Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 40

Dura-Gloss varaliturinn heldur sínum upprunalega litblæ -
Fullkomnið snyrtingu yðar með Dura-Gloss varalit - og hinu sterka djúpgljáandi
Dura-Gloss naglalakki. - Hvorutveggja fáanlegt í 18 tízkulitum, sem gefa yður ó-
takmarkaða möguleika til fjölbreytni.
HALLDÓR JÓNSSON HEILOVERZLi Ilafnarstræti 18 - Símar 12586 og 23995
Horft út um glugga.
Framhald af bls. 23.
ástríkur og nærgætinn. Aftur á
móti má hann ekki vera góðmenni
um of, því að það misnotar fólk
sér alltaf. Ég veit það, þvi megið
þér trúa. Veit það af reynslunni.
Ég var sjálfur góðmenni — fyrst
í stað. En það kom mér ekki að
neinu haldi, svo að ég lagði góð-
mennskuna á hilluna. Eftir það fór
mér að ganga allt betur. Vitanlega
hef ég misreiknað hlutina á stund-
um —■ og þá hef ég orðið að greiða
þau mistök fullu verði. Það er vist
um það. Ef til vill getur maður ekki
gert alvarlegri mistök í lifinu en
að ana út í vanhugsað hjónaband.
Maður verður að kynna sér það
áður, að minnsta kosti eins vel og
unnt er, hvernig sú manneskja sé
í rauninni innréttuð, sem maður
hyggst ganga í það tjóður með. En
það hafið þér vitanlega þegar
kynnt yður gaumgæfilega . . .
— Já, og hann er dásamlegur
maður. Þér getið ekki gert yður
það í hugarlund, herra Bauman, þvi
að í rauninni hafið þér ekki kynnzt
honum neitt að ráði, en ef þér eig-
ið það eftir, þá . . . Hún þagnaði
og beit á vörina. Nei, nú hef ég
sagt meira en ég ætlaði mér . . .
— Þetta er þá einhver, sem ég
kannast við, sagði Jacob. Það er
óneitanlega gaman að hey.ra. Er
þetta kannski einhver af vinum
mínum?
— Nei, nei. Og ég ætlaði mér
alls ekki að . . .
— Þó ekki Holmes læknir?
— Nei, Hann . . .
-—• Er það kannski einhver af
starfsmönnum mínum? Charles
yfirþjónn kannski? Nei, það getur
ekki átt sér stað. Því skal ég aldrei
trúa, að þér getið orðið ástfangin
af manni eins og Charles. Finnst
yður hann ekki alltof stórbokka-
legur og upp með sér?
— Já, sannarlega, svaraði stúlk-
an vandlæti'ngarrómi. Hún virðist
líta á sig eins og . . . ég veit svei-
mér ekki hvað hann heldur að hann
sé, maðurinn. Og svo er hann kald-
ur og tilfinningalaus eins og fryst-
ur þorskur.
Jacob hló.
— Það er þó hverju orði sann-
ara, sagði hann. En hver getur það
þá verið?
—• Nú eruð þér að striða mér,
herra Bauman, sagði stúlkan. Þér
vitið það ósköp vel, að það er Vic-
tor, bílstjórinn yðar. Ég vona að
yður sé það ekki á neinn liátt á
móti skapi? Ég hefði kannski átt
að segja yður fyrr frá þessu, en . . .
en ég kom mér ekki . . .
Það var drepið létt á dyr, og þau
felldu niður talið. Dyrnar opnuð-
ustogfrú Baumankominn. Hún var
ákaflega fögur, rauðhærð, og svo
ungleg að hún virtist ekki nema
um tvítugt, þótt hún væri komin að
þrítugu, þar scm hún gekk um í
ljósgulri peysu og aðskornum síð-
brókum.
— Góðan dag, bæði tvö, sagði
hún glaðlega. Nei, fyrir alla muni
sitjið kyrr, sagði hún við ungu
hjúkrunarkonuna; hvernig líður
sjúklingnum okkar í dag?
•—• Bölvanlega, svaraði Jacob.
Eiginkona hans unga hló með
uppgerðar innileik og klappaði
honum á vangann. Svafstu vel i
nótt?
— Nei.
— Er hann ekki hlátt áfram
hræðilegur? sagði hún við ungu
stúlkuna. Ég skil alls ckki livernig
þér getið afborið hann.
— Hún gerir það peningana
vegna. Öldungis eins og þú.
Frúin hló, en það var eins og
hún ætti dálitið erfitt með það.
— Hann er eins og krakki, finnst
yður það ekki? spurði hún hjúkr-
unarkonuna enn. Hel'ur hann tek-
ið inn gulu töflurnar?
— Já, svaraði Jacob.
—• Nei, sagði hjúkrunarkonan og
leit á klukkuna. Er klukkan orðin
tíu . . . já sveimér þá . . .
— Hún er tíu mínútur yfir tiu,
svaraði unga frúin kuldalega. En
ég skal sjá um þetta. Hún skrúf-
aði lokið af stauk, sem stóð á borð-
inu við rekkju eiginmannsins. Síð-
an hellti hún vatni úr silfurbrúsa
í glas. Gaptu nú . . .
