Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 49

Heildsölubirgðir: Ö. VALDEMARSSON OG HIRST H.F. Sími 38062.
bonnie
um hvað í böggli þessum væri. En
það var annað, sem framburður
þessa vitnis afhjúpaði — að hinn
meðákærði hafði verið staddur í
veitingahúsi Ohnhausen ekkjufrúar
umrædda nótt. Kern hafði verið
barþjónn þar um nokkurt skeið.
Svo var að heyra sem hann legði
hatur á hinn meðákærða. Og hann
mundi greinilega þessa nótt, þar eð
honum hafði verið vikið úr starf-
inu daginn eftir.
Þegar hinn meðákærði hafði verið
yfirheyrður í þaula, viðurkenndi
hann að upplýsingarnar væru rétt-
ar -— hann hefði verið staddur í
þessu veitingahúsi umrædda nótt.
Böggullinn, sem vitnið nefndi, hefði
haft inni að halda meðul, sem hann
hafði fengið handa móður sinni fyr-
ir milligöngu sjúkrasamlagsins. Vin-
ur hans einn hafði boðið honum
hressingu með sér í veitingahúsinu,
áður en hann fór út í garðinn til að
sofa þar af nóttina.
„Og er sá vinur yðar kannski líka
farinn til Wittenburg?“ spurði sak-
sóknarinn háðslega. Droste dómara
varð litið á bréfið frá vitninu; hann
hafði óafvitandi teiknað á það vín-
þrúgukassa. Hann gaf þvottakonunni
gætur, sem hafði nú vaknað af sljó-
leika sínum. Það fóru sársaukakipp-
ir um andlit henni og hún þrýsti
höndunum fast að þykkt sinni, eins
og hún liði sárar kvalir. Vonandi
fæðir hún ekki barnið hérna í rétt-
arsalnum, hugsaði Droste dómari.
Það lá eitthvað í loftinu, sem ekki
var unnt að átta sig á.
Klukkan var yfir fjögur, Droste
dómari frestaði réttarhöldunum til
næsta dags.
„Hin ákærða er miður sín af
þreytu,“ sagði hann við blaðamenn-
ina. „Við ljúkum réttarhöldunum á
morgun.“
Hann gerði sér grein fyrir því með
nokurri andúð, að hann var farinn
að taka sér réttarmálfarið í munn
hversdagslega. Hann unni öllu því,
sem fagurt var og bar af — bókum,
tónlist, hinum ósjálfbjarga yndis-
leik konu sinnar. Honum varð litið
þangað sem þvottakonan sat og
starði í gaupnir sér, eins og hún vissi
hvorki í þennan heim né annan.
Lögregluþjónninn varð að taka þétt-
ingsfast í öxl henni til að gera henni
ljóst að réttarhöldunum væri lokið
að sinni og að hún ætti að halda
til klefa síns. Áhorfendurnir þyrpt-
ust út, eins og að lokinni leiksýn-
ingu, sem ekki hafði reynzt eiga
það skilið, að leikendunum væri
þökkuð frammistaðan.
Droste varð hinn ánægðasti, er
hann hitti Maríönnu fyrir þegar
heim kom. Það var sterkur blóm-
kálsdaunn á ganginum eins og vant
var, Veronika hafði enn einu sinni
gleymt að loka eldhúsdyrunum.
Maríanna var kát og hávær. Sagði
hverja skopsöguna af annarri, sem
hún samdi jafnóðum, og lagði í
munn hinum og þessum kunnum
persónum. Droste hló svo að hann
fékk verk í sinn viðkvæma háls,
og steikin var með alltof sterku
kryddbragði fyrir hann. Hann virti
Evelyn fyrir sér; hann hafði grun
um að annaðhvort tæki hún alls
ekki eftir þessum bráðsnjöllu sög-
um Maríönnu, eða þá að hún skildi
ekki skopið í þeim. Það vottaði fyrir
roða í vöngum hennar og undir aug-
unum voru bláleitir skuggar, eins
og hún átti vanda til þegar hún
gekk með barni. Droste var fagur-
keri; það voru þessi samræmdu og
ljúflegu atriði, sem hrifu hann á
hvaða sviði sem var. Pastoralen.
Landslagsmálverk eftir Corot. Augu
Evelyns, hinar fíngerðu og allt of
veikbyggðu axlir hennar ...
Hann var að því kominn að bjóða
þeim með sér í kvikmyndahúsið,
þegar þær tilkynntu honum, að þær
væru í þann veginn að leggja af
stað til Geltow, þar sem þær ætluðu
að dveljast yfir helgina. Fyrst í stað
varð hann fyrir nokkrum vonbrigð-
um. Hann hefði gjarna viljað njóta
lengur samvista við Maríönnu; fara
þess á leit við hana að hún yrði
viðstödd réttarhöldin daginn eftir.
En um leið varð hann því feginn
að eiga næðisstundir framundan.
Hann hafði fundið það óljóst á sér,
að það gæti breytt viðhorfinu, þeg-
ar hinn meðákærði hafði þannig allt
í einu orðið uppvís að röngum fram-
burði, og um leið því að hafa skrökv-
að að konu sinni, svo að Droste kom
það vel að geta hugsað málið í ró
og næði.
Maríanna sat enn og rabbaði við
hann, á meðan Evelyn ferðbjó sig.
Og hann notaði tímann til að segja
henni frá því er gerzt hafði í réttar-
salnum.
„Ég er að hugsa um að athuga
þessa ekkjufrú nánar,“ sagði Marí-
anna að lokum.
„Því þá það?“ spurði Droste.
Maríanna þagði um hríð, svaraði
honum síðan út í hött. „Þú ert ekki
sérlega slunginn sálfræðingur,
Bússí,“ sagði hún. Það var ekki laust
við að háðshreimur væri í röddinni.
En hún hafði, aldrei þessu vant,
kallað hann gælunafninu frá því í
gamla daga, og allt í einu fann hann
vakna hjá sér löngun til að snerta
hana, finna hörund hennar með
gómum sínum.
„Hvað áttu við með því?“ spurði
hann heimskulega.
„Þú ert einn af þeim fáu, ham-
ingjusömu mönnum, sem ekki vita
hvað afbrýðisemi er,“ sagði hún og
horfði hugsandi á hann nokkur
andartök. Og áður en henni gafst
tóm til að skýra nánara frá því hvað
hún ætti við, birtist Evelyn ferð-
búin í dyrunum. Það leyndi sér ekki
að hún var í nokkru uppnámi, og
hann gat ekki að sér gert að brosa;
VIKAN 9. tbl. —