Vikan - 10.01.1963, Qupperneq 20

LEYNILÖGREGLUSAGA
EFTIR OLLE URNELL
Á hverjum degi, rétt áður en
búðinni var lokað, var David Melk-
er vanur að fara inn í litla her-
bergið inn af búðinni og fá sér
tebolla. Þegar hann hafði fundið
góða hljómlistarútsendingu í út-
varpinu, settist hann í hæginda-
stóiinn og hvíldi sig.
Hann brá ekki út af vananum
þennan miðvikudag.
Hann hvíldist við að hlusta á
hljómlist. Þessi einverustund í
hálfrokknu herberginu var dýr-
mætasta stund dagsins. Gömlu
meistararnir voru vinir hans, en
liann liafði líka ánægju af yngri
tónverkum.
Mennirnir breyttust og lifið sjáll't
tók ótal breytingum, og tónlistin,
sem var spegilmynd lífsins, hlaut
því einnig að breytast. Hann and-
varpaði og sneri hnöppunum á út-
varpinu. Miðvikudagur var róleg-
asti dagur vikunnar. Af einhverjum
ástæðum var minna keypt af klukk-
um þann dag en aðra, og kannski
lá sama ástæðan að baki því, að
gamlar klukkur virtust ekki þurfa
viðgerðar við á þeim dcgi.
Hann heyrði ekki tifið i öllum
klukkunum sínum. Þetta örlagaríka
tif, sem sýndi að tapað augnablik
kemur aldrei aftur og að dauðinn
nálgast hröðum skrefum. Þetta
hljóð var orðinn hluti af sjálfum
honum.
En hann bar enga virðingu fyrir
þessum tímamælum.
Það var ekki liægt að mæla tím-
ann á þann hátt. Eitt augnablik gat
verið sem eilífð — eða að minnsta
kosti eins og heilt líf. Það voru
viðburðirnir — og minningin um
þá — sem voru mælikvarði á tím-
ann.
Síðasta árið með Carolu var
miklu lengra en tuttugu árin þar
á undan.
Skyndilega hljómuðu máttugir
tónar út í lierbergið, eins og
straumur af sársauka og ástriðu.
Hann ldustaði undrandi. Hvílik
tjáning, hvílík nekt sálarinnar, sem
lýsti sér í þessum tónum. Ilann
hafði aldrei heyrt þetta verk fyrr.
En það var enginn vafi á því, að
þetta var verlc mikils tónskálds.
■Hann óskaði innilega, að Carola
væri Jijá honum. Hún skildi tón-
list, þó að liún væri ung. En það
Lítil hreyfing handleggs og vonbrigði
í augum, urðu til þess að skarpskyggn
leynilögreglumaður fann glæpamanninn.
var ekki fyrr en á laugardag, sem
lnin var vænlanleg aftur úr heim-
sókn sinni til næstu borgar.
Carola hafði gefið honum lífið
aftur.
Þegar Carola kom inn í líf hans,.
hafði hræðsla hans við einmana-
leikann horfið, óttinn við ellina
og dauðann vikið. Ilún hafði gefið
honum hluta af sinni eigin æslcu.
Hann vissi að fólk hélt þvi fram,
að liún hefði tekið lionum vegna
peninganna. Hann var sextiu og
þriggja ára, en lnin aðeins tuttugu
og fimin. En liann var viss um að
það var ekki rétt. Svo fölsk gat
20 VIKAN