Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 16

ilillil
'<
■■W/^
y:

Þegar hann vaknaði, var allt hvítt. Undurhvítt.
Það var einhver undarlegur drungi yfir höfði hans,
svo að hann lokaði augunum, mókti. Eins og í fjarska heyrði
hann nokkra brotna tóna, flaututóna, hvella, sundurlausa, sem
reyndu að tengjast og sameinast í laginu Au Clair de la Lune.

Þegar hann vaknaði, var allt svart. Hann lokaði
augunum, reyndi að venjast hljóðunum í kringum sig. Einhvers
staðar langt í burtu heyrði hann í sporvagni. Það var rigning,
og maðurinn við hlið hans dró þungt andann, hálfhraut.
Maðurinn! Þegar hann opnaði augun til að gæta
jað því, hver þessi maður væri, brá blárri slikju á herbergið,
síðan rauðri.
Hann reyndi að rísa upp, teygja úr sér. Hann var
fölur og ungur, skelfilega ungur, og einn.
Líklega hef ég ekki verið fyllilega með sjálfum
mér, þegar ég vaknaði hérna á sjúkrahúsinu í nótt.
Ég sá í sífellu fyrir mér liti og glæringar. En hér
er allt hvítt. Ég veit ekki enn, hvað kom fyrir mig,
en ég er allur reifaður og stirður og sár.
Það var hátt til lofts í litla hvíta herberginu með
litla glugganum, sem vissi út í blámann, blámann, sem dansaði
í regndropunum, þegar þeir hlykkjuðust niður kalda rúðuna.
Hann hafði legið þarna við gluggann, naumast með
rænu, alla nóttina, og þegar hann loks opnaði augun í morgun-
sárið, var hann einn. Hvítklædda fólkið, sem stöku sinnum leit
inn til hans, þögult, virtist eiga stutt eftir ólifað, því lá svo á.
Og enginn sinnti honum. Hann lá lengi og starði á regndropana
aleinn í ókunnu landi.
og hann var einn,
Andardráttur. Ég man eftir andardrætti í nótt. Þetta
var gamall maður. Það hafði einhvern veginn korrað
í honum, þessum gamla manni.
Eigandi andardráttarins hafði komið inn um nónbil.
—----------m -** s

: