Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 34

V
Enn sem komið var, hafði það
ekki tekizt.
Einhver gekk fram hjá gróður-
húsinu. Hún sá skuggann af
manni gegnum þétt laufskrúðið
og móðuna á glerveggnum. Það
komu margir viðskiptavinir í
gróðrarstöðina til föður hennar
þessa dagana. Það hafði kvisazl
að hún hefði komið heim öllum
að óvörum og með aðeins eina
ferðatösku. Höfðu atvinnuveit-
endur hennar komizt að því, hver
hún var? Ef til vill hafði hún
ekið á eitthvert fleira fólk? Það
var svo greinilegt, að hún hafði
verið rekin. Það var auðséð á
henni, að eitthvað hafði gerzt.
Útlit hennar var nákvæmlega
það sama og fyrir tveim árum,
svo að hún hlaut að hafa verið
ákærð fyrir eitthvað aftur!
Marianne hataði þetta hyski.
Hún hélt með báðum höndum
um vatnsslönguna, og sá um, að
vatnið ýrðist jafnt um gróður-
inn. Ef einhver þessara mjálm-
andí kjaftakerlinga af báðum
kynjum kæmi inn til að kaupa
gúrku, þá skyldi hún skrúfa úð-
arann af og beina fossandi vatns-
buiiunni beint að henni — eða
honum. Dyrnar að baki henni
opnuðust. Hún sneri sér við. Það
var Hákon. Hún skrúfaði fyrir
vatnið. Hann kom á móti henni
með útbreiddan faðminn.
— Til hamingju! Vilhelmsson
er búinn að meðganga! Þú er
hrein eins og mjöll.
Hann vafði handleggjunum
um hana og dansaði með hana
í hringi.
— Er þér alvara? spurði hún
Ijómandi af gleði. En hvað ég
er hamingjusöm! Heldurðu að
þetta komi í blöðunum?
— Með öðrum orðum: held-
urðu að Ulf muni lesa um það?
sagði Hákon og gretti sig. Ég
skal vera svo göfuglyndur að
segja honum frá því, ef þú vilt:
Gleðineistinn slokknaði í aug-
um Marianne. — Nei... það
skiptir ekki lengur neinu máli.
— Ekki það nei. Jæja, eins
og þú vilt. Ég ætla að minnsta
kosti að hringja til vinar okkar,
Karlsons lögreglufulltrúa, og
spyrja hann, hvort nokkur rann-
sókn hafi farið fram viðvíkjandi
þjófnaðinum á Malingsfors, og
ef svo er, þá hvaða árangur hún
hafi borið.
— Já, gerðu það, þá værirðu
vænn. Ég hef ekki þrek til þess.
Ég vildi að það upplýstist sem
fyrst, svo að ég geti farið að
útvega mér fararleyfi til Ame-
riku. Ég vil komast burt eins
fljótt og auðið er.
— Ég skil. Ég vona að þú gerir
þér grein fyrir því, að mér er
það ekki á móti skapi, sagði
Hákon. Gætirðu ekki hugsað
þér að ...
— Nei. Ekki enn að minnsta
kosti.
Jansson gaf frá sér óstyrkf
,hrrm!“ þegar lögreglubíllinn
34
(ííufcíV'
sveigði inn í húsagarðinn, en
það hljómaði ekki eins og hinn
venjulegi hlátur hans. Karlson
lögreglufulltrúi og tveir yngri
lögreglumenn stigu út. Jansson
gekk út til móts við þá!
Hann fór á undan lögreglu-
mönnunum og barði á dyrnar
að innri skrifstofunni.
— Kom inn! kallaði Ulf og
reis á fætur í skyndi, þegar lög-
reglufulltrúinn kom inn. Hann
hafði megrazt síðustu sóiarhring-
ana, og brúni liturinn á andliti
hans hafði fengið gráleitan blæ.
— Hvað er um að vera? spurði
hann.
— Já, það var viðvikjandi þess-
um peningum, sem hurfu héðan
síðasta launadag, sagði Karlsson
lögreglufulltrúi.
— Ég hef ekki lagt inn neina
kæru, sagði Ulf snöggt.
— Hvers vegna ekki?
— Ulf hugsaði sig um augna-
blik. Hvern fjárann var lög-
reglan að hnýsast í þetta? Ég
elska Marianne, og ég get ekki
látið taka hana fasta.
— Það er éinkamál, sagði hann
stuttur í spuna.
Karlson lögreglufulltrúi horfði
íhugandi á hann. Jæja, það lá
þá þannig í þessu! Það var ef
til vill eðlileg skýring á málinu.
— Vilduð þér halda hlífiskildi
yfir ungfrú Bergström-
Ulf kinkaði koili. — Já, þar
sem þetta eru minir eigin pen-
ingar, geri ég ráð fyrir, að ég
hafi rétt til að fórna þeim.
— Vissulega.
— Hver hefur þá lagt fram
kæru?
— Það gerði ungfrú Bergström
sama daginn og hún fór frá
Malingsfors.
— Marianne... hefur hún...
hvernig dirfðist hún ...
— Hún hefur að líkindum ekki
þorað að láta það hjá iíða, hún
hefur eflaust verið hrædd um,
að henni yrði kennt um þjófn-
aðinn á sama hátt og henni var
kennt um ökuslysið fyrir tveim
árum. En það mál er nú upp
lýst.
— Er það upplýst? Var það
ekki hún?
— Nei. Er yður ekki kunnugt
um það? Ulf hristi höfuðið. Frú
Reiner lofaði að bera ungfrú
Bergström skilaboðin, en henni
hafði láðst að gera það. Ég hélt
að hún hefði þó að min'nsta kosti
nefnt. það við yður.
— Louise... viSsi hún, að
Mariánne var saklaus ... háfði
hún gleymt því... hvernig gat
hún gleymt jafnáríðandi máli?
— Við ættum ef til vill að
koma og spyrja hana, lagði lög-
reglufulltrúinn til og stóð á fæt-
ur. En það eru eitt eða tvö at-
riði, sem ég þyrfti að ræða við
hana fyrst. Meðal annarra orða,
voru til fleiri lyklar að þessum
peningaskáp?
— Já, ég á varalykil, sem er
geymdur í leynihólfi á gömlu
skrifborði, sem stendur í her-
bergi mínu.
— Er það ekki nokkur óað-
gætni? Ég geri ráð fyrir, að
ekki sé ógerningur að finna að-
ferðina við að opna það, sagði
lögreglufulltrúinn.
— Tja, ógerningur er það
sennilega ekki, en það er ekkl
vandalaust heldur. Lykillinn hef-
ur satt að segja legið þarna síðan
faðir minn var á lífi. Ég hefði
auðvitað átt að leggja hann inn
í bankahólfið mitt, en mér hefur
ekki dottið það í hug fyrr en
nú. En hver í ósköpunum getur
hafa verið að róta í þessu skrif-
borði?
Karlson lögreglufulltrúi hló
með sjálfum sér. Hvers vegna
er eingöngu óheiðarlegt fólk tor-
tryggið? hugsaði hann. Hinir
heiðarlegu eru flestir barnalega
auðtrúa. Við lifum ekki á tím-
um leynihólfanna ...
Louise kom út, þegar hún
heyrði raddir í forsalnum. Heim-
sóknir voru henni lífslind. En
henni brá í brún, þegar hún sá
lögreglumennina þrjá í fylgd
með Ulf.
•— Lögreglufulltrúinn óskar
eftir að leggja fyrir þig nokkrar
spurningar Louise, sagði Ulf. Ég
býst við, að það sé aðeins til
málamynda. Frú. Reiner er bú-
stýra hér og kemur ekkert ná-
lægt skrifstofunni.
— Nei, ég er hrædd um.að ég
hafi ekki vit á slíku, sagði Löu-
ise með afsakandi brosi og tók
sér stöðu við hlið hans.
Ætlaði hún nú að fara að
staglast á húsmóðurhæfileikum
sínum? hugsaði hánn gramur.
Hann var ringlaður, miður sín..
og hann var þreyttu á henni.
Hún var blátt áfram grunnhýgg-
in!
— Við ættum kannski að fara
upp í efri salinn, sagði hann.
— Mætti ég bjóða ykkur kaffi-
sopa, spurði Louise.
— Nei, þökk fyrir, sagði Karl-
son lögreglufulltrúi.
Louise lyfti brúnum. Hvað
hann var ókurteis. Reglulega
stuttur í spuna. En það var
vitanlega ekki hægt að búast
við neinni siðfágun af lögreglu-
þjóni í sveitaþorþi! Hann og
báðir hinir lögreglumennirnir
fylgdu á eftir henni upp stig-
ann. Ulf gekk síðastur. Með smá-
handahreyfingu bauð hún þeim
að fá sér sæti.
— Frú Reiner fór til borgar-
innar að verzla um daginn?
byrjaði lögreglufulltrúinn, "Ulf
til mikillar undrunar.
— Já?
— Mætti ég spyrja, hvað frúin
keypti?
— Að sjálfsögðu. Ég skil bara
ekki, hvaða gagn þér getið haft
af því. Ég keypti skó og . hatt
og kjól. Það kann að virðast
eyðslusemi... en ég hef borið
sorg um tíma og ér nýfarin að
jafna mig.
— Ég skil. 1 hvaða verzlun
gerði frú Reiner þessi innkaup?
Hún sagði honum nöfnin á
skóverzluninni, kjólaverzluninni
og hattabúðinni.
— Getur frúin munað, með
hvernig seðlum hún greiddi?
Með fimmtíu eða hundrað króna
seðlum .. < svona nokkurn veg-
inn?
Framh. á bls. 37.
FALKINN