Vaka - 01.11.1927, Síða 59

[vaka]
BAUGABROT.
377
þetta væri að eins draumur, og þá tók hann aftur að
hrjóta heilann um, hvers vegna Guð hefði gjörzt
maður.
Nú átti hinn heilag'i Anselm bróður einn, sem verið
hafði mikið þessa heims barn. Bar nú svo við, að þessi
bróðir hans tók þunga sótt og menn voru sendir á fund
hins heilaga Anselms i klaustri hans til þess að segja
honum þetta. Varð hann þá næsta áhyggjufullur. Oft
hafði hann áminnt bróður sinn um að bæta ráð sitt, en
án þess að það bæri nokkurn sýnilegan árangur og þvi
andvarpaði hann nú i kyrþey: Guð, gef þú bróður mín-
um aftur héilsuna, svo að hann megi sjá að sér. Ekki
fór hann þó til bróður síns, heldur tók hann nú dag og
nótt að hugsa um viðfangsefni sitt: Hvers vegna
gjörðist G:uð maður?
Þá dreymdi Anselm enn á ný, að hann væri kominn
á stað þann, er Jakob ísrael hafði séð himinstigann rísa.
Og aftur tók Anselm að ganga upp stigann upp til himna-
rikis. En hann horfði augunum til jarðar líkt og áður
af lotningu fyrir Drottni. En er hann var kominn fram
l’yrir hásætið og leit upp til þess að dásama dýrð Drott-
ins, brá honum mjög í brún. Honum sýndist ekki betur
en að bróðir sinn sæti þar. Mjög var hann þó auðmjúk-
ur á svipinn, likt og iðrandi syndari. En hinn heilagi
Ansehn varð fyrir miklum vonbrigðum, því að hann
þóttist sjá, að sér hefði skjátlazt. Þetta g a t ekki verið
himnaríki. Þá steig hann aftur niður til jarðar og tók
enn að hrjóta heilann um, h v e r s vegna Guð hel'ði
gjörzt maður. En er hann kom niður til jarðar aftur,
var einmitt verið að bera hróður hans til grafar og á
eftir kistunni gekk barn hins framliðna, seiri nú var
orðið munaðarlaust og átti engan að.
En hinn heilagi Anselmus tók barnið og fór með það
til klaustursins til þess að ala það þar upp. Og nú tók
að greiðast úr öllu fyrir honum og hann vann svo að
segja dag og nótt að hinu mikla ritverki sínu: Hví
gjörðist G u ð m a ð u r ? Dag nokkurn kom barnið
inn til hans, þar sem hann sat, rykkti í kufl hans, benti
honum út um dyrnar og vildi fá hann til þess að skoða
með sér blómin í garðinum og liljurnar á akrinum. En
þá stóð hinn heil. Anselrn upp og mælti við barnið: „Vin-
ur minn litli, þú mátt ekki trufla mig. Ég er að vinna að
hinu mikla riti mínu um, hversvegna Guð hafi gjörzt