum Hans um Prússaræfl-
ana, sem skildu hann eftir,
hættulega særðan, var að-
eins...“
„Lygi og raup,“ sagði More-
ton þurrlega. „En þér sjáið,
hvað þetta felur í sér?“
„Já. Hvað gerðuð þér?“
„1 fyrsta lagi gerði ég vissar
öryggisráðstafanir. Við höfðum
þegar átt í nógum brösum við
dagblöðin, sem birtu allt, sem
þau komust höndum undir, og
við brottförina sammæltist ég
við félaga mína um að halda
öllu eins leyndu og frekast væri
unnt og tryggja mér túlk, sem
ekki hefði samvinnu við þýzka
blaðaútgáfu. Ennfremur komum
við okkur saman um dulmáls-
lykil fyrir trúnaðarmál. Það læt-
ur ef til vill kjánalega í eyrum,
en ef þér hafið nokkra reynslu
af..."
„Ég skil yður fullkomlega,"
sagði George. „Ég sá blaðaúr-
klippurnar."
„Já, einmitt — Jæja, ég hafði
sent skýrslur mínar heim í dag-
bókarformi. Þegar ég komst að
þessu með Schirmer, byrjaði ég
að nota dulmálslykilinn. Þetta
var ósköp einföld lykilorðsað-
ferð en kom okkur að tilætluð-
um notum. Það síðasta, sem ég
gerði, var að segja túlkinum
upp. Ég sagði honum, að ég
væri hættur rannsóknunum, og
greiddi honum laun sín.“
„Hvers vegna gerðuð þér
það?“
„Vegna þess að ég hélt áfram
leitinni og vildi ekki, að neinum
utan fyrirtækisins væru kunnug-
ir allir málavextir. Það var líka
jafngott, að ég skyldi segja hon-
um upp, því að þegar nazistarn-
ir reyndu siðarmeir að komast
yfir peningana, yfirheyrðu þeir
túlkinn minn númer 2. Heíði
hann vitað það, sem sá fyrri
vissi, þá hefðum við setið lag-
lega í gildrunni. Ég náði í þann
síðari gegnum sendiráðið í París.
Þegar hann kom, var ég búinn
að láta Ijósmynda orrustulýsing-
una — hún er í möppunni — og
var reiðubúinn að halda af stað
aftur."
„Til Ansbach?"
„Já. Þar fann ég skráða skírn
Franz Schirmers. 1 Múhlhausen
fann ég innfært hjónaband Franz
og Mariu, fæðingu Karls og
Hans og dauða Maríu. I liðreiðu-
skránni frá 1824 var Karl skrif-
aður Karl Scliirmer. Franz
breytti sínu eigin nafni en ekki
eldri sonar sins. Og Hans var
auðvitað aðeins ungbarn, þegar
þetta var. Hann ólst upp, eins
og eðlilegast var, sem Hans
Schneider. Hans hafði þá átt
sex bræður og fimm systur. Allt,
sem ég þurfti að komast eftir,
var, hvað hver þeirra hafði átt
mörg börn og hvort nokkurt
þeirra barna væri enn á lífi.“
Moreton ræskti sig. „Um miðjan
júli var ég búinn. Þeim hafði
að vísu orðið barna auðið, en
ekkert þeirra hafði lifað Amelíu.
Svo enn var enginn erfingi fund-
inn. Sá eini, sem ég átti eftir
að athuga nánar, var Karl Schir-
mer.“
„Átti hann börn?“
„Sex. Honum var komið til
náms hjá prentara einum í
Kobleriz og kvæntist dóttur
meistara síns. Frá miðjum júlí
arkaði ég um borgir og bæi
Rínarlandsins. Um miðjan ágúst
hafði ég fundið þau öll nema
eitt, og enn hafði enginn erfingi
komið í íeitirnar. Þetta eina
barn var sonur, Friedrich, fædd-
ur 1836. Ég vissi ekki annað um
hann, en að hann hefði kvænzt
í Dortmund 1887 og væri bók-
haldari. Og ,þá var það, sem ég
komst í kast við nazistana ...
Ég var yfirheyrður bæði af lög-
reglunni og Gestapo, og tveim
vikum seinna kom skeyti frá
félögum mírium um, að þýzka
sendiráðið í Washington hefði
sent forsætisráðuneytinu tilkynn-
ingu þess efnis, að framvegis
fnyndi þýzka stjórnin hafa um-
boð fyrir allar kröfur á Schnei-
der Johnson búið, sem fram
kæmu frá Þýzkalandi, og fór
fram á ítarlegar upplýsingar
varðandi rannsóknir fjárhalds-
mannsins í málinu."
„Skárra vár það! — Og hvað
með , Schirmer-grein fjölskyld-
unnar, herra? Fengu nazistarnir
nokkurn tíma veður af henni?"
„Nei — sjáið þér til, þeir
höfðu ekki skjöl Amelíu sér til
aðstoðar eins og við. Þeir höfðu
ekki einu sinni fundið réttu
Schneider-fjölskylduna, þótt erf-
itt væri að sanng það.“
„Og Friedrich Schirmer, sonur
Karls? Höfðuð þér upp á hon-
um?“
„Já, það gerði ég, en það var
fjárans ekkisen puð. Ég komst
á slóðina gegnum kirkjulega
vinnumálaskrifstofu í Karlsruhe.
Þar grófu þeir upp, að aldraður
bókhaldari, Friedrich Schirmer
að nafni, hefði verið á lista hjá
þeim fimm árum áður. Þeir
höfðu útvegað honum stapf t
hnappaverksmiðju í Freiburg-im-
Breisgau. Ég heimsótti áuðvitað
þessa hnappaverksmiðju, og þar
fékk ég að vita, að hann hefði
dregið sig í hlé fyrir þremur
árum, sjötugur að aldri og ver-
ið lagður inn á sjúkrahús í Bad
Schwennheim. Eitthvað í ólagi
með blöðruna. Þeir töldu víst,
að hann væri látinn."
Framh. í næsta blaði.
fAlkviviv
FLÝilUR
IJT
50 FÁLKINN