Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 20

9.
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Hann liaföi gcngið frá nauðsyn-
legum plöggum í skjalatösku sína
og var i þann veginn að kveðja og
halda af stað til vinnu sinnar, og
morgunninn virtist ekki æt-Ia að
verða öðrum morgnum frábrugð-
inn í neinu, þegar friðsæld hans
var allt í einu rofin af óvæntri
símahringingu. Veronika svaraði,
og andrá síðar kom luin inn í dag-
stofuna og hafði „sett upp svip,“
eins og Evelyn komst að orði. Ver-
onika var lialdin stöðugri tor-
tryggni í garð þeirra lijóna. Áður
hafði hún nefnilega eingöngu ver-
ið i vist tijá „fínu“ fólki — og
hún var ekki öldungis viss um
hvorl þessir núverandi húsbænd-
ur sínir væru sér í rauninni sam-
boðnir. Hún hengdi hatt sinn á
hverl minnsta atriði, sem á ein-
hvern hátt gat orðið til að styrkja
þennan grun.
„Þeir í gasstöðinni voru að
hringja,“ tilkynnti liún. „Það verð-
ur lokað fyrir gasið fyrarvaralaust,
verði reikningurinn ekki greiddur
þegar i stað . . .“
„Hamingjan hjálpi oss,“ varð
Droste I'andsyfirréttardómara að
orði. „Er ekki enn búið að senda
greiðsluna.. .“
Veronika virti liann fyrir sér
með svipaðri fyrirlitningu og
hann væri innbrotsþjófur, sem
reyndi að laumast á brott eftir að
vera staðinn að verki. Svo skellti
hún liurð að stöfum á eftir sér, en
Droste fór að leita að gasreikn-
ingnuin og fann liann auðvitað
liggjandi á skrifborðinu. Sem
snöggvast varð lionum svo gramt
i geði að hann vatt sér inn i
svefnherbergið og vakti Evelyn, en
dauðsá strax eftir liranaskap sín-
um, þegar hann sá hvað hún tók
þetta nærri sér og ætlaði strax að
drífa sig á fætur til að kippa
pessari vanrækslu sinni i lag. Peg-
ar hann sat andartaki síðar i
strætisvagninum á leið til vinnu
sinnar gat liann liann ekki annað
en brotið heilann um jafnvægis-
skort þann, sem jafnan er ríkjandi
í hjónabandinu — maður vefur
konu sína að sér eins og ástmey að
kvöldi, en hrekur hana framúr að
morgni með aðfinnslum út af gas-
reikningum . . .
Þegar réttarhöld í eínhverju máli
hafa staðið nokkra daga fer að
verða eins og heimilislegt í réttar-
sainum — sömu andlitin í stúku
kviðdómenda, sömu áheyrendurnir
yfirleitt, sama flugan, sem sækir
stöðugt að hinum opinbera ákær-
anda. . . .
Þennan fimmtudag hófust réttar-
höldin á tilkynningu uin það að,
Brösig sá, sem stefnt hafði verið
til að bera vitni, fyrirfyndist ekki.
Að vísu hafði liann einhvern tíma
búið i nefndum sumarbústað, en
selt hann fyrir finnn mánuðum og
flutzt til Wittemberg, þar sem hann
vann í pappirsverksmiðju.
Verjandi hins meðákærða spratt
á fætur.
„Ég held að vitni þetta sé með
öllu óþarft“, sagði liann. „Hinn
meðákærði hefur þegar tilkynnt
mér að hann Iiafi sagt ósatt hvað
þetta snertir, en þar sem fjar-
vistarsönnun hans er engu að síður
óvcfengjanleg, breytir það engu.
Það er þvi með öllu þvðingarlaust
að kalla þennan Brösig sem vitni
og yrði einungis til þess að draga
réttarhöldin enn á langinn“.
„Þar er ég yður fullkomlega sam-
mála, herra verjandi", svaraði
Droste hásri röddu. „En engu að
síður finnst mér að okkur beri að
komast að raun um hvar hinn með-
ákærði hélt sig í rauninni þessa
umræddu nótt, eða aðfaranótt þess
15. október“.
Þvottakonan hafði rétt úr sér í
sætinu og starði á eiginmann sinn.
Það var auðséð að henni kom þessi
ósannsögli hans mjög á óvart.
Hinn meðákærði reis úr sæti
sínu. Verjandinn starði storkandi
fram í salinn, eins og liann vildi
segja: Nú skuluð þið þó fá að heyra
hvernig i öllu liggur.
„Fyrst dómarinn vill endilega fá
að vita hvar ég hélt mig þessa nótt“,
mælti eigimnaður þvottakonunnar,
„þá svaf ég á bekk i Tiergarten“.
„Einmitt það. Og livers vegna
hélduð þér yður ekki heirna?"
spurði Droste.
