Fálkinn - 25.04.1966, Blaðsíða 42

Í ÖLLUM KAUPFÍLAGSBÚDUM
að íara yfir tímabilið frá 1850
aftur til 1815, en þá hafði hann
lika fundið ekki færri en tíu af
börnum Franz Schneider og auk
þess dagsetninguna fyrir hjóna-
vígslu hans og Ruth Vogel. Sér
til sárrar gremju hafði hánn
einnig komizt að því, að ekkert
barnanna hét Hans eða Xarl.
Sú hugsun hvarflaði að hon-
um, að til mála gæti komið fyrra
hjónaband. En hvar hafði það
átt sér stað? í hvaða öðrum bæj-
um hafði Franz Schneider dval-
ið? Frá hvaða bæ, til dæmis,
hafði hann verið kallaður í
prússneska herinn?
Það var aðeins um að ræða
einn stað, sem hægt væri að fá
svör við slíkum spurningum.
Moreton og túlkur hans héldu
til Berlínar.
Það var ekki fyrr en í lok
marzmánaðar, sem Moreton
hafði tekizt að brjótast gegnum
skriffinnskubákn nazistanna og
grafa nógu djúpt niður í skjala-
safnið í Potsdam til þess að
finna stríðsdagbækur um þátt-
töku deAnsbach riddaraliðssveit-
ar í Napoleonsstyrjöldinni. Hann
var innan við tvær klukkustund-
42 FÁLKINN
ir að komasl að því, að á árun-
um 1800- -1815 kom nafnið
Schneider aðeins einu sinni fyr-
ir í manntalslistum liðssveitar-
innar. Einhver Wilhelm Schnei-
der hafði steypzt af hestbaki og
dáið árið 1803 ...
Þetta hafði verið herra More-
ton þungt áfall. Dagbókarbrot
hans frá þessum degi endaði á
orðunum: „svo ég býst við, að
eltingaleikurinn hafi samt sem
áður verið til einskis. Ég ætla
þó að framkvæma enn eina at-
hugun á morgun. Ef hún ber
engan árangur, mun ég lýsa það
ógerlegt að tengja Hans Schnei-
der við Múhlhausen-fjölskyld-
una með nokkurri vissu, og ger-
ir það að mínu áliti allar frekari
tilraunir gagnslausar."
George sneri við blaðinu og
starði forviða á næstu síðu. Hún
var alsett tölum ... Og sú næsta
sömuleiðis, linu eftir línu. Hann
fletti í skyndi bókinni á enda.
Að frátöldum dagsetningunum
voru innfærslurnar næstu þrjá
mánuði eingöngu tölur, sem hins
vegar var raðað upp í dálka með
fimm tölum í hverjum. Herra
Moreton hafði ekki einasta aí-
ráðið að halda áfram rannsókn-
um sínum í Þýzkalandi, heldur
hafði honum fundizt nauðsyn
bera til að færa niðurstöður sín-
ar í dulmálsletur...
1 innsiglaða umslaginu fann
George snjáða ljósmynd af ung-
um manni og ungri konu, sem
sátu hlið við hlið á bekk. Konan
var holdug og á vissan hátt
falleg og gat verið þunguð. Mað-
urinn var án allra sérkenna.
Klæðaburður þeirra minnti á
tímabilið kringum 1920. Bak við
þau hafði myndasmiðurinn kom-
ið fyrir máluðu tjaldi með snævi
þöktum furutrjám. í einu horn-
inu stóð skrifað með gotnesku
letri „Johan und Ilse“. Merki
ljósmyndarans aftan á myndinni
sýndi, að hún var tekin í Zúrich.
Annað var ekki í umslaginu.
Nú kom húsvörðurinn inn með
nýjan hlaða af bögglum — og
heftiplástur á enninu. George
sneri sér aftur að starfinu við
erfðakröfurnar. En um kvöldið
tók hann innihald kassans með
sér heim í íbúð sina og gaum-
gæfði það enn betur.
Honum var nokkur vandi á
höndum. Það hafði verið mælzt
til þess, að hann rannsakaði þær
kröfur, sem borizt höfðu fyrr-
verandi fjárhaldsmanni, og ekk-
ert annað. Ef skjalakassinn hefði
ekki dottið niður og skrámað
húsvörðinn á enninu, hefði hann
sennilega ekki tekið eftir hon-
um. Honum hefði verið ýtt til
hliðar og skilinn eftir, þegar
skjalasafnið var tæmt af böggl-
um. Hann myndi hafa pælt í
gegnum erfðakröfurnar og að
því loknu vafalaust aðeins skýrt
herra Budd frá því, sem herra
Budd óskaði að heyra: að ekk-
ert væri þvi til fyrirstöðu að
láta hið opinbera taka við búinu.
Og þá hefði hann, George, verið
laus við þetta mál og getað að
launum tekið verkefni, sem
hæfði betur menntun hans. Nú
var svo að sjá, sem hann yrði
að velja á milli tveggja aðferða
til að verða sér til skammar.
Önnur var sú, að gleyma inni-
haldi kassans og hætta með þvi
á að láta herra Sistrom gera
alvarlegar skyssur. Hin var að
kvelja herra Budd með fánýtu
óráðshjali.
Háttsett stjórnmálaembætti og
járnbrautarforsetastöður virtust
afar fjarlæg þetta kvöld. Það
var komið fram yfir miðnætti,
þegar honum hugkvæmdist,
hvernig hann gæti lagt málið
fyrir herra Budd á nærgætinn
hátt.
Herra Budd tók máli Georges
með þolinmæði.
