Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 17

Þetta var gamall maður, lotinn, eins og kúgaður, eins og hann
hefði borið einhverja byrði á bakinu öll þessi ár, sem búin voru
að meitla sig inn í andlit hans. Hann hafði staulazt upp í rúmið,
þver og þegjandalegur, gefið unga manninum hornauga, snúið
sér undan og dæst.
Þegar tók að rökkva, dró gamli maðurinn upp litla
flautu. Hann nostraði lengi við þessa flautu, áður en hann blés
fyrstu tónana, þunna, skræka tóna, slitrótta. Au Clair de la Lune.
Aftur. Og aftur. Hann bara lá þarna, gamall einræningur, og
spilaði á flautuna sína. Au Clair de la Lune.
Glugginn er smám saman að lifna við. í fyrstu mótar
rétt fyrir borgarljósunum úti í rigningunni, en nú eru Ijósin
skær og lifandi. Og hvíta herbergið ljómar nú í birtunni frá
borginni.
Það var þetta, sem ég sá í nótt. Tvö ljósaskilti,
auglýsingar, sem kvikna og slokkna á víxl. Annað
skiltið blátt, hitt rautt. „Nescafé" og „Beauvais".
„Nescafé" tvisvar, snöggt, blátt. „Beauvais" einu
sinni, ögn lengur, rautt.
Það er þægileg tilbreytni í að horfa á þessi björtu
skilti úti í myrkrinu.
Mér líður vel, ef ég hreyfi mig lítið. Gamli mað-
urinn tekur öðru hvoru upp flautuna sína og spilar.
Aldrei annað en Au Clair de la Lune. Hann kann
líklega ekki annað, gamli maðurinn. Enn talar hann
ekki, bara andar djúpt, stynur stundum, og spilar.
Flaututónarnir hverfa út í nóttina. Enn liggur hann
einn, aleinn ásamt andardrætti annars manns, horfir eins og
annars hugar á skiltin, rauð, blá, hlustar á veikan kliðinn frá
umferðinni niðri á götunni, bjölluhljóminn frá sporvagninum.
Einn, aleinn og ungur í ókunnu landi.
Ég er höfuðkúpubrotinn og eitthvað skaddaður í
mjöðminni. Læknirinn var að fara. Þurr, sviplaus
og grár. Og ópersónulegur, eins og hann væri að
tala við stein og steinninn væri ég. Líklega orðinn
kaldur og miskunnarlaus, og enginn láir honum það,
gömlum lækni.
Gamli maðurinn í rúminu við hliðina á mér talar
enn ekki. Ég heýri aðeins í honum hrjúfan, sorg-
mæddan róminn, þegar hann barmar sér við hvít-
klædda fólkið, sem kemur hingað allt of sjaldan.
Nóttin er komin. Stundum heyrir hann raddir neðan
frá götunni, raddir, sem hlæja, hlæja og hverfa út í myrkrið.
Hann liggur og starir út um gluggann. Lítið kvöldfiðrildi flögrar
framhjá glugganum, baðað í mjúku ljósinu frá rauða skiltinu,
„Beauvais“. Ómarnir frá flautu gamla mannsins syngja enn í
eyrum hans og blandast veikum niðinum neðan frá götunni.
Au Clair de la Lune.
Ég get ekki sofnað. Ég ligg og móki. Þó er erfitt
að hafa augun af þessum skiltum. Þetta bláa -er
fallegra, „Nescafé“. Það er ofurlítið minna, en fal-
legra, formfastara. Það varpar svo einkennilega
kælandi, blárri Ijósaslikju á hvítt herbergið.
Ég er feginn því, að gamli maðurinn skuli vera
sofnaður. Þótt láti hátt í honum. Maður verður hálf-
leiður á þessu lagi hans. Au Clair de la Lune.
Framhald á bls. 43.
Gamli maðurinn talar ekkert. Ég reyndi tvisvar að
tala við hann, en hann anzaði mér engu. Það lætur
hátt í honum, þegar hann andar. Eins og rollu.
Ég hef ekkert að gera. Veit ekki, hvað kom fyrir,
hvað ég verð hérna lengi. Ég er allur reifaður á höfð-
inu, allur stirður og hálfvankaður. Ég ligg bara og
horfi út um gluggann. Það er rigning.
Skyldi hann ekki kunna annað lag, gamli maðurinn?
Enn talar hann ekki. Bara liggur þarna og dæsir,
þegar hann er ekki að spila á flautuna sína. En ég
læt þetta ekki angra mig, þetta korr í karlinum, ég
heyri það oft ekki, eins og fossnið.