„Einfaldlega af því að ég þoldi
ekki lengur alla þessa eymd. Eins
og þetta fór með liana . . . “
„Þér eigið víð, að þér hafið ekki
þolað að Iiorfa uppá þjáningar
móður yðar“, mælti Droste dómari
og vildi þýða framburð liins með-
ákærða á þá tungu, sem réttarskjöl-
in voru skráð á.
„Nei, ég átti ekki við Jiana, lield-
ur konuna. Ég hef aldrei liaft sér-
lega samúð með móður minni“. Og
liinn meðákærði liorfði enn sem
fyrr á ekkjufrúna, en konan lians
liorfði á liann með svo þakklátri
undirgefni í svip, að hún virtist
allt í einu gerbreytt manneskja.
Hún dró upp vasaklút og neri fing-
ur sína eins og ósjálfrátt.
„Og liversvegna skrökvuðuð þér
þvi að þér væruð hjá þessum
Brösig?“
„Líka vegna konunnar. Iíún hélt
að ég ynni Iijá honum og ég vildi
ekki valda henni vonbrigðum.“
„Einmitt það. Og kartöflurnar
ii
Hinn meðákærði þagði við. Það
vottaði fyrir svitadropum á enni
lians.
„Er ég tilneyddur að svara þvi?“
„Nei,“ mælti Droste dómari.
„Hins vegar álít ég að það sé sjálf-
um yður fyrir beztu að svara þvi.“
Það dróst nokkuð að hinn með-
ákærði hefði svar sitt reiðubúið.
Iíann hnyklaði brúnirogbærði var-
irnar, rétt eins og hann stafaði
orðin i liljóði.
„Ég stal þessum kartöflum, herra
dómari,“ sagði liann loks. „Það
skiptir víst ekki neinu úr þessu,
þó að ég játi það — ég hef áreiðan-
lega tekið út rcfsingu sem þvi
svarar í gæzluvarðhaldinu. Ég stal
kartöflunum á sölutorginu, þegar
þeir voru að taka af vögnunum
eldsnemma um morguninn. Ég
man að ég var allur lerkaður eftir
að liggja næturlangt á hörðum tré-
bekknum, og svo hugsaði ég með
mér, að ég yrði einhvern veginii
að ná í eitthvað handa konunni og
krökkunum að éta ...“
Hann gerðist skyndilega mælsk-
ur. Konan hans starði á hann að-
dáunaraugum. Það var áreiðanlegt
að orð hans létu eins og ljúfasta
tónlist í eyruin hennar.
Droste bar fram nokkrar fleiri
spurningar, en varð að láta þar við
sitja, og hinn meðákærði settist
aftur og virtist njóta aukinnar
samúðar af hálfu áheyrenda. Ekki
tókst að ljúka réttarhöldunum
þcnnan daginn — einn af sérfræð-
ingunum flutti nefnilega langan
fyrirlestur um sálarlíf þungaðra
kvenna. Og þó enginn entist til að
hlusta á hann af fullri athygli, var
engum vafa bundið að hinn langi
lestur hans mundi fremur bæta
fyrir málstað hinnar ákærðu en
hitt. — Droste sjálfur gat ekki einu
sinni einbeitt athygli sinni að orð-
um hans þegar fram i sótti. Ilann
fór enn að hugsa um gasreikning-
inn og Evelyn og iðrast framkomu
sinnar; ákvað að bjóða henni með
sér í kvikmyndahús þegar hann
kæmi heim, og allt í einu sá hann,
að hann var farinn að reikna út
mánaðarútgjöldin, á meðan hinn
hálærði prófessor skyggndist sífellt
dýpra og lengra inn í afkima sál-
arlifs vanfærra kvenna.
Að fyrirlestrinum loknum til-
kynnti Droste miðdegisverðarhlé;
hringdi siðan heim og lcvað rétt-
arhöldin mundu standa i lengra
lagi, svo að sin væri ekki von i
matinn á venjulegum tima. Hann
skrapp þvínæst niður í veitinga-
stofuna og fékk sér sódavatn.
Dómsniðurstaðan virtist þegar aug-
Ijós. Þvottakonan yrði dæmd fyrir
mannd’ráp, en dregið úr refsingu
hennar vegna málsbóta. Eiginmað-
ur hennar yrði aftur á móti dæmd-
ur sýkn saka.
Klukkan fjögur hófust réttar-
höldin enn, og Droste var í þann
veginn að leggja síðustu spurning-
arnar fyrir þvottakonuna, þegar
Perlemann réttarþjónn færði hon-
um bréf nokkurt.
„Mjög áriðandi,“ hvislaði hann.
Droste leit sem snöggvast á um-
slagið, sem bar öll einkenni nafn-
lausra hréfa, ódýrasta tegund,
skriftin viðvaningsleg, réttritunar-
villur í utanáskriftinni. Hann reif
það upp engu að síður.
„Háttvirti dómai’i.
Vegna morðsins vildi ég hér með
tilkynna mig sem áríðandi vitni.
Ég geri þetta ekki í von um neina
þóknun, heldur bara vegna þess
2Q — VIKAN 9. tbL