Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 28

Hann hljóp yfir götuna og í gegn-
um skóginn að kofum Israelsmanna
og ruddist inn í þá alla. Hann var
svo afmyndaður af reiði, að eng-
inn vogaði að reyna að stanza hann.
Hann hélt áfram að leita i allri ný-
lendunni i marga klukkutima. Hann
hótaði, bölvaði og hrinti síðskeggj-
unum fram og til baka í tilraun til
að koma siagsmálum af stað, en á-
rangurslaust. Hann gat ekki fengið
neina útrás fyrir reiði sína á þann
hátt. Allir sýndu honum þöglan mót-
þróa. Hann varð ekkert var við dæt-
ur sínar — og sá engin merki um
Ben Purnell.
Hann kom aftur næsta dag og
daginn þar á eftir. Hann var í marg-
ar vikur í Benton Harbor og kom
á óliklegustu tímum út i nýlenduna,
stundum um miðja nótt, til þess að
reyna að finna dætur sínar og til
að koma spámanninum að' óvörum
— með byssunni. Loks sneri hann
sér til yfirvaldanna, en þau voru
undarlega ófús á að skipta sér nokk-
uð af málum ísraelsmanna.
„Ef dóttir yðar, Cleatus, kýs að
eiga heima hjá giftri systur sinni,
getum við engin áhrif haft á það“
sögðu þeir við hann. „Við vitum ekki
til hvers þér ætlizt, en þér hafið
ekki séð dætur yðar lengi. Fólkið
hefur sagt yður, að þær séu í trú-
boðsferð — þar að auki hafa þær
sagt yður sjálfar, að þær vilji ekki
fara úr ísraelssöfnuðinum. Og þó að
konan yðar hafi dáið þar úr lungna-
hólgu, vitum við ekki hvað fyrir
yður vakir! Auðvitað er það sorg-
legt, en fólk deyr alls staðar úr
lungnabólgu. Þér verðið að gera
yður ljóst, að þetta fólk hefur sama
rétt og aðrir til að trúa hverju sem
það vill og iifa eftir því.“
Richard Wade, sem hafði mætt
ýmsu um dagana, varð nú að viður-
kenna, að hann hafði verið sigrað-
ur — sigraður af þessum undarlega
hópi, sem engum lögum hlýddi og
neitaði að bérjast. Stuttu siðar fór
Iiann aftur til Indiana og tók Doro-
thy og Hayden með sér.
Það var ekki fyrr en seytján ár-
um seinna, að hann frétti hvar Ben
Purnell hafði falið sig. Þá sat hann
í réttarsalnum og hlustaði á réttar-
höldin, vitnishurði annarra og fram-
hurð sjálfs síns — og þá kom í Ijós,
að Ben hafði verið í tjaldi ísraels-
manna á lieimssýningunni i Chicago.
Esther Johnson og Hazel Ruth
voru aðeins tvær af tugum og jafn-
vel hundruðum stúlkna, sem búið
höfðu í herbergjunum á annarri hæð
í Shiloh. Saga þeirra var aðeins
nokkrir þræðir úr liinum marg-
breytilega vefnaði, sem myndaði líf
og valdaferil Bens Purnell. En ef
hann hefði verið sá spámaður, sem
hann þóttist vera, hefði hann átt
að sjá fram i tímann. Þá hefði hann
átt að kasta Esther fyrir borð, dag-
inn sem hann hélt henni út fyrir
borðstokkinn á Rising Sun, og þá
hefði hann átt að láta Hazel Ruth
vera kyrra í kofanum hjá móður
sinni. Því að þessar stúlkur áttu
eftir að valda honum meiri erfið-
leikum en allar aðrar stúlkur
kvennabúrsins.
II. kafli.
Það var ekki eingöngu ógnun fyrr-
verandi lögreglustjórans í Wichita,
sem varð til þess að Ben Purnell
fór huldu höfði 1910. Mrs. Lulu
Baushke, kona annars bróðurins,
sem upphaflega hafði fengið Benja-
mín konung til Benton Harbor, hafði
komizt að þeirri niðurstöðu, að
meira að segja loforð um eilíft líf
gæti ekki verið þess virði að kingja
öllu orðalaust. Henni fannst erfitt
að sætta sig við það, að Ben launaði
þeim hjálpina með því að tæla
Harriet dóttur þeirra. Hún átti í
harðri sennu við hónda sinn, sagði
sig úr söfnuðinum og yfirgaf ný-
lenduna fokreið. En skyndilega
barst Ben það til eyrna, að hún væri
komin aftur og ætlaði sér að sækja
dóttur sína.
Harriet var eftirlæti hans og hann
vildi ekki af frjálsum vilja missa
hana. Hann lét Esther Johnson koma
einni giftingunni enn í kring og sýna
móðurinni vottorðið þegar hún kom
í IIús Davíðs. Henni var tilkynnt, að
héðan af hefði hún engan yfirráða-
rétt yfir dóttur sinni, en hún sætti
sig ekki við það. Hún ákærði Ben
fyrir siðferðisbrot og lieimtaði að
hann væri tekinn fastur. Sjöundi
sendihoðinn flýði þá til Kanada.
En stúlkur eins og Esther John-
son, Cora Mooney og Mary drottn-
ing voru í engum vandræðum með
að afstýra þessari hættu. Þær létu
hinn unga eiginmann Harriet, játa
á sig að Iiafa brotið lireinleikalög-
in með konu sinni, þó að hann hefði
aldrei séð hana fyrr en við gifting-
una. Vopnaðar þessari játningu og
svardaga Harriet um að konungur-
inn hefði aldrei snert sig, gengu þær
á fund yfirvaldanna og fengu málið
dregið til haka. Himneski sendihoð-
inn gat því snúið aftur til þegna
sinna og afsakað fjarveru sína með
tilvitnunum úr biblíunni, þar sem
lýst var hvernig Kristur liafði oft
þurft að flýja óvini sína.
En þessi tvö mál voru ekki þau
fyrstu, sem opnuðu gættina fyrir al-
menning að þvi, sem fram fór í
Shiloh. Tveimur áður áður hafði
maður að nafni Harry Williams
komizt á snoðir um kvennabúr kon-
ungsins og liafði rokið burt úr ný-
lendunni. Hann hafði æst borgar-
búa upp í taumlausa reiði og geng-
izt fyrir göngu til Shiloh með grjót-
kasti á húsið. Lögreglan hafði skor-
hi í leikinn og tvístrað mannfjöld-
anum, en síðan hafði Ben komið
fyrir hlöðnum byssum hér og þar
í húsinu. lín hann treysti fáum til
að nota þær og hafði því fengið
flestum kylfur til að nota ef á ]>yrfti
að halda.
En þetta voru aðeins bráðabirgða
ráðstafanir, og það var Ben full
ljóst. Það, sem söfnuðurinn þurfti
með, var velvilji borgaranna í Ben-
ton Harbor. Og eins og við var að
búast af honum, fann hann ráð við
því, og það ráð gaf meira að segja
góðan hagnað.
Hús Daviðs var orðið að stað,
sem ferðamenn höfðu áliuga á að
skoða. Fólk kom oft langar leiðir
til að sjá þetta þjóðfélag síðhærðu
ofsatrúarmannanna. Ben hafði ekki
verið vel við ])að og hafði annað
hvort látið, sem hann tæki ekki eftir
2g — vikan 9. tbl.