Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 39

Hún starði á hann gaiopnum
augum, langaði til að rétta fram
höndina, snerta hann, hvort
hann væri raunverulegur, en hún
gat það ekki.
— Má ég koma innfyrir?
spurði hann.
Marianne vék til hliðar. Hann
gekk eitt skref yfir þröskuldinn
og haiiaði hurðinni á eftir sér.
— Ég tók ekki peningana,
þvíslaði hún. Hvort sem þú trúir
mér eða ekki.
— Ég veit það... loksins,
sagði hann þunglega.
— Veiztu það ... hver var það
þá?
— Louise.
Marianne lagði höndina yfir
munninn. Allt hringsnerist í
höfðinu á henni.
— Þér getur ekki verið al-
vara ... það er ómögulegt!
— Þar að auki hafði hún
brennt launalistana í gömlum
koiaofni í herberginu sínu. Senni-
lega hefur það einnig verið hún,
sem kveikti í álmunni. Hún var
of slóttug fyrir mig en ekki
fyrir lögregluna. Hann greip
báðum höndum um herðar henni.
Geturðu fyrirgefið mér, Mari-
anne? Ég dirfðist alls ekki að
trúa þér, einmitt vegna þess að
ég elskaði þig. Ég veit, að það
lætur kynlega í eyrum ...
Marianne hristi höfuðið.
— Nei. Þú trúðir Louise,
vegna þess að ... hvernig get-
urðu komið hingað og sagzt
elska mig, þegar Louise var ást-
mær þín allan tímann?
— Allan tímann? Nei. Ég
viðurkfenni, að hún var það um
tíma, en það var áður en þú
komst til Malingsfors, Marianne.
Ekki eftir það. Það sver ég. Ég
gat ekki beðið eftir þér, áður
en ég vissi, að þú varst til.
— Þú skrökvar. Nóttina eftir
kvöldverðinn í Falun... við
dönsuðum saman... ég veit auð-
Vitað ekki, hvort það var þér
.Mokkurs virði, en ...
— Það var dásamlegt, Mari-
‘anne, sagði Ulf lágt. Þegar ég
kóm heim, stóð ég á svölunum
og horfði niður á litlu álmuna,
jsem þú bjóst í. Ég varð að^halda
mér í handriðið til þess að geta
hætt yið að fara þangað niður ...
fil þín. Louise kom út til mín...
I§g hafði nærri farið með henni
inn, því að hún sagði mér, að
þú hefðir elskað Hákon frá því
að þið voruð börn og að hann
hefði komið frá Ameríku til að
sættast við þig, og að þið ætl-
uðuð að gifta ykkur...
Augu Marianne voru farin að
Ijóma. Hún smaug inn í faðm
Ulfs. Armar hans lögðust utan
um hana, varir hans fundu var-
ir hennar. Bréfið til ameriska
sendiráðsins féll á gólfið.
— Þú elskar ekki Hákon? Ég
verð að heyra þig segja það.
Marianne hristi höfuðið.
— Nei, það geri ég ekki.
— Hvers vegna ætlaðirðu þá
að fara á eftir honum til Ame-
ríku?
— Vegna þess að þú ætlaðir
að kvænast Louise. Ég var að
enda við að skrifa umsókn um
innf ly t j endaleyf i.
Hún benti á bréfið. Ulf beygði
sig niður og tók það upp, las
utanáskriftina og stakk því i
vasann. Síðan tók hann hana
aftur í faðm sinn. Svo litlu hafði
munað að hann missti hana. Ef
vélráð Louise hefðu heppnazt...
— Elsku stúlkan min, það
verður ekki um neina Ameríku-
ferð að ræða fyrir þig, sagði
hann með munninn við varir
hennar.
— Hvað verður það þá? spurði
hún lágt.
— Tja, smábrúðkaupsferð. Og
síðan Malingsfors. Við verðum
að kaupa trúlofunarhringana
strax í dag. Ég vil ekki bíða
lengur. Ég verð loksins að vita
mig öruggan um þig... að ég
eigi þig einn.
Marianne þrýsti sér að hon-
um.
— Að það skuli vera mögu-
legt að vera svona hamingju-
samur, Ulf hvíslaði hún. Augu
hennar voru full af tárum. Hann
kyssti þau burt... eins og hann
hafði ávallt langað til að gera.
Einstaka lauf var farið að
gulna á björkunum við trjágöng-
in, þegar Ulf Stigman og eigin-
kona hans komu heim til Mal-
ingsfors. Húsagarðurinn var full-
ur af fólki, sem vildi fá að hrópa
húrra og óska þeim til ham-
ingju og bjóða velkomin heim.
Glaðværðin lá í loftinu. Nýja
frúin var fyrir löngu orðin hag-
vön á Malingsfors, þar eð hún
hafði búið í þorpinu um tíma,
menn höfðu dansað við hana á
Jónsmessunni, og - hún hafði
meira að segja fengið að róa
með smiðnum út á vatnið og
fiska. Og hann tók ekki með sér
hvern sem var. Svo vafalaust
yrði prýðilegt að fá hana sem
húsfreyju á Malingsfors.
Veiðistjórinn og frú hans voru
reyndar svo hamingjusöm á
svipinn, þegar þau komu, að
maður fékk hreint og beint tár
í augun. Ræður voru haldnar.
Sumar voru langar og fullar af
málskrúði. Ræða smiðsins var
stytzt. Samt var enginn vandi
að skilja, við hvað hann átti.
Veiðistjórinn hló ánægður, og
frú Stigman varð víst ákaflega
hrifin, því hún tók hönd Tolv-
mans Olofs milli beggja sinna
og augu hennar voru tárvot,
þegar hún þakkaði fyrir. Og
þeir, sem næstir stóðu, sáu, að
undarlegir kippir komu í mosa-
skúfana, sem Tolvmans Olof
Erson hafði fyrir augnabrúnir.
Hvað var það þá, sem Tolv-
mans Olof sagði? Það var þetta:
— Þeim, sem hafa dapra sjón,
finnst sami ljóminn af silfri og
tini. Guði sé lof, að veiðistjórinn
skyldi loks fá siónina!
ENDIR.
KLÆÐIST FÖTUM
FRÁ OKKXJR
PARKET GOLFFLISAR
PARKET GÓLFDÚKUR
-Glæsilegir litir-