En Jacob sneri sér undan.
— Enn hef ég mátt til að ann-
ast þetta sjálfur, sagði hann. Og
það væri synd að segja, að þú
minnir inann á lijúkrunarkonu.
Hvert ertu eiginlega að fara i þess-
um skólastelpubúningi?
•—• Ég ætla bara að skreppa í
borgina og kaupa svolítið.
— Victor bíður með bílinn, sagðí
hjúkrunarkonan unga. Hann gljáði
liann allan og fágaði, svo liann lít-
ur út eins og hann væri splunku-
nýr.
— Það ætla ég líka að vona,
svaraði frúin þyrkingslega.
— Ef hann ljómar ekki nægilega,
þá skaltu fyrir alla muni ekki hika
við að kaupa nýjan i leiðinni, elsk-
an, sagði Jacob dálítið meinlega.
— Mér hefur meir en dottið það
í hug, sagði hún. En ég var að
hugsa um að láta það biða þangað
til þú kemst á fætur aftur. Þá kaup-
um við okkur lítinn, tveggja sæta
sportbíl og ökum í honum langar
leiðir; hara við tvö . . .
—• Mikið hlakka ég til, svaraði
Jacob.
—- En veðrið dásamlegt, sagði
frúin. — Ilvers vegna læturðu
Charles ekki opna gluggana?
— Vegna þess að ég kæri mig
ekki um að deyja úr ofkælingu,
svaraði Jacob. En ég þakka þér
fyrir uppástunguna, engu að sið-
ur . . .“
Frúin hrosti Ijúft, lagði vísifing-
ur fyrst á vör sér og síðan á enni
honurn.
— f rauninni áttu ekki þennan
kveðjukoss skilið, sagði hún. Ef
hann verður svona í skapinu, syst-
ir, skuluð þér láta sem þéf* heyrið
hann hvorki né sjáið. Það er hon-
um ekki nema mátulegt, þegar
hann hagar sér svona . . . Ég kem
snemma hcim aftur, hætti lnin við
og sneri sér að Jacob.
—- Ágætt. Ætli ég verði ekki
heima þegar þú kemur.
— Jæja, verið þið sæl, bæði tvö,
sagði frúin og fór.
—- Já, hún er falleg hvar sem á
hana er litið, andvarpaði hjúkrun-
arkonan. — Það vildi ég, að ég
hefði efni á að kaupa mér svona
nærskornar síðbrækur.
—• Haldið þér að mannsefninu
yðar kynni ekki að þykja það helzt
til eggjandi búningur? spurði
Jacob.
— Hann mundi ekki hafa neitt
við það að athuga. Hann finnur
ekki til afbrýðisemi; segist vera
stoltur af mér, þegar aðrir karlmenn
elti mig með augunum.
— En hvað um yður? Hvernig
verður yður við, þegar hann eltir
aðrar stúlkur með augunum?
Hjúkrunarkonan unga roðnaði
dálítið.
— Það hefur ekki nein álirif á mig.
Aftur á móti kann ég því illa, þegar
ar aðrar stúlkur elta hann á rönd-
um. Það er blátt áfram skömm að
því, hvernig þær geta látið, sumar
liverjar. Við Victor skruppum í
næturldúbb hérna um daginn . . .
Jacob kinkaði kolli og horfði út
um gluggann. Eiginkona hans gekk
nú yfir grasflötina yfir að bil-
geymslunni. Hún var harla ólik
systur Frances í göngulagi og öll-
um hreyfingum — gekk hægt og
letilega og vaggaði lendum og sitj-
anda í aðskornum brókunum. Það
var eins og hún vildi geyma orku
sina þar til á reyndi.
—• Og þar konmmst við i kast við
eina slika, hélt hjúkrunarkonan
áfrain máli sinu. -— Hún var
hræðileg i alla staði; andlitið svo
ósmekklega málað, að manni bauð
við . . .
Jacob hlýddi á frásögn hennar
annars bugar, og borfði enn á
eftir konu sinni, sem stóð nú lijá
bílnum og ræddi við bilstjórann.
Jacob sá að hún hló svo dátt að
einhverju, sem hann sagði, að
skein í hvítar tennurnar. Og Vic-
tor stóð með annan fótinn uppi á
liöggslá bilsins, krosslagði vöðva-
mikla og stælta armana á barmi
sér, hallaði sér nokkuð að henni
og hló líka.
— Vitanlega var hún druklcin i
þokkabót. Og þarna kom hún æð-
andi að borðinu, þar sem við sát-
um, og svo var hún blygðunarlaus
og óskammfeilin, að hún settist á
hnén á Victor og tók að kyssa hann
og sleikja, beint fyrir framan mig.
Ekki gat hún vitað ncma ég væri
konan hans . . .
— Og hvað tók Victor til bragðs?
spurði Jac.ob og sneri sér að stúlk-
unni.
— Hann . . . ekkert. Hvað gat
— VIKAN 9. tbl.