Vaka - 01.11.1927, Blaðsíða 5

[vaka]
BÓLU-HJÁLMAR.
323
Enn var þó stund til stjóra,
stillt var nú þannig til.
Er spekinnar sólstafir sindra,
vér sjáum ei Iínuskil.
Vantaði lítt á að væri
varpað þeim krafti á glæ,
er lagt gat andlega undir sig
ísland frá jökli að sæ.
IV.
En móðir lá sjúk í sorgum
og sárum, er blæddu inn.
Eins gat hún óttast, að væri
úti um drenginn sinn.
Haldið hafði hún þó annað
hljóðlega og opinskátt.
Fólk niðr í dufti og djúpum
dreymt getur líka hátt.
En kynni sú vissa að kefja
kvöl hennar sára meins,
að hér biði óþrotleg æfi
hins ómálga, nafnlausa sveins?
Og hvort mundi huganum létta,
ef hástól hans fengi hún séð
og þyrnikórónu þétta
og þrældómsviðjarnar með?