Vikan - 10.01.1963, Blaðsíða 9

Hár maður, ljóshærður, í jakka-
fötum, kom inn í skyndingi. Hann
var móður og áhyggjufullur á svip.
„Gott kvöld, Riddle majór. Ég
heyrði það utan að mér, að hr. Ger-
vase hefði skotið sig, svo að ég
flýtti mér hingað, Snell segir mér,
að þetta sé satt. Það er ótrúlegt!
Ég get ekki trúað því!“
„Það er alveg satt. Leyfið mér að
kynna yður. Þetta er Lake höfuðs-
maður, ráðsmaður hr. Gervase á
höfuðbólinu. Hr. Hercule Poirot,
sem þér hafið sjálfsagt heyrt nefnd-
an.“
Það birti yfir andliti Lakes, eins og
honum væri þetta eins konar óvænt
ánægja.
„Hr. Hercule Poirot! Það var alveg
óskaplega gaman að fá að kynnast
yður. Að minnsta kosti. ..“ Hann
þagnaði, brosið hvarf — hann varð
áhyggjufullur og órólegur á svip.
„Það er ekkert — grunsamlegt, er
það herra?“
„Hvers vegna ætti það að vera
nokkuð grunsamlegt, eins og þér
kallið það?“ spurði lögregluforing-
inn hvasst.
„Ég á við, af því að hr. Poirot
er hér. Já, og af því að þetta virðist
vera svo ákaflega ótrúlegt!“
„Nei, nei,“ flýtti Poirot sér að
segja. Ég er ekki kominn hingað
vegna dauða hr. Gervase. Ég var
kominn hingað áður, — sem gestur.“
„Ó, einmitt það. Skrýtið, að hann
skyldi ekkert minnast á það, að
þér væruð væntanlegur, þegar við
vorum að líta yfir reikninga í dag.“
„Þér hafið oftar en einu sinni
notað orðið „ótrúlegt", Lake höfuðs-
maður,“ sagði Poirot hæglátlega.
„Eruð þér þá svo ákaflega hissa á
því, að hr. Gervase skuli fremja
sjálfsmorð?"
„Já, vissulega er ég það. Vitan-
lega var hann snargeggjaður; það
munu allir vera sammála um það.
En þrátt fyrir það, þá get ég bók-
staflega ekki ímyndað mér að hann
hafi getað hugsað sér að heimurinn
gæti staðizt án hans.“
„Já,“ sagði Poirot. „Þetta er mjög
athyglisvert." Og hann leit viður-
kenningaraugum á hinn djarfmann-
lega og gáfulega unga mann.
Riddle majór ræskti sig. „Fyrst
þér eruð kominn, Lake höfuðsmað-
ur, vilduð þér kannski fá yður sæti
„Mjög geðugur maður“,
sagði Hercule Poirot.
„Já, ágætis náungi og fær
í sinni stöðu.
Hann er hvers manns
hugljúfi“.
„Hann var ekkert dapur eða
hnugginn?"
„Nei, nei, hann virtist í bezta
skapi. Það hefur legið mjög vel á
honum einmitt um þessar mundir,
af því að hann er að rita sögu ætt-
arinnar.“
„Hvað er langt síðan hann byrj-
aði á því?“
„Hann byrjaði fyrir eitthvað sex
mánuðum."
„Var það þá, sem ungfrú Lingard
kom hingað?“
„Nei. Hún kom fyrir svona tveim
mánuðum, þegar hann hafði komizt
að raun um, að hann var ekki fær
um það sjálfur, að annast nauðsyn-
legar rannsóknir."
„Og þér teljið, að það hafi legið
vel á honum?“
„Já, alveg óskaplega! Honum
fannst raunverulega að ekkert í
heiminum skipti neinu máli annað
en fjölskylda hans.“
Allra snöggvast brá fyrir beiskju
í rödd unga mannsins.
SAKAMÁLASAGA EFTIR AGATHA CHRISTIE

4. HLllTI
SPEGILL
og svara fáeinum spurningum."
„Sjálfsagt, herra.“
Lake tók sér sæti gegnt hinum
tveimur.
„Hvenær sáuð þér hr. Gervase
síðast?“
„í dag, rétt fyrir klukkan þrjú.
Það þurfti að líta yfir nokkra reikn-
inga og ræða um nýjan leiguliða á
eitt býlið.“
„Hve lengi voruð þér hjá honum?“
„Ef til vill hálfa klukkustund."
Hugsið yður vandlefea um, og
segið mér, hvort þér tókuð eftir
nokkru óvenjulegu í fasi hans.“
Ungi maðurinn hugsaði sig um.
„Nei, það held ég varla. Það kann
að vera, að hann hafi verið í ofur-
litlum æsingi en það var ekkert
óvanalegt hjá honum.“
„Hr. Gervase hefur þá ekki, að
því er þér bezt vitið, haft neins
konar áhyggjur?“
Það leið dálítil — aðeins örlítil —
stund áður en Lake höfuðsmaður
svaraði.
„Nei.“
Skyndilega skaut Poirot fram
spurningu:
„Þér haldið ekki, að hr. Gervase
hafi haft neinar áhyggjur vegna
dóttur sinnar?"
„Dóttur sinnar?“
„Já, ég sagði það.“
„Ekki svo ég vissi til,“ sagði ungi
maðurinn ofurlítið þrjózkulega.
Poirot sagði ekki meira.
„Jæja, þakka yður fyrir, Lake.
Þér vilduð kannski hinkra svolítið
við, ef ég kynni að þurfa að spyrja
yður einhvers.“
„Að sjálfsögðu, herra.“ IJann
reis á fætur. „Get ég gert nokkuð?“
„Já, þér gætuð sent brytann
hingað. Og kannski þér vilduð kom-
ast eftir því fyrir mig, hvernig frú
Chevenix-Gore líður, og hvort ég
gæti fengið að tala við hana fáein
orð núna, eða hvort hún sé of illa
fyrir kölluð.“
Ungi maðurinn kinkaði kolli og
gekk út hröðum og ákveðnum
skrefum.
„Mjög geðugur rnaður," sagði
Hercule Poirot.
„Já, ágætis náungi og fær í sinni
stöðu. Hann er hvers manns hug-
ljúfi.“
FIMMTI KAFLI.
„Fáið yður sæti Snell," sagði
Riddle majór vingjarnlega. Ég þarf
að spyrja yður heilmargra spurn-
inga, og ég býst við, að þetta hafi
verið mikið áfall fyrir yður.“
„Já, herra, það hefur það vissulega
verið. Þakka yður fyrir, herra.“
Snell settist svo hæversklega, að
hann hefði í rauninni alveg eins
getað haldið áfram að standa.
„Þér hafið verið hér nokkuð lengi,
er ekki svo?“
„Sextán ár, herra, alltaf síðan hr.
Gervase — ja — settist að hér, ef
ég má svo segja.“
„Ó, já, auðvitað, húsbóndi yðar
ferðaðist mikið um ævina.“
„Já, herra. Hann fór í leiðangur
til norðurheimskautsins og margra
annara merkilegra staða.“
„Og getið þér nú sagt mér, Snell,
hvenær þér sáuð húsbónda yðar
síðast í kvöld?“
Framhald á hls. 4(i
VIKAN 9