„Ég veit ekki einu sinni, hvort
Bob Moreton er á lífi ennþá,“
sagði hann gremjulega. „Að
minnsta kosti bendir þetta dul-
málsrugl á, að maðurinn hafi
verið haldinn vitfirringu á háu
stigi!"
„Leit hann út fyrir að vera
heilbrigður, þegar þér rædduð
við hann 1944, herra?"
„Það gerði hann ef til vill,
en eftir þessu að dæma, hefur
hann ekki verið það.“
„En hann hélt þó áfram rann-
sóknum sínum, herra.“
„Já, og hvað með það?“ and-
varpaði herra Budd. „Heyrið
mig nú, George, við viljum eng-
ar málaflækjur í sambandi við
þetta. Við viljum aðeins losna
við allt dótið og því fyrr, því
betra. Ég met það mikils, að þér
viljið vera nákvæmur, en álit
raunar, að þetta geti verið mjög
einfalt. Þér náið yður bara í
þýzkan túlk og komizt að því,
um hvað ljósmynduðu skjölin
fjalla, Siðan farið þér yfir bréf-
in frá því fólki, sem kallast
Schneider, og athugið, hvort
skjölin eru í nokkru sambandi
við það. Finnst yður þetta ekki
nógu heiðarlegt?" George áleit
nú, að tími væri kominn til að
hann legði fram tillögur sínar.
„Jú, herra, en það, sem ég
hafði í huga, var möguleiki á
að flýta þessu enn meira. Sjáið
þér til, ég er ekki ennþá nándar
nærri kominn að Schneider-kröf-
unum, og eftir bréfahrúgunni í
skjalasafninu að dæma, hljóta
þær að vera nálægt þrem þús-
undum. Það hefur nú þegar tek-
ið mig fjórar vikur að komast
i gegnum álíka fjölda af venju-
legum erfðakröfum. Schneider-
kröfurnar munu áreiðanlega
taka miklu lengri tíma. En ég
hef litið lauslega á þetta, og
ég hef hugboð um, að ég geti
sparað mér heilmikinn tíma, ef
ég gæti rætt þetta við herra
Moreton."
„Hvernig þá?“
„Jú, herra — ég hef farið yfir
sum skjölin frá máli Rudolfs
Schneider og þýzku stjórnarinn-
ár. Mér virtist nokkuð ljóst, að
Moreton, Greener & Cleek væru
ýmsar staðreyndir kunnar, sem
hinn aðilinn þekkti ekki. Ég
held, að þeir hafi haft áreiðan-
legar upplýsingar um, að Schnei-
der-erfingi væri enginn til á lífi."
Budd virti hann gaumgæfilega
fyrir sér.
„Eruð þér með þessu að gefa
I skyn, að Moreton hafi um sið-
ir fengið öruggar sannanir fyrir
því, að enginn erfingi væri til
og að hann og félagar hans hafi
svo haldið því leyndu til þess
að geta tekið út þóknun sína
eftir sem áður?“
„Það er ekki óhugsandi, herra.
Er það?“
„Það er hræðilegur hugsana-
gangurinn hjá ykkur, þessum
ungu mönnum!" Herra Budd
var allt i einu orðinn ástúðleg-
ur aftur. „Gott og vel, hvað legg-
ið þér til?“
„Ef við fengjum aðgang að
hinum leynilegu rannsóknarnið-
urstöðum herra Moretons, þá
hefðum við ef til vill nógan efni-
við til þess að gera óþarfa frek-
ari vinnu við allar þessar erfða-
kröfur." Herra Budd neri á sér
hökuna.
„Já — þetta er ágætis hug-
mynd, George." Hann kinkaði
kolli ákafur. „Fyrirtak. Ef sá
gamli er enn á lífi og með öll-
um mjalla, þá skuluð þér bara
reyna og vita, hvað yður verður
ágengt. Því fyrr, sem við losn-
um við þetta mál, þeim mun
betra."
„Já, herra," sagði George.
Síðdegis sama dag hringdi
einkaritari herra Budds til hans
og tjáði honum, að hann hefði
fundið núverandi heimilisfang
herra Moretons i Montclair, að
búið væri að skrifa honum í
nafni herra Budds og fara fram
á viðtal.
Tveim dögum síðar kom svar
frá frú Moreton. Hún skrifaði,
að maður hennar hefði legið
rúmfastur í tvo mánuði, en með
hliðsjón af fyrra sambandi hans
við herra Budd, vildi hann
gjarna taka á móti herra Carey,
svo fremi að heimsóknin, yrði
stutt. Herra Moreton svæfi eftir
hádegið, svo ef til vill gæti herra
Careý komið klukkan ellefu fyr-
ir hádegi á föstudag?
„Það hlýtur að vera seinni
kona hans,“ sagði herra Budd.
Á föstudágsmorgun lágði
George skjalakassann í aftur-
sætið í bílnum sinum og ók til
Montclair.
LEYNDARDÓMUR
DULMÁLSLETURSINS
Húsið var fagurlega umgirt
stórum, vel hirtum garði, og það
hvarflaði að George, að fjár-
hagsleg örlög Moreton, Greener
& Cleek hefðu ef til vill ekki
orðið jafnhræðileg og herra
Budd vildi vera láta. Það kom
í ljós, að frú Moreton var
grannvaxin fríðleikskona, nálægt
fimmtugu. Hún var hnarreist,
frjálsleg í fasi og hafði móður-
legt bros. Það virtist sennilegt,
að hún myndi hafa verið hjúkr-
unarkona herra Moretons.
„Þér eruð herra Carey, er það